Heerlijk dagje

Wat een heerlijk dagje was dit. Vanochtend even af gewacht wat de wind zou gaan doen. Het gierde door de haven maar volgens de windguru zou het rond het middaguur minder worden. Jawel, om 12.30 konden we vertrekken. wind kracht 4 a 5 uit het Noorden. Dat betekende voor ons een mooie ruime wind naar het Zuiden. Het grappige is wanneer je voor de wind vaart het in de boot bijna windstil is. Nadeel is wel dat je dan vaak vliegende insecten aan boord krijgt. Wij kregen ook bezoek.







Als je zo lekker rustig vaart, heb je ook alle tijd om het bezoek te bestuderen  en te fotograferen.




De stuurvrouw had ook het ook erg druk.











Voeg daarbij aan de éne kant een prachtige zonsondergang en aan de andere kant een opkomende volle maan.












Kortom, een heerlijk dagje.

                                                                                                                                                               

 

 

 

 

 

Kip scheuren en pitten spugen

In Lissabon zijn twee tentjes waar wij allebei warme herinneringen aan hebben. Vroeger met de KLM vlogen we vaak naar Lissabon en hadden we daar een langere stop, voordat we door vlogen richting Caracas.
Tijdens deze stops was het traditie om met de gehele bemanning  naar een lokaal grill restaurantje te gaan. Bomjardim. De specialiteit bij Bomjardim was gegrilde kip met frietjes en spinazie. Bomjardim bestaat nog steeds, inmiddels al ruim 60 jaar en is uitgegroeid tot een restaurant met twee filialen. Kip eten noemden we toen, 'kip scheuren'. Dat wilden we nu nog een keer doen. De kip was net zo lekker als in onze herinnering, knapperig gegrild met behoorlijk pittige Piri piri saus, kleffe friet en spinazie. We hebben genoten.

Een andere traditie was het 'pitten spugen'. Na het eten bij Bomjardim gingen we altijd een Ginjinha drinken.

Ginjinha is een kersenlikeur met hele kersen erin.
                                                              

De pitten spuugden we uit naar de overkant van de straat en wie het verste kwam gaf een rondje. Nu moest ik €2.70 betalen voor twee drankjes, dus toentertijd zal het helemaal niet zoveel gekost hebben.

Ook dit tentje hebben we gevonden. Helaas de pitten konden we niet meer naar de overkant spugen. Het straatje was geen straatje meer maar mooi geplaveid wandelgebied. We hebben de pitten maar keurig in de open vuilnisbak gedeponeerd.

Na een paar heerlijke dagen in Lissabon liggen we inmiddels, verwaaid, in Sesimbra. (zie pagina "Log" voor de actuele positie)
Nog twee stops voordat we op het zuidpuntje van Portugal liggen, waarna het "echte werk" moet gaan beginnen.

Bliksembezoek(en)

Een tijdje terug kondigden Marcel, de oudste broer van Ellen en zijn vrouw Corrie aan, dat zij een paar dagen naar Lissabon wilden komen. Natuurlijk ontzettend gezellig om oude herinneringen op te halen, want zij zijn 30 jaar geleden ook vaak in Lissabon geweest door het vliegen. Het sloot ook perfect aan bij ons plan om "even een weekendje" naar Nederland te gaan.
Wij lagen met de boot in Cascais, een kleine badplaats net even ten westen van Lissabon.
Marcel en Corrie, die overigens zoonlief Mark en zijn vriendinnetje Ashley ook meegenomen hadden, logeerden in een hotel precies tussen Cascais en Lissabon in. Op deze manier konden wij gewoon met het trammetje naar hen toe, om vervolgens gezamenlijk naar Lisboa door te reizen.

 

Meer foto's Lisboa

 

Nadat we twee hele gezellige dagen door de stad gezwalkt hebben, port geproefd en natuurlijk lekker gegeten zijn we op woensdag met z'n allen met de Acapella naar de haven in Lissabon gevaren.
Een perfect dagje op het water met een prachtig uitzicht op de oevers van de stad. Het is best wel bijzonder om onder de beroemde brug, over de Taag, door te varen. Bij aankomst in de Marina kreeg ik door de sterke stroming en een foutje van de havenmeester een aanvaring met een sluismuur met als gevolg een behoorlijke schade aan de stootlijst. Gelukkig was een Portugese timmerman gauw gevonden, hij zou het wel even repareren. Inmiddels zijn we vijf dagen verder en hij moet nog steeds komen. Zal wel Portugees zijn?!

 

Marcel en Corrie zijn donderdagmiddag weer terug gevlogen. Wij vrijdagochtend. Vertrek om 07.15 uur met de TAP. De KLM zat vol. Een auto gehuurd op Schiphol en gauw naar Enkhuizen om een aantal bestelde onderdelen op te halen. Door naar Pingjum, daar woont mijn moeder. Daar gezellig geborreld en gegeten in de plaatselijke kroeg. Het toeval wilde dat mijn zus Marianne en haar vriend Bert ook in Pingjum waren, dus dat kwam goed uit. Op deze manier sloegen we meerdere vliegen in één klap.

Voor het gemak hadden we twee nachten een kamer gereserveerd bij Van der Valk in Assen. Het was een prettige verrassing toen bleek dat we een suite hadden gekregen. (Je krijgt allemaal wat je toe komt, zeggen ze wel eens....)
Bij onze dochter, Anne, waren ze druk aan het klussen, dus  hebben we de armen maar uit de mouwen gestoken en samen met de andere Opa en Oma twee kinderkamers behangen.

Zondag, na een heerlijk ontbijtbuffet, afgereisd naar Amstelveen om daar de rest van de familie met een bezoek te vereren. André, het jongste broertje van Ellen had zich enorm uitgesloofd. Hij had voor een heel weeshuis eten in huis gehaald. Het kon niet op. Dochter Ashley en nichtje Tessa kwamen ook nog gezellig even langs en voor dat je het weet is het dan weer tijd om naar de luchthaven te gaan.

Zondag avond om 23.00 uur weer terug in Lissabon, nog een kwartiertje met de taxi en we zaten weer op de boot.

Het was heerlijk iedereen weer te zien, alleen het blog moest even wachten!

Nazaré/Berlenga

Ongeveer vijf mijl voor aankomst in Nazaré werden we opgeroepen via de marifoon. Een bevende en krakende stem vroeg of we van plan waren om naar de haven te komen of om door te varen. We konden bevestigen dat we naar de haven wilden komen. De havenmeester, die ons opgeroepen had heette ons alvast welkom en vertelde dat de kop van middelste steiger nu voor ons gereserveerd was. "Wat een service, dit hebben we nog nooit ergens meegemaakt".

Captain Michael Hadley en zijn vrouw Sally, een oud(er) Engels stel bestieren al jaren dit haventje.
Ze staan zelfs vermeld in de Reeds. (Dit is de 'bijbel' voor zeevarend Europa)

De visafslag van Nazaré, is voor Portugese begrippen wereldberoemd.
Wanneer 's avonds en 's nachts de vissersbootjes binnenkomen loopt het halve dorp uit om verzekerd te zijn van de beste vis. Het is dan ook een drukte vanjewelste in het kleine haventje. Wij lagen eerste rang en konden het dan ook niet laten om op de kade te gaan kijken. Vissen in alle soorten en maten.

Wij hebben overigens deze avond, voor het eerst sinds we onderweg zijn, heerlijk op onze gas barbecue, een aantal verse vissen gegrild. "Karapau"

De dag na Nazaré stond Berlenga op het programma. Berlenga is een eilandje voor de kust er staat een vuurtoren en er is een oud klooster. Nadat ik de nodige instructies gekregen had van Capt. M Hadley, over hoe er te komen, voeren we vol goede moed de haven uit.
Helaas, ankeren bij Berlenga was nagenoeg onmogelijk, een heel klein baaitje, wind uit de verkeerde hoek en veel te veel swell. Jammer.

Gelukkig werd de dag goed gemaakt door dolfijnen-bezoek en door het feit dat we eindelijk na weken weer eens normaal hebben kunnen zeilen, in plaats van te moeten motoren. 

Zij met de fiets, wij met de boot.

Half april, zijn onze vrienden Patricia en Collin op de fiets, vanuit Nederland, naar Portugal vertrokken. Het doel was om de bedevaart route naar Santiago de Compostella te fietsen. Dit is dan ook ruimschoots gelukt. Op 12 juli hadden zij hun doel bereikt. In de voorbereidingen van onze vaartocht en hun fietstocht, hebben we ooit afgesproken dat we elkaar, ergens in Portugal, zouden ontmoeten. Van de week was het zover, in Figueira de Foz zagen we elkaar na al die maanden weer. Zij hebben ongeveer 3500 (!) km gefietst en wij, ongeveer 2000 km gevaren. Het was een warme ontmoeting. Ondanks het feit dat we natuurlijk van elkaars wel en wee op de hoogte waren door middel van onze blogs hadden we genoeg  om bij te kletsen. Eén en ander natuurlijk onder het genot van de nodige hapjes en drankjes.

's Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest.

Storm in Porto

Bij aankomst in Porto hadden we besloten om in het kommetje van de haven van Leixos te ankeren. Daar zijn we nu tenslotte helemaal los op.

Na een onrustige nacht met veel regen en veel swell toch maar besloten om in de haven te gaan liggen.


We hadden geen zin om in de regen het rubberbootje te water te laten om vervolgens, nog steeds in de regen, naar het dorp te varen. Maar goed ook. We lagen net vast in de haven toen het begon te klappen van het water, tegelijkertijd trok de wind aan tot kracht 6. Daar kwamen we goed vanaf. Toen het weer enigszins droog werd hebben we besloten om toch maar naar de stad te gaan. Porto is, ook in de regen, een prachtige middeleeuwse stad. Het ligt aan de oevers van de rivier Douro, allemaal kleine straatjes, trappetjes, steegjes, noem maar op. In Porto zijn ook de bekende wijnhuizen, in dit geval de "Port-huizen". Overal kun je Port proeven als je dat wilt. Wij hebben ons in gehouden.
( Het kostte niet eens heel veel moeite)

De hele dag door heeft het eigenlijk geregend en we waren dan ook blij dat we in de haven lagen temeer ook, omdat 's avonds, het noodweer pas echt los barstte. Er waren windvoorspellingen tot windkracht 10. Dat hebben wij gelukkig niet mee gemaakt maar al met al was het best heftig.

Van het ene op het andere moment was het ergens, midden in de nacht, voorbij. Stilte. Rust. Eindelijk nog even een paar uurtjes, normaal slapen.

Adios Galicië

We hebben genoten van Galicië.

Pittoreske vissersdorpjes met smalle schaduwrijke straatjes, overal restaurantjes met tapas y raciones. Verse vis, heerlijke worstjes, honderden soorten gerookte ham, iedere streek zijn eigen wijn. Marktkramen met verse producten, heerlijke tomaten en vers fruit. Prachtige baaitjes met verlaten strandjes en  héél koud water.

En natuurlijk niet te vergeten, het zonnetje scheen volop ;-))



Nu door naar Portugal.

We verheugen ons al op ......... de Port

Ankeren

Ankeren is een sport op zich. Inmiddels hebben we het aardig onder de knie.
Wanneer je de juiste baaitjes op zoekt, heb je geen last van "swell" en slaap je heerlijk achter je anker.
Het grote voordeel van ankeren is, dat het niets kost en op deze manier worden we dus "slapend" rijk.

Het allerleukste vind ik dat we, wanneer we voor anker liggen,  met het rubberbootje naar de kant moeten om boodschappen te doen en dergelijke.
Van een vriendin hebben we tijdens onze Sail Away Party een waterdichte tas gekregen. Deze tas gebruiken we altijd wanneer we met de dinghy gaan varen. Ideaal voor camera's, iphone's, portemonnees etc.

Ook borrelen bij de buren is een feest. Gelukkig heb je op het water, hier in Spanje in ieder geval, géén alcohol controle. In het donker, in en uit je rubberboot klimmen is al een hele kunst maar dan moet je ook nog in de baai je eigen schip zien te vinden, zeker wanneer je vergeten bent het ankerlicht aan te doen.



Borrelen bij de buren Jaques en Akkke van Lunen
aan boord van de Mathiba

De Spaanse douane is ook, terwijl we in de baai van Caraminal voor anker lagen, aan boord geweest. Deze mannen waren alleraardigst. Controle van de papieren en dat was het. Het charme offensief van Ellen heeft ook vast heel erg geholpen ;-))

Ria's

De Spaanse kust kenmerkt zich door het vele aantal Ria's die je kunt invaren.
Aan al deze rivier mondingen liggen kleine dorpjes waar je eventueel aan een steiger kunt gaan liggen maar waar je ook heel gemakkelijk kunt ankeren.

Op onze eerste ankerplek stond behoorlijk wat "swell",
dit is een vervelende golfslag die de boot alle kanten  op laat rollen.
Ankeren is, zeker als je het voor het eerst doet, ook wel een beetje wennen.

Lig je goed vast, drijf je niet weg, blijf je op dezelfde plek liggen etc...
De eerste nacht hebben dan ook geen oog dicht gedaan, de tweede ging het al een stuk beter.

Nu scharrelen we van Ria naar Ria, soms ankeren we,  soms liggen we aan een steiger.

Dit is precies waar we het alllemaal voor doen.

Bedevaart

Volgens mijn goede  vriend Marco is het voor ons de hoogste tijd, om eens wat minder met al die lichamelijke genoegens bezig te zijn, zoals bloot op de boot te paraderen en ons iets meer op het geestelijk  welzijn te concentreren.

We hebben zijn raad maar ter harte genomen en zijn, te voet, op de fiets en met de trein op bedevaart gegaan naar Santiago de Compostella.

In de Kathedraal, hebben we een dienst meegemaakt die op dat moment net gaande was. De kerk , een enorm gebouw,  zat helemaal vol. Overal lagen rugzakken opgestapeld,  van de "echte" bedevaartgangers.

Heel grappig  om te zien waren de tientallen biechthokjes die allemaal drukbezocht werden. Wij hadden geen behoefte om van deze service gebruik te maken, want op de boot kun je toch niet zoveel kattenkwaad uithalen.

Aan het einde van de dienst, nadat ons 'geestelijk welzijn gelaafd' was,  zijn we heerlijk op een terras gaan zitten om ons weer  te  verlustigen aan lichamelijke genoegens zoals het drinken van wijn ;-))

Hier in La Coruna is het echt een Nederlandse enclave. Tientallen vertrekkers liggen hier. Een groot deel daarvan hebben we op de vertrekkers dag al ontmoet.

Je kunt met recht zeggen, dat de vertrekkers, vertrokken zijn.