Dit is het blog van Ellen Reijndorp en Martin Prins. Op 12/06/12 zijn we met ons zeiljacht, de Acapella, vanuit Nederland vertrokken om in zeven jaar tijd de wereld rond te varen. Na resp. 36 en 33 jaar gewerkt te hebben bij de KLM, was het tijd voor iets anders. Ongeveer twee keer per jaar komen we een maandje naar Nederland en de rest van de tijd zwerven we over de oceanen. Volg hier onze avonturen.
woensdag 31 oktober 2018
Goed aangekomen in Nieuw Zeeland
Als je meldt dat je halverwege bent, is het ook wel leuk om te melden dat je uiteindelijk goed aangekomen bent. In zeven dagen hebben we de oversteek van 1150 nm, naar Nieuw Zeeland gedaan.
Alle weer types hebben we mee gemaakt. Het eerste stuk hadden we wind met uitschieters tot 35 knopen en golven van om en nabij 4 meter, maar op het eind was het bladstil.
We zijn er! Het was een pittige tocht, maar alles is gelukkig heel gebleven.
Ook deze keer zijn we met hulp van onze vriend en 'weer guru', Gerard van de Sylfer weer veilig aan de overkant gekomen.
Onderweg zijn we een paar schepen tegengekomen en we zijn zelfs een keer opgeroepen door de Nieuw Zeelandse kustwacht, die met een Orion vliegtuig hun territoriale wateren bewaken.
Inmiddels zijn we een week verder en hebben al een aantal werk afspraken kunnen maken.
Phil, de zeilmaker, gaat een nieuw grootzeil voor ons maken en alle plastic ramen in de sprayhood vervangen. Paul, de tuiger, gaat onze verstaging controleren en vervangen waar nodig. David, de boot oppasser gaat heel goed voor de Acapella zorgen, terwijl wij in Nederland zijn. Ondertussen zal hij wat schuur- en verfwerk verrichten. Bruce gaat voor ons een deel van het teakdek opnieuw van rubber naden voorzien. Tegen de tijd dat wij terug komen, is de Acapella weer als nieuw en kunnen we aan het vervolg van onze tocht gaan denken.
Voorlopig eerst een paar maanden naar Nederland, dus het volgende blog kan een tijdje op zich laten wachten.......
zondag 21 oktober 2018
Fiji -Nieuw Zeeland. Over de helft
Op woensdagochtend, 17 oktober, om 07.50 zijn we samen met de Victoria vertrokken uit Fiji. Het water in de baai was spiegelglad en er stond geen zuchtje wind. Eenmaal buiten, bleek dit anders te zijn. Er kwam een zeer stevige bries uit het oosten met golven rondom de 3 a 4 meter. Het beloofd een ruige tocht te worden.
Inmiddels zijn we vier dagen onderweg en zijn volkomen door elkaar geschud. De wind (25 tot 30 knopen) en de hoge golven maken het leven aan boord van de Acapella een uitdaging. Maar gelukkig, alles went. De initiele zeeziekte is voorbij en we eten weer normaal. Bij vertek hebben we ons zelf gewogen en we zijn benieuwd wat we wegen als we er zijn. Normaliter vallen we altijd af tijdens een oversteek. Zal nu ook zeker wel zo zijn.
Het geluid van de wind en de golven is oorverdovend en dat, in combinatie met het geklots en gewiebel, maakt het wellicht allemaal wat erger dan het is. Af en toe spoelt er een mega golf over de boot, maar wij zitten gelukkig redelijk droog achter onze plastic af rits ramen.
Overdag hangen we een beetje op de bank in de kuip, zetten ons schrap, lezen veel, luisteren naar muziek of kijken naar een filmpje op de Ipad. Meer kunnen we niet doen.
Iedere ochtend om 08.00 uur is er een radionet, waar de meeste boten die onderweg zijn, zich aanmelden. Het net is er voor de gezelligheid, maar ook voor de veiligheid. Iedereen geeft zijn positie door en de omstandigheden in en om de boot. Mocht er aan boord van een de schepen iets aan de hand zijn, dan weet de rest van de vloot dat ook en kan men eventueel assisteren of hulp organiseren.
We hebben besloten om niet naar Opua te gaan. In plaats daarvan gaan we rechtstreeks naar het iets zuidelijker gelegen Whangarei. Daar gaat de Acapella op de kant voor groot onderhoud. In Opua, wordt begin november een soort aankomst feestweek georganiseerd. Wij gaan dat missen, omdat we dan hoogst waarschijnlijk alweer in Nederland zijn.
We hopen woensdag de 24e in Whangarei aan te komen. "All is well on board"
----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com
Inmiddels zijn we vier dagen onderweg en zijn volkomen door elkaar geschud. De wind (25 tot 30 knopen) en de hoge golven maken het leven aan boord van de Acapella een uitdaging. Maar gelukkig, alles went. De initiele zeeziekte is voorbij en we eten weer normaal. Bij vertek hebben we ons zelf gewogen en we zijn benieuwd wat we wegen als we er zijn. Normaliter vallen we altijd af tijdens een oversteek. Zal nu ook zeker wel zo zijn.
Het geluid van de wind en de golven is oorverdovend en dat, in combinatie met het geklots en gewiebel, maakt het wellicht allemaal wat erger dan het is. Af en toe spoelt er een mega golf over de boot, maar wij zitten gelukkig redelijk droog achter onze plastic af rits ramen.
Overdag hangen we een beetje op de bank in de kuip, zetten ons schrap, lezen veel, luisteren naar muziek of kijken naar een filmpje op de Ipad. Meer kunnen we niet doen.
Iedere ochtend om 08.00 uur is er een radionet, waar de meeste boten die onderweg zijn, zich aanmelden. Het net is er voor de gezelligheid, maar ook voor de veiligheid. Iedereen geeft zijn positie door en de omstandigheden in en om de boot. Mocht er aan boord van een de schepen iets aan de hand zijn, dan weet de rest van de vloot dat ook en kan men eventueel assisteren of hulp organiseren.
We hebben besloten om niet naar Opua te gaan. In plaats daarvan gaan we rechtstreeks naar het iets zuidelijker gelegen Whangarei. Daar gaat de Acapella op de kant voor groot onderhoud. In Opua, wordt begin november een soort aankomst feestweek georganiseerd. Wij gaan dat missen, omdat we dan hoogst waarschijnlijk alweer in Nederland zijn.
We hopen woensdag de 24e in Whangarei aan te komen. "All is well on board"
----------
Sent via SailMail, http://www.sailmail.com
dinsdag 16 oktober 2018
Bula, vinaka. Dank je wel en tot ziens
Denk nou niet dat het alleen maar feest is bij ons
Ondanks de vieze uitstoot van de suiker fabriek, zijn we (natuurlijk) langer in Lautoka gebleven dan gepland. Na de vervanging van de gebroken stag is Frits van de Bella Ciao -hij is boot bouwer- bij ons in de mast geweest om de rest van de verstaging te controleren. "Ik kijk anders dan jij", waren zijn woorden. Helaas, hij ontdekte inderdaad een gebroken 'tier' in de verstaging en een scheurtje in één van de spanners. Een potentieel zeer gevaarlijk situatie.
De lokale tuiger blijkt vlakbij te zitten, dus Martin er meteen heen in de taxi. Het ging allemaal té voorspoedig, de machine om een nieuwe stag te maken begeeft het terwijl onze draad er in zit. Gelukkig is er nog zo'n machine op het eiland, in Suva de hoofdstad, op 'slechts' vier uur rijden van onze boot. Uiteindelijk drie dagen later en na een hele lange taxi rit, is alles weer voor elkaar.
Ondertussen, terwijl we druk zijn met de voorbereidingen voor de oversteek naar Nieuw Zeeland, houden we één oog op het 'weer' gericht. De depressies, van uit Australië en Nieuw Zeeland, komen met een bepaalde regelmaat onze kant op. Nu is het net de truc om met het staartje van het slechte weer hier te vertrekken, om voor de volgende depressie daar aan te komen.
Ieder ochtend om 07.15 zitten we bij de radio, om naar de laatste weerberichten van Gulf Harbour Radio vanuit Nieuw Zeeland te luisteren
We hadden ook al een tijdje problemen met de korte golf radio en de stuurautomaat. Zodra we gaan zenden, besluit de Acapella een andere koers te gaan varen. De stuurautomaat gaat op dat moment helemaal haar eigen gang. Erg vervelend, vooral in het donker, want dan moet er toch op de hand gestuurd worden. Op advies van Reto van de She San, is Martin onderin de boot gedoken om de koperen strip, die voor de verbinding zorgt, te controleren. Deze bleek inderdaad op een onzichtbaar plekje half vergaan te zijn.
Jim, van de Victoria had gelukkig nog een stuk liggen en voor een blikje bier wilde hij er wel van af. Probleem ook weer opgelost.
In Nieuw Zeeland is het nu nog winter en de temperatuur, ligt daar nu rond de 15 graden. Wij hebben een goede kachel aan boord, maar deze is de afgelopen zes jaar niet gebruikt. Natuurlijk deed ze het niet toen we haar wilden opstarten. De brander bleek volledig gecorrodeerd en verstopt. We hebben een reserve brander bij ons, dus na een middagje klussen is deze vervangen en zijn we klaar om de kou te trotseren.
Dus, als jullie denken dat we alleen maar aan het feesten en beesten zijn...... Het is gewoon hard werken, dit leventje ;-))
Angela van de She San, heeft bij Heineken gewerkt en zij is officieel bierbrouwer. Zij maakt (brouwt) zelf allerlei drankjes. Het leek haar wel leuk om zelf eens een keer Kava te maken, van de peperplanten die we normaliter aan de chiefs geven.
Ogen dicht en doorslikken
Oeps
Het spul is niet te pruimen. Je wordt er wel lekker rustig van en je slaapt er heerlijk op.
Bula
Op dit moment liggen we bij Musket Cove en hebben het erg gezellig met alle boten die ook willen vertrekken. Het 'weer' is het gespreksonderwerp van de dag. Het lijkt erop dat er woensdag 17 oktober vertrokken kan worden. We beginnen met veel wind en hoge golven, maar na een paar dagen zwakt dit af. De totale afstand naar Opua in Nieuw Zeeland is 1100 nm. We denken dit in ongeveer 8 dagen te kunnen doen. Ook deze keer, is Gerard van de Sylfer onze weerguru en helpt ons met de routering.
We houden jullie op de hoogte.
PS. We zijn inmiddels uitgeklaard en vertrekken woensdag de 17e.
zaterdag 13 oktober 2018
Nog meer Fiji
Na een week in het 'Paradijs', vertrekken we met ZO wind naar Makogai, een vroegere lepra kolonie. Hier woonden begin 1900 tot halverwege de jaren 50, ongeveer 5000 mensen. Op de totaal overwoekerde begraafplaats liggen 1500 mensen begraven. Tegenwoordig is Makogai kweekvijver van de Giant Clams.
Na aankomst op het eiland geven we onze cava af aan de hoofd man en krijgen vervolgens toestemming om het eiland te bezoeken.
We hadden van te voren al veel informatie gekregen over het ritueel dat Sevusevu heet.
Op ieder eiland is een 'Chief'. Zodra je ergens voor anker ligt word je geacht bij de chief op bezoek te gaan om toestemming te vragen om op het eiland te mogen zijn.
Je geeft de chief een 'bosje', in krantenpapier, ingepakte takken. Dit zijn de wortels van de Yagona oftewel, peperplant. Van de gemalen wortel maken ze een drankje waar je heerlijk relaxed van wordt. Het drankje ziet eruit als afwaswater, het zit in een grote kom en met een halve kokosnoot schep je de drank eruit. Je zit in een kring en de kom met kava gaat rond. Je vult je kokosnoot, klapt één keer in je handen en drinkt je kokosnoot, in één teug leeg, waarna je drie keer klapt. Dit gaat net zo lang door tot de kom helemaal leeg is of tot het moment dat je een goede smoes hebt gevonden om te vertrekken.
Op Makogai, woont de chief helemaal aan de andere kant van het eiland. Hier mochten we de yagona afgeven aan de opzichter van de clam kwekerij. Deze opzichter was tevens de vertegenwoordiger van de chief op dit deel van het eiland. Na een korte en versnelde 'sevusevu', werden we welkom geheten en mochten we ons vrij bewegen over het hele eiland.
Eneoki, de opzichter, geeft ons een rondleiding door het oude lepra dorp en de begraafplaats.
We besluiten beschutting te zoeken op het zuidelijke hoofdeiland, Viti Levu. We zeilen van waypoint naar waypoint, tussen de riffen door. Gelukkig is het mooi helder weer en zijn de riffen goed te zien.
Terwijl Martin op zijn manier de wacht houdt,
Bakt Ellen een heerlijk...
's Nachts wil je hier niet varen, dus zoeken we een beschut plekje om de nacht door te brengen. Er staat wel veel wind, maar achter de mangrove bossen van het eilandje Nananu I Ra liggen we goed. Via Vatia Warf gaan we naar Lautoka, de op één na grootste stad van Fiji. We ankeren voor het Bekana resort met uitzicht op de stad.
In de stad staat een suikerfabriek. Het is hoogseizoen voor de suikerriet, dus de fabriek draait op het moment dag en nacht. Er komt een enorme zwarte walm uit de schoorstenen van de fabriek, met gevolg dat er iedere ochtend een vieze laag zwarte roet op de boot ligt.
We zullen hier niet al te lang blijven.
Ondanks de viezigheid is het een gezellig stadje met de nodige restaurantjes, winkels met allerlei snuisterijen, supermarkten, stoffen winkels en een grote overdekte groente en fruit markt.
Couleur local
En de zonsondergang is prachtig
donderdag 4 oktober 2018
Fiji
In SavuSavu, schrijven we ons in voor een seminar van Curly Carswell. Hij woont en zeilt al zo’n 40 jaar in Fiji, kent alle mooie plekjes en weet de routes om er te komen. Er zijn heel veel bommies rond de eilanden en om veilig tussen deze koraal bergen door te laveren krijgen we, tegen een kleine vergoeding, de waypoints en routes van Curly. Na bestudering van de diverse routes én met uitleg van Curly, kunnen we met een gerust hart op weg.
Samen met de Eye Candy vertrekken we naar Viani Bay, om daar te gaan duiken bij het Rainbow Reef. Deze duikspot staat in de top 10 van de wereld. Bij de Dive Academy, die gesitueerd is in Viani Bay, boeken we 2 duiken.
Het is absoluut een top duikplek. We zwemmen door een lange tunnel naar beneden en komen uit in een ravijn dat vol zit met vis en kleurrijk koraal. De duikplek heet niet voor niets ‘Rainbow Reef’. De vele kleuren die je ziet zijn fenomenaal.
Na terugkeer van de duik staat er een heerlijke Indiase lunch voor ons klaar.
Viani Bay is een prachtige beschutte baai. Via de radio krijgen we berichten over harde wind en regen maar bij ons schijnt de zon en het water is spiegel glad.
Naast de duikschool staat een lagere school. De kinderen uit omliggende dorpen worden ‘s ochtends en ‘s middags, niet met de schoolbus, maar met de schoolboot gebracht en gehaald.
Het onderwijs is goed geregeld. De voertaal op school is Engels en het is gebruikelijk op al deze eilanden dat de kinderen een school uniform dragen. Aan de kleur kun je zien, op welke school ze zitten.
Natuurlijk gaan naast alle leuke dingen de onderhoud klussen aan de boot gewoon door. Het grootzeil moest gerepareerd worden en de watermaker had ook dringend weer aandacht nodig.
We hebben weer internet en kunnen hierdoor regelmatig contact houden met Nederland. Met Martin’s moeder gaat het steeds minder goed, dus we stellen onze plannen iedere keer weer bij en houden rekening met een versnelde terugkeer naar Nederland.
Van de week is mam met de ‘wens ambulance’ vanuit Friesland naar Eindhoven gebracht om haar dochter nog een keer in haar eigen huis te kunnen bezoeken.
Via Alberts Cove op het eiland Rabi (spreek uit Rambi), waar we met samengeknepen billen tussen de bommies doorvaren, komen we bij het Paradise Resort op Taveuni. We liggen met nog een paar boten aan moorings voor het resort. Eenmaal aan land worden we als gasten verwelkomd en mogen van alle faciliteiten gebruik maken. Deze week is een soort 'second honeymoon', we genieten volop.
Voor vertrek gaan we nog langs de groenten tuin van het resort, waar we een rondleiding krijgen van Elvin. Hij weet veel van de medicinale werking van alle planten en geeft ons ook nog een paar heerlijke Indiase recepten mee. Ooit geweten dat vrouwentong of Sansevieria goed is voor in de slaapkamer en de bladeren, indien verwarmd, als compress op zere ledematen kunnen worden gebruikt? Papaya is niet alleen lekker, maar ook goed tegen allerlei kwaaltjes.
We bezoeken de slager bij de cattle farm. De koeien zijn net geslacht, dus supervers vlees.
De snelkookpan tevoorschijn gehaald en er wordt weer voor de komende weken rendang en beef curry geweckt.
De weerberichten zijn inmiddels gunstig genoeg om richting zuider eiland, Viti Levu, te vertrekken.
We hebben genoten van ons weekje in het paradijs.
Samen met de Eye Candy vertrekken we naar Viani Bay, om daar te gaan duiken bij het Rainbow Reef. Deze duikspot staat in de top 10 van de wereld. Bij de Dive Academy, die gesitueerd is in Viani Bay, boeken we 2 duiken.
Het is absoluut een top duikplek. We zwemmen door een lange tunnel naar beneden en komen uit in een ravijn dat vol zit met vis en kleurrijk koraal. De duikplek heet niet voor niets ‘Rainbow Reef’. De vele kleuren die je ziet zijn fenomenaal.
Na terugkeer van de duik staat er een heerlijke Indiase lunch voor ons klaar.
Viani Bay is een prachtige beschutte baai. Via de radio krijgen we berichten over harde wind en regen maar bij ons schijnt de zon en het water is spiegel glad.
Naast de duikschool staat een lagere school. De kinderen uit omliggende dorpen worden ‘s ochtends en ‘s middags, niet met de schoolbus, maar met de schoolboot gebracht en gehaald.
Het onderwijs is goed geregeld. De voertaal op school is Engels en het is gebruikelijk op al deze eilanden dat de kinderen een school uniform dragen. Aan de kleur kun je zien, op welke school ze zitten.
Natuurlijk gaan naast alle leuke dingen de onderhoud klussen aan de boot gewoon door. Het grootzeil moest gerepareerd worden en de watermaker had ook dringend weer aandacht nodig.
We hebben weer internet en kunnen hierdoor regelmatig contact houden met Nederland. Met Martin’s moeder gaat het steeds minder goed, dus we stellen onze plannen iedere keer weer bij en houden rekening met een versnelde terugkeer naar Nederland.
Van de week is mam met de ‘wens ambulance’ vanuit Friesland naar Eindhoven gebracht om haar dochter nog een keer in haar eigen huis te kunnen bezoeken.
Via Alberts Cove op het eiland Rabi (spreek uit Rambi), waar we met samengeknepen billen tussen de bommies doorvaren, komen we bij het Paradise Resort op Taveuni. We liggen met nog een paar boten aan moorings voor het resort. Eenmaal aan land worden we als gasten verwelkomd en mogen van alle faciliteiten gebruik maken. Deze week is een soort 'second honeymoon', we genieten volop.
Voor vertrek gaan we nog langs de groenten tuin van het resort, waar we een rondleiding krijgen van Elvin. Hij weet veel van de medicinale werking van alle planten en geeft ons ook nog een paar heerlijke Indiase recepten mee. Ooit geweten dat vrouwentong of Sansevieria goed is voor in de slaapkamer en de bladeren, indien verwarmd, als compress op zere ledematen kunnen worden gebruikt? Papaya is niet alleen lekker, maar ook goed tegen allerlei kwaaltjes.
We bezoeken de slager bij de cattle farm. De koeien zijn net geslacht, dus supervers vlees.
De snelkookpan tevoorschijn gehaald en er wordt weer voor de komende weken rendang en beef curry geweckt.
De weerberichten zijn inmiddels gunstig genoeg om richting zuider eiland, Viti Levu, te vertrekken.
We hebben genoten van ons weekje in het paradijs.
Acapella voor Paradise Resort, Taveuni
Iedere dag verse bloemen
Abonneren op:
Posts (Atom)