dinsdag 30 december 2014

Van PR naar de DR

Wanneer je van Puerto Rico naar de Dominicaanse Republiek - ook wel Hispaniola genoemd - vaart, moet je de Mona Passage oversteken. De kenmerken van de Mona Passage zijn vergelijkbaar met die van het continentaal plat dat zich in de Golf van Biscaje bevindt. Het water tussen Puerto Rico en de DR wordt in een hele korte tijd, opgestuwd van 5000 meter naar 500 meter en dit kan hele rare golven veroorzaken.       
Nu hebben wij het geluk dat we deze oversteek gaan maken met redelijk stabiel weer, windkracht 4 uit het oosten met golven van ongeveer 2 meter. 

Wanneer de wind uit het noorden of zuiden zou komen, zou de situatie heel anders zijn, maar voor nu zijn de voorspellingen goed. 

We zijn uitgeklaard bij de douane in Puerto Rico en hebben netjes onze scheepspapieren terug gekregen. Hiervoor moesten we wel (weer) $19 neer tellen, maar goed we kunnen verder. 

Als je de pilots mag geloven zijn de inklaringsprocedures in de DR ook niet gemakkelijk, dus er staat ons nog iets te wachten. 

Dinsdag ochtend om 07.00 uur (lokale tijd) willen we vanuit Ponce-PR vertrekken. Het is ongeveer 140 mijl varen en met een gemiddelde snelheid van 5 mijl per uur hopen we, de volgende dag rond 11.00 uur bij onze eerste ankerplek aan te komen. Isla de Saona, op het meest zuidoostelijk puntje van de DR. 
Nederlandse tijd, staat onze aankomst dus gepland op 31 december zo rond 16.00 uur. Dan zijn we nog net op tijd om mijn moeder, die op deze dag jarig is, te feliciteren met haar 81e verjaardag en tegelijkertijd de jaarwisseling te vieren. 

maandag 22 december 2014

Kerstkaarten

Voordat we het over kerstkaarten gaan hebben willen wij iedereen, voor zover we dat nog niet gedaan hebben, hele fijne feestdagen toewensen en een spetterend  nieuw jaar. 

Het lijkt wel of dit jaar nog sneller is verlopen dan vorig jaar. Het is alweer tijd om kerstkaarten te maken. Het blijft lastig om in de tropen het kerst gevoel te krijgen. Ook dit jaar moest het weer iets met kerst mutsen worden, veel andere opties hebben we ook niet echt.
Ellen had wel een idee, de mutsen geplakt op de zijkant van de boot, over de A's van Acapella. 
Aan de slag. 
Martin wilde 'iets met zonnebrillen'. 
Terwijl we, met de zelfontspanner foto's aan het maken waren, kwamen de buren langs voor een kennismaking gesprekje. 
In het gesprek vertelden we dat we 'proef foto's aan het maken waren om te gebruiken als kerstkaart. Martin zou zich eigenlijk eerst nog even willen scheren, want hij wilde dat z'n moeder trots op hem zou zijn;-))
De nieuwe buren moesten vreselijk lachen. "Je hoeft je echt niet te scheren hoor, je ziet er prima uit zo en je moeder zal toch wel trots op je zijn". 

We vonden de 'proef foto's' eigenlijk wel heel erg leuk, ontspannen en spontaan en zijn met hen aan de slag gegaan. 

Het resultaat.
Een paar dagen na dat we de kerstkaarten verzonden hebben, heeft Martin zijn moeder aan de telefoon.
"Leuke kaart...... ben je een beetje afgevallen.....OF LIJKT DAT ALLEEN MAAR ZO, OMDAT JE ER ZO ONVERZORGD UITZIET......?"

I rest my case. 

Deze is voor jou mam ;-)) XXX
 

zondag 21 december 2014

(Weinig) Avonturen in Puerto Rico

De baai waar de Marina en Yachtclub van Ponce zich bevindt, is heel erg vergelijkbaar met de Seaport Marina in IJmuiden. Deze ligt ook ergens achteraf op een industrie terrein, net als de Marina van Ponce. Allebei hebben ze strand en is er een wandelboulevard, maar verder is er niets bijzonders. De omgeving is zelfs een beetje deprimerend. Op de wandelpromenade heb je allerlei restaurantjes en barretjes. Ieder tentje draait zijn eigen muziek, vanaf het water hoor je dan ook een kakafonie van geluid. Het is zelfs zo erg, dat de geluidsoverlast die we soms op Bonaire van Karels hadden, hierbij vergeleken een kinderfeestje was.

De eerste paar dagen in Ponce hebben we gebruikt om een beetje bij te komen van de reis, boodschappen gedaan, wat onderhouds werkzaamheden verricht - het waterdruksysteem was gebarsten en  moest vervangen worden - en plannen gemaakt voor de komende weken. 
Na een dag of vijf hadden we het echt wel gezien in Ponce en zijn we vertrokken naar Caya Isla de Muertos, een klein onbewoond eilandje zo'n 6 mijl uit de kust.

We lagen daar helemaal alleen, er komen alleen dagjes mensen maar zo tegen drieën vertrekken die weer weg. Heerlijk, wat een rust, we hebben daar wat gezwommen, een beetje gewandeld en genoten van de rust en de stilte. 
De ankergrond is er niet al te best, maar gelukkig was het erg rustig weer, weinig wind en bijna geen golven. De wind zou wel gaan toenemen daarom hebben we na een paar dagen maar besloten om te verkassen naar het 20 mijl verderop gelegen Salinas. Hier lig je in een prachtige baai, geheel omringd door mangrovebossen, helemaal beschut.
Salinas is een leuk dorpje, vrij centraal gelegen en is een mooi uitgangspunt voor eventuele uitstapjes. 

Dat we iets wilden doen was wel duidelijk dus hebben we een auto gehuurd voor twee dagen. De eerste dag zijn we naar 's werelds grootste radiotelescoop geweest. Er is een bezoekers centrum van waaruit je een prachtig overzicht hebt over de schotel antenne.
Deze schotel heeft nog een belangrijke rol gespeeld in de James Bond film, 'Golden Eye' en in de film 'Contact' met Jodi Foster. Erg indrukwekkend. 
 
De bewegwijzering er naar toe is abominabel slecht en zelfs met Googlemaps op de Ipad was het nauwelijks te vinden. Daarbij komt, dat veel van de wegen verschrikkelijk slecht zijn en de mensen ook nog als gekken rijden. Puur door tijdgebrek is het dan helaas ook maar bij deze ene attractie gebleven. De wegen naar het noorden, om en nabij de hoofdstad San Juan zijn iets beter maar het houdt nog steeds niet over.
 
De tweede dag stond in het teken van bezoek aan een aantal watersportzaken, waar we afspraken hadden. 
We hebben gelukkig alles gevonden wat we nodig hadden, nieuwe brandblussers, een Amerikaanse gasfles met vulnippels, de batterij van de Epirb (Emergency Positioning Indicating Radio Beacon = een radio noodbaken) hebben we kunnen laten vervangen en nog een paar andere kleine dingen. Het was een vruchtbare dag.

Tot zover dus onze weinige avonturen in Puerto Rico. 

zondag 14 december 2014

Het ritme van de oceaan


Eigenlijk is een stukje van 400 mijl tekort, het is net niet lang genoeg om lekker in je ritme te komen. De eerste twee dagen probeer je er achter te komen wat de beste tijden zijn om te eten, maar ook wat de beste tijden zijn om te slapen. Ons wachtsysteem is drie uur op, drie uur af met een overlapping van een kwartier. De eerste nacht slaap je uiteindelijk maar drie uur echt lekker en de rest van de dag heb je hoofdpijn en voel je je een beetje, 'ik weet niet hoe'. De tweede nacht gaat het al iets beter, maar het houdt nog steeds niet over. Net als je een beetje begint te wennen aan het ritme van de oceaan dan ben je er al weer. 

Overdag, hangen we een beetje in de kuip, lezen een boek, kletsen wat, of zitten dom voor ons uit te staren. 

Voor dit soort oversteken kookt Ellen altijd al van te voren een aantal maaltijden. Zo kunnen we drie dagen vooruit, zonder echt beneden in de kombuis te hoeven staan koken.
We hebben ontdekt dat het wel prettig is om zo rond 15.00 uur warm te eten. Je hebt dan nog tijd genoeg om even 'uit te buiken' voordat het echt donker wordt. Meestal is het hier en zeker op zee, om 19.00 uur pikdonker.

Deze reis hadden we een prachtige volle maan, dus echt donker is het nooit geworden. 
Altijd als we langere stukken gaan varen, plakt Ellen een pleister tegen zeeziekte achter haar oor. Het werkzame bestanddeel in die pleister is Scopoderm. Je mag er niet mee autorijden, want het kan je beoordelingsvermogen beïnvloeden. Het is behoorlijk sterk spul en ik moet me er dan ook erg bewust van zijn, dat Ellen dat ding geplakt heeft. Soms is ze er niet helemaal bij en doet ze dingen die anders zijn dan je verwacht. Ik heb me dan ook aangewend om alles goed uit te leggen, te herhalen en terugkoppeling te vragen om er zeker van te zijn dat ze begrepen heeft wat we gaan doen. Zelfs de simpelste handelingen, zoals bijvoorbeeld overstag gaan, kunnen tot rare effecten leiden. We spreken af dat we linksaf gaan en dan gaat zij rechtsaf. Je moet dus wel op je hoede zijn maar gelukkig heeft ze geen last van zeeziekte ;-))
Na een dag of twee is het effect een beetje afgenomen en wordt ze weer 'normaal'.

Gedurende deze oversteek hadden we twee keer per dag radio contact met de Sylfer, die nog op Curaçao lag. Gerard gaf ons iedere keer een update van de weersverwachtingen.
Land in zicht.
Het is wel prettig om zo 'gevolgd' te worden want dan weet tenminste iemand waar je bent en hoe de stand van zaken is aan boord. We hebben het, gelukkig, nog niet nodig gehad maar in het geval van calamiteiten kan het heel handig zijn.
Gedurende één van die contact momenten kregen we ook een bericht van het schip de Silverland. Zij hoorden ons praten op de radio en vonden het erg leuk om weer Nederlands te horen. De Silverland met Marco, Marije, zoon Mathies (6) en hond Mare, waren ook onderweg naar Puerto Rico, alleen dan van uit Los Roques. Zij konden natuurlijk ook mooi meegenieten van de actuele weersvoorspellingen van de Sylfer.
Later, na aankomst in Ponce, hebben we persoonlijk kennis gemaakt met de crew van de Silverland.
 

vrijdag 12 december 2014

Rare jongens die Amerikanen...

Het is nu onomstotelijk vastgesteld dat het verbruik van de Acapella, wanneer we op de motor varen, uit komt op net iets meer dan 3 liter per uur.
Vrijdagochtend om 10.00 zijn we vertrokken vanuit Bonaire naar Puerto Rico en vlak voor vertrek heb ik de tank helemaal volgegooid met diesel. We kunnen 210 liter tanken, maar als reserve hebben ook nog 100 liter extra in jerrycans.
Maandagochtend om 11.00 uur, precies 71 uur later kwamen we in  Puerto Rico aan.
 
Van de 71 uur die we onderweg zijn geweest hebben we er 53 op de motor gedaan, omdat er gewoonweg geen wind was. De zee leek soms als een traag golvende olievlakte.
Direct na aankomst hebben we weer getankt, 46 gallons. Eén gallon is 3.78 ltr.
46 gallon x 3.78 liter = 173.8 liter : 53 uur =  3.28ltr/uur. 
Als je bedenkt dat op Bonaire een liter diesel $1.44 kost en op Puerto Rico $1.01 dan vallen de kosten, afgezet tegen de euro, wel weer mee. 
Ontbijt tijdens de overtocht.
 
Je kunt de status van Puerto Rico met Amerika, vergelijken met die van Bonaire en Nederland. Bonaire is een 'bijzondere' Nederlandse gemeente en Puerto Rico is, 'incorporated territory', een niet volwaardige staat van de Verenigde Staten. 

Desalniettemin gelden hier wel de Amerikaanse douanebepalingen. 
Ongeveer een uur voor aankomst moet je je melden via de marifoon. Je krijgt dan een telefoon nummer opgegeven dat je moet bellen op het moment dat je daadwerkelijk bent aangekomen.
Als je dat nummer belt, wordt je onderworpen aan een telefonisch interview waarin ze alles van je willen weten, naam, geboortedata, paspoort nummers etc. 
Hierna krijg je opdracht om te blijven liggen waar je bent want er kunnen douaneambtenaren aan boord komen. Een half uur later waren die er dan ook en begon het hele circus te draaien. Weer een interview met dezelfde vragen, papieren invullen, nog meer papieren, om uiteindelijk de opdracht te krijgen om naar het douanekantoor te gaan om daar $19,=  administratie kosten te betalen. Wat ze er niet bij vertelden, is dat je daar wéér allerlei papieren moet invullen.  
Vorig jaar - toen ging het overigens allemaal veel gemakkelijker - hebben we een 'cruisingpermit' gekregen voor een jaar. Met zo'n vaarvergunning kun je ongehinderd alle kusten van Puerto Rico verkennen. Onze vergunning was geldig tot 3 december van dit jaar.
Nu hebben ze blijkbaar een regel dat wanneer de vergunning verlopen is, je tenminste 14 dagen na de verloop datum, in een ander land moet zijn, anders krijg je geen nieuwe vergunning. Wij kwamen op 8 december aan en het feit dat wij, aantoonbaar, 11 maanden ergens anders zijn geweest was absoluut niet van belang. We kregen géén cruisingpermit.
Op zich is het niet zo erg wanneer je geen cruisingpermit hebt maar het maakt het varen een wel stuk lastiger. Je moet iedere scheepsbeweging melden maar wat het dubbel lastig maakt, is dat je op de plek waar je bent ingeklaard ook verplicht weer moet uitklaren. Om er voor te zorgen dat je dat ook daadwerkelijk doet, hebben ze onze scheepspapieren in beslag genomen.
 
Puerto Rico is verdeeld in 4 douane districten, Noord, Oost, Zuid en West. Wij liggen in Zuid en wanneer we naar West willen, moeten we eerst uitklaren in Zuid, om ons dan vervolgens rechtstreeks naar de eerstvolgende inklaar haven in West begeven. We moeten ze bellen dat we er aankomen, krijgen weer een telefonisch interview, de douane van West komt aan boord en het hele circus begint weer opnieuw. Papieren invullen, nog meer papieren, naar het kantoor om de administratie kosten te betalen en weer papieren invullen. 
We moeten het niet in ons hoofd halen om ergens een nachtje illegaal te gaan liggen, want dat kan ons, wanneer ze ons betrappen, op een boete van $5000,=  komen te staan. 
 
Als we dit allemaal van te voren hadden geweten waren we wel iets langer in Bonaire gebleven, we hebben tenslotte geen haast.
Op zoek naar het gasten vlaggetje van Puerto Rico.
 
Dan is er nog de kwestie van het afval. Op straffe van een boete van $1000,= mogen we ons 'buitenlandse' afval niet aan land brengen. Al het afval dat we produceren terwijl we hier liggen mogen we wel dumpen maar het vuil dat we gedurende de driedaagse oversteek hebben verzameld mag niet van boord. Dat moeten we maar in een ander land aan wal brengen. We zijn echt bedreigd om het maar aan boord te houden, want als we controle krijgen van welke instantie dan ook, moeten we het kunnen laten zien. Gelukkig wisten we hiervan en hebben we alleen maar wat verpakkingsmateriaal, anders zou het wel heel erg gaan stinken aan boord.

Het zijn rare jongens, die PuertoAmerikanen ;-))

woensdag 10 december 2014

Bye bye Bonaire (herziene versie)

De telefoon gaat over, ons Bonairiaanse nummer. Ellen neemt op.
"Hallo met Ruben".
"Hé Ruben wat leuk, ben je op het eiland".
"Nee, ik woon hier".
Even is het stil. 
We hebben een KLM collega die Ruben heet, zijn ouders wonen op Curacao en die spreken we regelmatig. 

Nadat Ellen deze Ruben de verwarring heeft uitgelegd, zegt ze: "Oké, dan bel je vast ergens anders voor".
"Ja, ik bel voor het motortje". 
 
Sinds we onze nieuwe buitenboord motor hebben, staat de oude te koop. Op Bonaire hebben we er al mee geadverteerd, op Curacao, via het radionet maar tot op heden geen reactie. 
Ruben is de eerste en de enige tot nu toe. Na wat over en weer gepraat te hebben geeft Ruben aan daadwerkelijk geïnteresseerd te zijn. We worden het eens over de prijs en op de valreep blijft ons motortje op Bonaire.
Gelukkig, want in principe vertrekken we overmorgen naar Puerto Rico. 
We wensen Ruben veel plezier met de Suzuki 5pk en vinden het eigenlijk wel heel leuk dat deze op Bonaire achter blijft. 
Met een gezellige lunch, bij Karels,  hebben we afscheid genomen van Bert en Dorothy van de Island Girl. Wat met een Parbootje  is gelukt is ook met een Polar van Bonaire gelukt. De maximale tijd hebben zij door gebracht in Suriname. Bonaire willen ze eigenlijk helemaal niet meer verlaten, maar ja, hun maximale tijd hier zit er ook op en na drie maanden moeten ze het land verlaten. 
 
Wij zijn in dubio, de voorbereidingen zijn in volle gang, eigenlijk willen we nog wel wat langer blijven maar eigenlijk willen we ook wel weer weg. 
Nieuwe belevenissen en avonturen, andere mensen, er valt nog zo veel te zien.  Als we nu niet gaan, wanneer dan wel. 
 
We nemen afscheid van Martin en Bertie van de Blue's. De ontsteking aan het evenwichtsorgaan bleek achteraf helaas, een klein herseninfarct te zijn. (Wij wensen jullie beterschap, heel veel sterkte en wijsheid toe.) 
 
De Acapella gaat/is onderweg naar Puerto Rico en hoopt daar maandagochtend aan te komen. 
NB. Maandag 8 december zijn we na een tocht van 400nm in 70 uur om 11.00 uur op Puerto Rico aangekomen. 




woensdag 3 december 2014

Overzicht, week 48

Voor de verandering zijn we nu eens niet naar Karels geweest, maar naar 'Kanti Awa' een lokaal barretje. Je zit op een krat, de drankjes kosten $1,75. Je mag je eigen snackjes meenemen als je dat wilt maar verder is er niets. Heel veel lokalen komen er na het werk nog even iets drinken. Wij waren met een behoorlijk groot gezelschap, Pim en Hanneke van de Nelly Rose, Shelly en Gaby, allebei solozeilers, Martin en Bertie van de Blue's, Bert en Dorothy van de Island Girl, de crew van de Frantzeska en Jaap en Laura van de Margalliti, nog wat loslopend volk en kennissen van.
 
Het was reuze gezellig aan "de waterkant"
De volgende ochtend horen we plotseling een stem ergens vandaan komen.
"Acapella, permissie om aan boord te komen?"
We waren net op, kijken naar buiten maar zien niets. Nog een keer die stem.
Blijkt Bruce naast de boot in het water te liggen. Hij was ook vroeg op, wilde wel een beetje beweging en besloot een stukje te gaan zwemmen. Van hun appartement tot aan de Acapella is zeker 1,5 km, dus hij heeft wel voldoende beweging gehad. Na een klein ontbijt aan boord van de Acapella hebben wij hem maar terug gebracht, want we hadden voor deze dag ook nog een duikafspraak staan met hem en zijn moeder.
Afscheid van Edith en Rob.
Bruce, Sabine en de kindertjes wilden deze dag ook IPB vertrekken maar zijn uiteindelijk blijven staan. De vluchten zaten allemaal vol. Inmiddels zijn zij via Curacao naar huis gegaan.

Duiken met de Blue's.
Martin en Bertie, gepassioneerde duikers, hebben na hun kennismaking bij Kanti Awa, aangeboden om Bert en Dorothy van de Island Girl mee te nemen naar Klein Bonaire om daar een mooie duik te maken. Natuurlijk waren wij ook van de partij. De duik was perfect, iets meer dan een uur onder water.
Of het nou met duiken te maken had of niet, dat is niet duidelijk, maar de volgende dag werd Bertie onwel. Zo erg dat zij met een ambulance naar het ziekenhuis is vervoerd. Daar werd een ontsteking aan het evenwichtsorgaan geconstateerd. Dat je daar zo ziek van kunt worden heb ik mij nooit gerealiseerd.
Je bent toch wel erg kwetsbaar als je zo met z'n tweeën op een bootje zit. Inmiddels gaat het gelukkig, alweer iets beter met haar.

Aan boord van de Freewinds werd een benefiet concert georganiseerd ten bate van de gehandicapte medemens op Bonaire.
Een Venezolaans jeugdorkest,
klassiek,
jazz,
een singer-songwriter
en de Freewinds band.
Het was een zeer gevarieerd programma.
 

zondag 23 november 2014

Rare week, deel 2

Ondanks het feit dat ik het grootste deel van de week in de wachtkamer van de huisartsenpraktijk heb doorgebracht, hebben we toch ook nog kans gezien om andere dingen te doen.

We hebben kennisgemaakt met de familie Rodriguez. Vader Rob en moeder Edith, zijn 50 jaar getrouwd en vieren dit met hun hele gezin hier op Bonaire. 
Zoon Bruce, onze collega en vriend, had ons al vaak verteld over zijn vrouw Sabine en zijn dochtertjes Bebél en Gina, maar van een kennismaking was het nog nooit gekomen. Tot nu. 
Bruce heeft ook een zus, Amber, waarvan we wisten dat ze ook vloog maar waar we geen gezicht bij konden halen. Als je elkaar dan ziet dan weet je gelijk dat je al eerder kennis hebt gemaakt. Amber is hier met haar vriend René en haar dochter Malu. Zoon Duncan komt zondag pas aan. 
Na een uitgebreide en gezellige kennismaking op het terras bij Karels, hebben Ellen, Bruce en Edith, afgesproken om samen te gaan duiken. 

Martin moest toch weer de wachtkamer in en Ellen kon lekker afkoelen onder water ;-)

Woensdag op inspectie bij het nieuwe Café di Mar van Don, waar we een tijd geleden bij een bouwvergadering hebben mogen meepraten.
                                             (Zaterdag is de officiële opening.) 

                         Vrijdag de gehele familie Rodriguez op de boot. Gezellig. 

En zaterdag......... de intocht van Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten.
 
Een aantal dingen doen ze hier anders dan we gewend zijn maar dit deden ze helemaal volgens traditie. 
    Zo zwart heb je ze nog nooit gezien!
                                                             Geweldig!! Wat een feest!!!
 
                        Zondag maar lekker met de beentjes omhoog op de bank.......
 





zaterdag 22 november 2014

Rare week

  
Afgelopen zondag zijn we met Jaap en Laura van de Margaliti naar de film geweest. Ieder weekend ligt de Freewinds hier aan de kade. De Freewinds is het prive cruiseschip van de Scientology Church. Overal waar ze liggen mogen, passanten gratis naar de film. Vol is vol. Er zijn ongeveer 70 zitplaatsen beschikbaar. Je krijgt een glas cola en een beker met popcorn. Je verwacht dat ze van de gelegenheid gebruik maken om zieltjes te winnen, maar niets van dat alles.
Wij vonden dat Jaap en Laura wel toe waren aan een beetje ontspanning. Zij waren onderweg naar Martinique, totdat na twee dagen varen de motor er mee stopte. Vanaf de plek waar zij toen waren was Martinique absoluut niet bezeild en hebben ze maar besloten om naar Bonaire terug te zeilen. 
Na drie dagen sleutelen, filters schoonmaken, ontluchten, diesel spoelen etc. had Jaap de oude Perkinsmotor weer aan de praat. 

De film, een action-scifi met Tom Cruise in de hoofdrol was niet bijzonder, maar het was wel gezellig. 

Op maandag ben ik naar de dokter gegaan. Het litteken van mijn knieoperatie was erg lelijk gaan ontsteken en er kwam al dagen pus uit. De dokter heeft er eigenlijk direct het mes in gezet om een soort drainage te kunnen maken, waardoor het pus weg zou kunnen vloeien. We kwamen nog een stuk oplosbaar hechtdraad tegen van ongeveer 5 cm, dat niet opgelost was.
Hier gaan zaken toch wel even wat anders. Ellen mocht zelf de kweek naar het laboratorium brengen. Hiervoor moest ze door een dienstuitgang naar buiten, over twee hekken klimmen de parkeerplaats oversteken, om er te komen. De volgende dag moest ze terug komen om te betalen, want de assistente was al naar huis, om 15.30 uur. 
Wanneer je een afspraak hebt om 11.00 uur, wordt je gevraagd om op het geplande tijdstip maar even te bellen om te vragen hoe eea er op dat moment voorstaat. Meestal vragen ze je dan, om een uur later nogmaals te bellen want dan weten ze wel ongeveer zeker hoe de vork in de steel steekt. Dan wordt tegen je gezegd dat maar langzaam die kant op moet komen want je kunt zo aan de beurt zijn. Dat je dan nog een uur moet wachten is normaal. 
 
Eerlijk gezegd wil ik wel vermelden dat het bij mij allemaal, ondanks de wachttijden, zeer voorspoedig verliep. Ik werd even tussendoor geholpen bij de echoscopie, een consult bij de orthopeed werd ook zo even tussendoor geregeld. Dus ik mag helemaal niet klagen.
Na een week lang, iedere dag naar de huisartsenpost te zijn geweest, is na een zware antibioticakuur de ontsteking aardig onder controle.