Onder de zeilers zijn de eilanden ten noorden van Venezuela absoluut niet geliefd. De meeste zeilers zijn er een beetje bang voor, temeer nadat vorig jaar bij het eiland Margarita een Nederlandse zeiler is beroofd en vermoord.
Als je echter de statistieken erop na slaat -voor zeilers vindt je die op Noonsite.com- dan zie je al snel dat er overal, op ieder eiland wel incidenten zijn.
Volgens de jongens van de kustwacht is het in Venezuela niet erger dan in andere landen, hoewel de politieke situatie anders doet vermoeden.
Het was wel komisch toen we controle kregen. Met 13 man sterk en de twee honden kwamen de mannen in volle vaart op ons af. Twee werden er bij ons afgezet en de rest ging in een baaitje verderop lekker zwemmen. Nadat we het papier werk hadden gedaan gaven de mannen aan dat we ze altijd konden oproepen als er iets aan de hand zou zijn.
De twee wilden weer door hun maten opgepikt worden, maar er kwam geen respons. Met diverse marifoons hebben we hen verscheidende keren opgeroepen, maar kregen geen enkele keer gehoor. Uiteindelijk duurde het een uur voordat de rest van de club weer terug kwam. We zaten dus letterlijk en figuurlijk met elkaar opgescheept. Onder het genot van een biertje hebben wij ons Spaans weer kunnen oefenen en zij hun Engels.
Toen de mannen vertrokken heb ik nog een keer expliciet gevraagd of ik ze altijd kon oproepen. 10 minuten later werden we opgeroepen voor een radio check. Het bleek dat er een knopje verkeerd stond op hun handmarifoon.
Inmiddels hebben we Blanquilla verlaten en zijn onderweg naar Los Roques. We gaan veel te hard en moeten zeil minderen anders komen we daar midden in de nacht aan. Als je bedenkt dat je hier op zicht tussen de riffen door moet varen begrijp je natuurlijk wel dat we niet te vroeg willen aankomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten