woensdag 28 mei 2014

Boobies


Ongeveer zeventig mijl ten westen van Los Roques liggen de Aves eilanden.
Aves Barlovento en Aves Sotovento. Deze eilanden, ook onbewoond, liggen precies in de directe lijn van Los Roques naar Bonaire. Als we er dan toch langs komen moeten we daar ook maar een stopje maken, want Aves Barlovento is beroemd vanwege haar Boobies.

Ook hier moesten we weer onze weg zoeken tussen de ondieptes. Nadat we het anker hadden laten vallen en de rubberboot te water hadden gelaten konden we op zoek naar de Boobies.

De meeste mannelijke lezers zullen, net als ik, bij de aanhef, 'Boobies' een bepaalde voorstelling hebben. Het feit alleen al, dat Éllen mij heel graag de Boobies wilde laten zien, sprak al tot mijn verbeelding.
Helaas, dit waren toch andere Boobies dan ik had gehoopt.

                                           Wat maakt de Boobies zo bijzonder?
                                                    Ze hebben rode poten!
                               In het Nederlands heten ze dan ook, Roodpootgent.

Na een nachtje Aves, zijn we door gevaren naar Bonaire waar we een warm welkom kregen van de Blue's en de Lizzy.
Voorlopig voor de komende vier maanden is Bonaire onze standplaats of hoe zeg je dat, onze vaste ligplaats.

dinsdag 27 mei 2014

Los Roques

De aankomst op Los Roques was op zijn minst toch wel spectaculair te noemen. Met 25 knopen wind en golven van 2 á 3 meter werden we tussen de riffen van de Boca de Sebastopol, aan de zuidoostkant van de lagune, naar binnen geperst. Eenmaal voorbij het eerste rif waren de golven helemaal verdwenen, rechts van ons zagen we ze tegen het rif aan beuken maar op de plek waar wij voeren was het water glad.
Op zicht, 'eyeball navigation' in het Engels, vervolgden we onze weg tussen de ondieptes en de riffen. De kaart gaf wel globaal aan hoe de situatie was, maar de werkelijkheid was toch wat gecompliceerder.
Het was wel prachtig om zo te varen, het ondiepe water herkende je door de lichtblauwe kleur en zolang je er maar voor zorgde in het midden van de donkere gedeeltes te blijven had je constant voldoende water onder de kiel.
Los Roques is een archipel van ongeveer 25km² met tientallen kleine eilandjes, zandbanken en riffen, met een spectaculaire onderwaterwereld. Het is dan ook niet voor niets een Venezolaans nationaal park. Alleen het hoofd eiland, Gran Roque, is bewoond. Er is een prachtig kleurrijk dorpje, er zijn geen wegen alleen zandpaden en de bevolking leeft van het toerisme. Dagelijks worden er op het kleine vliegveld toeristen gedropt die zich van daaruit met watertaxi's verspreiden naar de stranden op de verschillende andere eilandjes. Op Gran Roque heb je heel veel Posada's, Bed&Breakfast's , een aantal restaurantjes en een piepkleine supermarkt. Alles moet worden ingevlogen of met de boot, die één keer in de week vanaf het vasteland komt, worden gebracht.
Wij hebben een paar eilandjes aangedaan, de één nog mooier dan de ander maar wel heel er stil en verlaten. Andere zeilers zijn we niet tegen gekomen.

                      Met de watertaxi vanaf onze ankerplek naar Gran Roque.

De officiële koers van de Bolivar ten opzichte van de Amerikaanse Dollar is 6.8 Bolivar tegen 1 U$. Op de zwarte markt echter, krijg je 55 Bolivar voor 1 U$ en deze prijs wordt door iedereen geaccepteerd. Voor buitenlanders is het hier dan ook allemaal spotgoedkoop.

woensdag 21 mei 2014

Alleen op de wereld

Op het eiland Blanquilla, waan je je bijna alleen op de wereld. Het water is azuurblauw en de kilometers lange stranden met hier en daar een palmboom zijn wit. Het eiland is onbewoond en desolaat je ziet er vogels en er lopen een paar wilde ezels.
Op dit stukje van Venezuela zit alleen een klein detachement van de kustwacht, 13 mannen in de leeftijd tussen de 18 en de 30 met twee honden.
Onder de zeilers zijn de eilanden ten noorden van Venezuela absoluut niet geliefd.  De meeste zeilers zijn er een beetje bang voor, temeer nadat vorig jaar bij het eiland Margarita een Nederlandse zeiler is beroofd en vermoord. 
Als je echter de statistieken erop na slaat -voor zeilers vindt je die op Noonsite.com- dan zie je al snel dat er overal, op ieder eiland wel incidenten zijn. 

Volgens de jongens van de kustwacht is het in Venezuela niet erger dan in andere landen, hoewel de politieke situatie anders doet vermoeden. 

Het was wel komisch toen we controle kregen. Met 13 man sterk en de twee honden kwamen de mannen in volle vaart op ons af. Twee werden er bij ons afgezet en de rest ging in een baaitje verderop lekker zwemmen. Nadat we het papier werk hadden gedaan gaven de mannen aan dat we ze altijd konden oproepen als er iets aan de hand zou zijn. 
De twee wilden weer door hun maten opgepikt worden, maar er kwam geen respons. Met diverse marifoons hebben we hen verscheidende keren opgeroepen, maar kregen geen enkele keer gehoor. Uiteindelijk duurde het een uur voordat de rest van de club weer terug kwam. We zaten dus letterlijk en figuurlijk met elkaar opgescheept. Onder het genot van een biertje hebben wij ons Spaans weer kunnen oefenen en zij hun Engels.
 
Toen de mannen vertrokken heb ik nog een keer expliciet gevraagd of ik ze altijd kon oproepen. 10 minuten later werden we opgeroepen voor een radio check. Het bleek dat er een knopje verkeerd stond op hun handmarifoon. 

Inmiddels hebben we Blanquilla verlaten en zijn onderweg naar Los Roques. We gaan veel te hard en moeten zeil minderen anders komen we daar midden in de nacht aan. Als je bedenkt dat je hier  op zicht tussen de riffen door moet varen begrijp je natuurlijk wel dat we niet te vroeg willen aankomen. 
 

woensdag 14 mei 2014

Er gebeurt niet zoveel

Aan de ene kant gebeurt er niet zoveel terwijl aan de andere kant, er genoeg te doen is.
We liggen in Prickley Bay op Grenada, er is hier een bloeiende cruisers gemeenschap. Tientallen schepen liggen hier, allemaal bewoond met zeilers die het stormseizoen hier blijven liggen. Een groot aantal ervan gaat sowieso nooit meer weg, omdat ze geen behoefte meer hebben om te varen of omdat ze het zo naar hun zin hebben hier, of omdat hun boot en zij zelf dermate oud zijn dat ze niet meer kunnen varen. 
Iedere ochtend is er via de marifoon op kanaal 66 een radionet. Hierop worden eerst de weerberichten doorgegeven, vervolgens worden nieuw aangekomen zeilers en/of vertrekkers verwelkomt en uitgezwaaid. Daarna volgen de sociale activiteiten, georganiseerd door en voor de zeilers onderling, hetgeen varieert van yogaklassen, Thai-chi, schaakcompetities, wandeltochten, kooklessen etc.
Het net fungeert ook als vraagbaak voor een ieder die maar informatie wil of hulp nodig heeft met het één of ander. 
Al sinds 10 jaar loopt hier een zeer succesvol vrijwilligers programma van zeilers, om de lokale jeugd op zaterdagochtend bijles te geven, om zodoende deze kinderen te helpen hun schoolprestaties te verbeteren. 

Er worden vlooienmarkten georganiseerd, karaoke avonden, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er wel. 

Op het net kunnen ook lokale ondernemers hun waren aanprijzen. Dit zijn vaak taxichauffeurs en restauranthouders, zelfs een medische post adverteert via het net. 

Wij hebben een oproep gedaan of er medezeilers zijn die eventueel ook richting de Venezolaanse eilanden gaan, opdat we gezamenlijk zouden kunnen varen dit i.v.m. veiligheid issues die  soms in Venezuela spelen. Helaas geen respons. 

Wij rommelen een beetje op de boot, werken aan het blog, proberen onze zomertent alvast te modificeren, luisteren naar muziek, kijken een filmpje (James Bond), gaan met de bus boodschappen doen, we vervelen ons geen moment. 
Het is dat we graag naar Bonaire gaan, anders zouden we het hier zeker wel een tijdje kunnen uithouden. 
                          Er gebeurt hier van alles, alleen wij doen niet zoveel ;-))

dinsdag 6 mei 2014

Leuke ontmoetingen

Op Carriacou, houdt de Acapella kantoor in de Slipway, een klein barretje aan het strand, net naast de Marina. Voor een kleine donatie, ten behoeve van het 'Carriacou Childrens Fund', krijg je het password voor het internet, gratis. Nou ja, echt gratis ;-)
Je begrijpt natuurlijk wel dat tijdens 'kantooruren' de nodige consumpties genuttigd worden.
 
Net nadat ik mij geïnstalleerd had om aan het blog te werken hoor ik een stem achter mij. "Ik ken jou, jij bent van de Acapella, ik volg jullie blog al twee jaar". Een open, vriendelijk gezicht met daar in twee pretogen kijken mij aan. 

Rob en Annemieke Bul, van de Charlie 2, stellen zich voor. Zij zijn nu bijna een jaar onderweg. Hun verhaal is eigenlijk een beetje hetzelfde als dat van ons. Niet al te veel zeilervaring, de knoop doorgehakt en gewoon gaan. 

Wat volgt, is een hele gezellige middag. Zie ook hun blog:  www.charlie2.nl 
                                      Charlie 1? ...............Dat was de kat.
 
Zondagmiddag, 4 mei. 
We liggen in de GYC, de Grenada Yacht Club, dit is niet zo sjiek als het klinkt maar we liggen hier wel lekker. Zeker omdat we een paar klusjes hadden. Ellen heeft wat noodreparties uitgevoerd aan het voorzeil. Het zeil is echt aan vervanging toe maar zo moeten we er toch mee in Bonaire kunnen komen.
De boot poetsen stond ook op het programma en na een hele dag boenen lag de Acapella er dan ook weer glimmend bij.
 
We zaten net met een drankje in de kuip, horen we plotseling over het water, "Hè, Acapella". 

Joshua van Eyndhoven is al zo'n drie jaar onderweg. Wij hebben samen een aantal cursussen gevolgd in Nederland en kwamen elkaar vorig jaar weer tegen op de Kaap Verden. Joshua is met zijn Kaapverdiaanse vriendin Katia en hun boot Hope naar Brazilië geweest. 
Onderweg van Antigua naar Grenada had Joshua een enorme zwaardvis gevangen. Deze wilde hij graag delen met iedereen die maar wilde, anders moesten zij de komende twee weken, wel drie keer per dag vis eten. Wij hebben er heerlijk van gegeten. Onder het genot van een wijntje hebben we natuurlijk onze belevenissen uitgewisseld.
 

Terwijl we aan het zeilen waren van Carriacou naar Grenada, zeiden we tegen elkaar dat we al heel lang geen dolfijnen meer hadden gezien. 
Nog geen vijf minuten later zwemt er een hele school van wel vijftig dolfijnen om ons heen. Ze springen, duikelen en spartelen, het is een geweldig gezicht. Zo snel als ze gekomen waren, zo snel waren ze ook weer verdwenen. 
Het blijft altijd heel speciaal, een ontmoeting met dolfijnen. 



donderdag 1 mei 2014

Happy, op mijn birthday

Ik heb genoten van al jullie lieve wensen voor mijn jaardag.
Ontzettend bedankt voor alle mailtjes, telefoontjes, what's appjes, digitale kaarten, foto's en zelfs een gezongen videoboodschap van de kleinkinderen!! De techniek staat voor niets..... het voelde echt of jullie er allemaal bij waren op de Acapella.
Het was een heerlijke dag. Ontbijt op bed met lieve kaart en verwendagkado, straks op Bonaire.
Gezwommen en gesnorkeld. De schildpadden en roggen zwemmen om en onder de boot. 's Middags een rumpunch op Happy Island en daarna heerlijk uit eten met mijn lief.
Wat wil een mens nog meer.
Jarig 🎉 zijn is toch wel leuk😘