zondag 31 maart 2013

Martinique

Op Martinique zijn geen boatboys,  ze spreken geen Engels meer maar Frans, je kunt er in euro's betalen en ze rijden rechts. De gastenvlag is de Franse vlag en inklaren bij immigratie en douane gaat razendsnel via de computer, er komt geen ambtenaar meer aan te pas.

Alle klusjes zijn gedaan in Rodney Bay en we kunnen weer even een paar dagen genieten van de rust.
De overtocht hier naartoe was perfect. Een heerlijk windje en met een gemiddelde snelheid van 7,5 knopen vlogen we over het water.
Grande Anse 'd Arlet is een baaitje waar weinig te beleven valt. Je kunt hier helemaal tot rust komen. Na het klussen in Rodney Bay en na een dagje toeren op Santa Lucia zijn we hier wel weer aan toe ;-)

Voorlopig hebben we geen wilde plannen. Lekker genieten, paasweekend op Martinique.

Van de week gaan we uitgebreid winkelen er zijn een paar hele grote supermarkten en ze verkopen hier op het eiland Nespresso cups. De laatste tijd hebben we vrij veel koffie visite gehad, hierdoor stond ons dagelijkse rantsoen behoorlijk onder druk. Gelukkig kunnen we hier weer onbeperkt aanvullen.

Gisteren hebben we geprobeerd om naar de hoofdstad, Fort de France, te gaan maar dat wilde niet helemaal lukken. Door het paasweekend ligt het openbaar vervoer nagenoeg helemaal stil. We zijn, heel ouderwets, gaan liften. Hier steek je je duim niet op, maar zo vertelde men ons, je steekt je vinger uit.
Fort de France ligt aan de overkant van een grote baai en is vanaf waar wij liggen nog behoorlijk ver.
Doordat onze baai in een uithoek ligt werden we gewaarschuwd om niet te laat terug te gaan want anders kwamen we nooit meer terug. Uiteindelijk zijn we ergens halverwege in een klein dorpje terecht gekomen. Op zaterdag middag blijkt alles, ook in Fort de France, dicht. We hebben toen maar besloten om het zekere voor het onzekere te nemen en weer terug te liften. In drie etappes waren we weer in onze baai. Was een leuke ervaring.

zaterdag 23 maart 2013

Noordwaarts

Vanaf Bequia (spreek uit "Bekwee) is het ongeveer 10 mijl varen naar St.Vincent, het eiland waar een gedeelte van de "Pirates of the Carribean" (deel 3) is opgenomen. In de baai van Wallilabou staan nog een paar oude decorstukken overeind. Het mag geen naam hebben maar ze worden als museum geëxploiteerd. Dit is ook de baai waar de bootboys vrij opdringerig waren.
De tocht van St.Vincent naar Santa Lucia kan volgens de pilots heftig zijn. Aan de noordkant van St.Vincent zijn tot 5 mijl uit de kust 30 á 40 knopen, min of meer tegen, vrij normaal.  Met gemengde gevoelens begonnen we aan de oversteek. Het vertrek was gepland om 06.00 uur 's ochtends. Gelukkig viel het allemaal heel erg mee en kwam de wind, maximaal 23 knopen, ook nog uit de goede hoek. Na een heerlijke zeiltocht kwamen we aan bij Santa Lucia, dat beroemd is om haar Pitons. De grote Piton is 776 meter hoog en de kleine is net iets lager.
De Acapella ligt aan een mooring tussen de twee Pitons in, tegenover een vijf sterren resort. De wind giert in vlagen over de twee bergen en we zijn blij dat we aan een mooring liggen en niet achter ons anker. Prachtig, wat een overweldigende belevenis en wat een fraai gezicht.
Helaas, na de eerste nacht, bleek dat onze snorkels die in een bak in de kuip lagen, verdwenen waren.
We hebben ongenode nachtelijke bezoekers aan boord gehad. Dat ze de snorkels mee nemen is tot daar aan toe, maar dat ze ook nog de connector tussen het benzinetankje en de buitenboord motor meenemen, hoogstwaarschijnlijk om achtervolging te voorkomen, is van een heel andere orde.

Zonder die connector doet het motortje het niet en moet je roeien. Tja.

De Pitons en het plekje zijn mooi maar dit legt toch wel een domper op het verblijf hier.  Enfin we trekken langzaam verder noordwaarts. Eerst naar Marigot Bay en daarna naar Rodney Bay.

In Rodney Bay gaan we een paar dagen naar een haven. Een paar dagen klussen staat op het programma en dat is toch het gemakkelijkst wanneer je aan een steiger ligt.  De motor moet een service beurt hebben, olie verversen, nieuwe filters etc. Ook heb ik gezien dat de anode die onder de boot zit, nodig aan vervanging toe is. Met behulp van het noodduikflesje dat we aan boord hebben wil ik die vervangen.
Er zitten wat scheurtjes in het dek die ook gerepareerd moeten worden. Deze scheuren zijn ontstaan doordat de verstaging, waarmee de mast overeind gehouden wordt, wat losser is komen te zitten.
Samen met Gerard van de Sylfer hebben we dit aangepakt en de verstaging al weer mooi op spanning gebracht maar de scheuren moeten nog dicht gemaakt worden.
Al met al genoeg werk om een paar dagen in een haven te rechtvaardigen.

Na Rodney Bay staat Martinique op het programma. Daar rijden ze weer rechts en kunnen we weer met euro's betalen.

woensdag 20 maart 2013

Boatboys

In iedere haven en in iedere baai kom je 'bootboys' tegen. Anders dan de naam doet vermoeden zijn bootboys geen jongetjes van 16 of 17 jaar maar veertigers en vijftigers met gemiddeld 40 of 50 pk achter hun bootje.
De bootboys bieden ieder schip die daar in geïnteresseerd is hun diensten aan. Deze diensten zijn van allerlei aard. Ze helpen je bij het zoeken naar en het aanleggen bij een mooring, ze bieden vis te koop aan, brood, taxiservices, brengen vuil voor je weg en regelen eigenlijk alles wat je wilt.

Er zijn natuurlijk ook bootgirls, een mooi voorbeeld is Miranda. Zij heeft een laundryservice en komt de was bij je boot ophalen om het vervolgens aan het eind van de middag weer gewassen en gevouwen terug te brengen. Je kunt kiezen tussen wassen met warm water, wassen met koud water, vouwen of niet vouwen.
In Bequia hebben ze deze manier van ondernemen echt gecultiveerd. Iedere ochtend komt het bakkertje langs met verse croissants en stokbroden, er is een boot die op verzoek water en diesel komt brengen en op het lokale radionet is alles en iedereen oproepbaar via kanaal 68.

Wij waren, onder andere, in de Admirality Bay omdat we wat problemen hadden met onze koelkast. Gelukkig hadden Sam the Refrigerator Man snel gevonden. Volgens afspraak was hij om 10.00 uur 's ochtends bij ons op de boot en om 14.00 uur was de koelbox weer als nieuw en konden we 's avonds weer van een koud glas wijn genieten.

Boatboys zijn vaak innemend,
maar soms ook wel, zoals in Wallilabou bay, erg vasthoudend
en dan heb je natuurlijk ook nog de 'Special' boot girls.

zaterdag 16 maart 2013

Heroes day

Op bijna ieder eiland maken we wel een nationale feestdag mee. Het gevolg is dat de winkels dicht zijn, de mensen vrij hebben, dus veel drukte en gezelligheid, eten, drinken en muziek.
Op Bequia was het gisteren HEROES DAY (heldendag).
We hebben er dus maar een gezellige dag van gemaakt, samen met Norma en Franz van de Vela en Lies en Gerard van de Sylfer. We zijn met een soort safaribusje gaan toeren.
De chauffeur was een zeer enthousiaste man, die ons van alles vertelde over het eiland, de bomen en vruchten, de walvisvangst en..... die als hobbykok lekkere recepten wist met lobster.
Heroes Day is bedoeld om alle helden te herdenken en sinds gisteren is er een nieuwe held bij gekomen.

Gisterochtend tijdens het standaard snorkelrondje om de boot en inspectietocht naar het anker, zag Martin dat de ankerketting door een meerboei geschaakt was. Ze waren tijdens de nacht om elkaar heen geslingerd, we konden geen kant meer op. Het anker zou nooit meer los komen uit de wirwar van touwen.
Dus.... na het gezellige toertje doken we met snorkels, flippers, een scherp mes en ons noodduikflesje het (warme blauwe) water in. Franz van de Vela had al hulp aangeboden als we er niet uitkwamen.
Na rijp beraad besloten we de boei eraf te snijden en de rest van het touw om onze ketting terug te draaien. Het werkte perfekt. Martin dook een paar keer naar beneden, met het mes tussen zijn tanden, en wist de boel te ontrafelen.

Terwijl ik alles op foto vast probeerde te leggen, verdween de onderwatercamera in de diepte.....maar ook deze heeft Martin weer boven water gehaald.
     
HEROES DAY op 14 maart wordt voortaan Martin Dag, ik ben heel trots op je !

zondag 10 maart 2013

Bequia

Na wat omzwervingen zijn we op Bequia (zie pagina:"Positie") aangekomen waar we gelijk met onze neus in de boter, oftewel in de walvisblubber, vielen. Bequia is één van de weinige landen die nog op walvissen mogen jagen, met dien verstande dat ze dit op de traditionele manier moeten doen. Ze mogen met een zeilbootje en met handharpoenen vier walvissen per jaar vangen. Gisteren hadden ze er één te pakken en wat wij er van zagen was het restant van het karkas. Dit werd door heel veel mannen met messen te lijf gegaan om er toch nog maar een stukje vlees van af te kunnen snijden. Sommigen zaten erop, er tussen, ja lagen zelfs eronder. Verdere details zal ik jullie besparen. Ik denk dat het hele eiland weken van zo'n beest kan eten. Het is wel bizar als je zo'n slachtpartij van dichtbij meemaakt.


Tyrrelbay was heerlijk. We hoefden er niets en we deden er ook niets. Een beetje klussen op de boot, soms naar het dorp en even wat drinken met vrienden in een barretje.

 
Vanaf deze baai op Carriacou zijn we vertrokken naar Petit Martinique. Hier was echt niets te beleven. Als je helemaal tot rust wilt komen moet je daar naar toe gaan, tenzij je een fervent domino speler bent.

 
We vervolgden onze reis naar Union Island en je zult het niet geloven maar de enige plek waar we konden liggen was tegenover de Happy Island bar. Een bar waar je alleen maar zwemmend of met je rubber bootje kunt komen. Je begrijpt natuurlijk wel dat we daar naar toe moesten.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik wel wat kan hebben maar de Rumpunch daar was ongeëvenaard. Heerlijk maar na twee van die dingen was ik helemaal total loss.

 
Volgens de boeken zijn de Tobago Cays één van de mooiste plekjes op deze wereld. Voor zover we het tot nu toe kunnen overzien denk ik dat ze gelijk hebben. Hier zwemmen schildpadden, roggen, heb je een prachtig rif en kun je heerlijk lobster eten op het strand.





dinsdag 5 maart 2013

Een dag uit het leven van...

Om jullie niet de indruk te geven dat we alleen maar aan het "feesten en beesten" zijn, geven we hier een kort overzicht van wat we zo al de hele dag doen.
Vaak liggen we 's avonds om 21.30 uur al in bed. Dan zijn we kapot en weten niet waarvan. Daar staat tegenover dat we 's ochtends meestal zo rond 07.00 op zijn. We lezen de krant, drinken koffie, checken onze mail, hebben een goed gesprek en maken een plan voor de rest van de dag.

Vraag één is altijd: "Gaan we eerst zwemmen of eerst ontbijten". Een beetje afhankelijk van de rest van het programma gaan we meestal eerst zwemmen. "What a great way to start the day".

Daarna hebben we het ontbijt dan ook echt wel verdiend. Lekker fruit, yoghurt en indien voorradig een geperst sinaasappeltje.
Niets is vanzelfsprekend als je zo leeft. Iedere dag opnieuw moet je dingen uitzoeken. Waar zijn de supermarkten, als ze er al zijn. Waar kan ik geld pinnen, hoe kom ik daar. Wat is er te koop en waar kun je wat krijgen? Waar kan ik mijn rubberbootje 'veilig' achterlaten.

Liggen we in een haven of liggen we voor anker zijn twee heel belangrijke criteria voor de dag, maar zeker ook voor de nacht.
In een haven stap je natuurlijk gemakkelijker aan wal en slaap je ook rustiger. Wanneer we voor anker liggen wordt ik toch wel een aantal keer per nacht wakker om te controleren of we nog op dezelfde plek liggen. Ook swell kan heel veel invloed hebben op je nacht rust. Soms is het zo erg dat je van de ene kant naar de andere kant rolt in je bed. Op die plekken blijven we meestal niet lang.

Als er geklust moet worden, is dat meestal met beperkte middelen. Hier heb je geen garage of schuur met een werkbank bij de hand. De Gamma, Karwei, Action, Hema ect. dat kennen ze hier niet. Dus je rijdt niet zomaar even naar de winkel als je wat nodig hebt.

De afgelopen week was een relatief rustige week in Tyrrell Bay. Ellen heeft wat naai klusjes gedaan en gepoetst. Ik heb de watermaker en de boegschroef opnieuw onder handen genomen.
We zijn naar het dorp geweest om weer uit te klaren bij immigratie en douane.
Je verplaatst je hier met minibusjes. Deze rijden af en aan en het kost ongeveer €1 per ritje. Je gaat gewoon langs de kant van de weg staan en de busjes stoppen vanzelf. Ze hebben wel min of meer een vaste route maar er worden regelmatig omwegen gemaakt om hier even wat op te halen of daar even wat weg te brengen maar uiteindelijk kom je vanzelf op de plek waar je wezen moet. Op zich is het wel een leuke manier van transport want je komt op plekjes waar je anders nooit zou komen.

We hebben deze week één keer gebarbecued met de Sylfer en de Jan van Gent, zijn één keer naar het happy hour geweest en één keer naar een lokale muziek avond.
Verder genieten we iedere avond van een spectaculaire zonsondergang,  hebben een heerlijk diner in de kuip met een lekker glas wijn en  mijmeren een beetje weg om vervolgens om 21.30 weer naar bed te gaan.