Na wat omzwervingen zijn we op Bequia (zie pagina:"Positie") aangekomen waar we gelijk met onze neus in de boter, oftewel in de walvisblubber, vielen. Bequia is één van de weinige landen die nog op walvissen mogen jagen, met dien verstande dat ze dit op de traditionele manier moeten doen. Ze mogen met een zeilbootje en met handharpoenen vier walvissen per jaar vangen. Gisteren hadden ze er één te pakken en wat wij er van zagen was het restant van het karkas. Dit werd door heel veel mannen met messen te lijf gegaan om er toch nog maar een stukje vlees van af te kunnen snijden. Sommigen zaten erop, er tussen, ja lagen zelfs eronder. Verdere details zal ik jullie besparen. Ik denk dat het hele eiland weken van zo'n beest kan eten. Het is wel bizar als je zo'n slachtpartij van dichtbij meemaakt.
Tyrrelbay was heerlijk. We hoefden er niets en we deden er ook niets. Een beetje klussen op de boot, soms naar het dorp en even wat drinken met vrienden in een barretje.
Vanaf deze baai op Carriacou zijn we vertrokken naar Petit Martinique. Hier was echt niets te beleven. Als je helemaal tot rust wilt komen moet je daar naar toe gaan, tenzij je een fervent domino speler bent.
We vervolgden onze reis naar Union Island en je zult het niet geloven maar de enige plek waar we konden liggen was tegenover de Happy Island bar. Een bar waar je alleen maar zwemmend of met je rubber bootje kunt komen. Je begrijpt natuurlijk wel dat we daar naar toe moesten.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik wel wat kan hebben maar de Rumpunch daar was ongeëvenaard. Heerlijk maar na twee van die dingen was ik helemaal total loss.
Volgens de boeken zijn de Tobago Cays één van de mooiste plekjes op deze wereld. Voor zover we het tot nu toe kunnen overzien denk ik dat ze gelijk hebben. Hier zwemmen schildpadden, roggen, heb je een prachtig rif en kun je heerlijk lobster eten op het strand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten