dinsdag 31 december 2013

Mijn (schoon)moeder 80

Gekkigheid, Maart 2006
 
Vandaag op 31 december 2013 is mijn moeder 80 geworden. We vieren dit op 26 januari, de dag dat haar vriend Charles, 65 had moeten worden.
Samen met Charles, Oktober 2007
 
Helaas, Charles heeft het niet meer mogen meemaken maar mijn moedertje, Bep van der Wijngaard, is 'still going strong'. 
31 december is natuurlijk niet echt een gemakkelijke dag om je jaardag te vieren maar op de één of andere manier zat/zit het huis bij mijn moeder altijd, de gehele dag, vol met visite.
Samen met mijn zus Marianne en broer Jan Dirk, Juni 2013
 
Zij heeft altijd gezegd dat ze honderd gaat worden. Daar voegde ze dan naar mij aan toe: "Dan loop jij al met een stok en dan loop ik nog fier rechtop". Als ik dan nog zo mag lopen zoals zij dat nu doet, dan teken ik daarvoor.

Samen met Ellen
Achter her roer van 'De Vliegende Hollander' tijdens ons vertrek, Juni 2006
Aan de zwem trap op de Suriname rivier, Januari 2013
 
 
Mam van harte, op naar de honderd ;-) 






maandag 30 december 2013

Rozengeur en maneschijn

"Is het bij jullie nu alleen maar rozengeur en maneschijn?
Nou ja, eigenlijk wel.
Maar zijn jullie dan nooit chagrijnig of zo.
Nou ja, soms wel. We zitten natuurlijk 24 uur per dag op elkaar lip, dan krijg je best weleens irritaties. Zeker als we een paar zware nachten achter de rug hebben.
Wij slapen geen enkele nacht echt normaal. Iedere nacht worden we wel een aantal keer wakker vanwege het één of ander. Geluiden, regen, beweging, plassen enz.

Gelukkig gaat het de laatste tijd erg goed met alle apparatuur, even los van de watermaker, waardoor daar weinig ergernissen zijn.

Jammer was dat we de afgelopen dagen nergens internet konden vinden. Dat is nu weer opgelost, door bij Digicel een simkaart voor onze Iphone te kopen waar je ook mee kunt internetten.
Voorlopig kunnen we de komende maand weer 3 gigabyte verbruiken.

Ja, dus eigenlijk is het alleen maar rozengeur en maneschijn bij ons".

Dat hopen we ook en wensen we ook voor jullie.
                                            De allerbeste wensen voor 2014

Kerst 2013

Als er dan toch zo veel baaitjes zijn, laten we er dan maar van genieten. Francisbay was er een uitgelezen plek voor.
Rudi, van de Lizzy had ons allemaal uitgenodigd voor een kerst ontbijt. 
Hij had het geweldig voor elkaar. Heerlijk vers fruit, een vers gebakken broodje -het was nog warm- en lekkere gekookte eitjes. Je kunt geen betere manier bedenken om de dag te beginnen. Minute Maid jus en Nespresso, wat wil je nog meer. 
's Middags hebben we om 16.00 uur afgesproken om te gaan barbecueën. 
Mechtelien heeft, zoals afgesproken, heerlijke gehaktballetjes en een avocado salade gemaakt, Rudi kwam met witte en rode wijn en de Acapella zorgde voor stokbrood, mais en saté met pindasaus. 
Het gezelschap was aangenaam, de ambiance perfect en het eten heerlijk. 
                 Kerst 2013. 
Weer zo'n moment om nooit te vergeten. 

Van baaitje naar baaitje


Toen we nog in Nederland, op de boot woonden en droomden van het leven dat we nu leiden, riepen we altijd: "We varen van baaitje naar baaitje en leven van de wind en de liefde".
Het leven nu, lijkt er wel heel erg op. We gaan inderdaad van baaitje naar baaitje. Christmascove op Great St. James, 5 nm verderop naar Caneelbay en vandaag, nog geen 3 mijl, Francisbay. 
Wind is er voldoende, 32 knopen vanmiddag en met de liefde zit het ook wel goed. 
In Caneelbay lagen we vreselijk te rollen door de swell, daarom zijn we er maar weggegaan. Het was best een leuk plekje en we hadden er internet. 

Nu liggen we in Francisbay, geen swell en ook geen internet maar wel heel erg mooi. 

We werden getrakteerd op een zeer bijzondere zonsondergang. De lucht en de zee kleurden scharlakenrood. ( Hoe klinkt dat ;-))
Of het scharlakenrood was weet ik niet echt, maar het was wel heel erg bijzonder. 

We blijven hier liggen tot na de kerst. Het kerstmenu hebben we samengesteld met wat we kunnen krijgen. 
Rudi, van de Lizzy, zorgt voor de drank. 
Mechtelien en Wolf van de Stamper maken drumsticks en gehaktballetjes. 
Ellen en Martin zorgen voor Saté met pindasaus en gekookte maïskolven. 
Na de kerst zien we wel weer verder.
 
Rudi wil naar Leinsterbay, de Stampertjes gaan naar Sint Maarten en de Acapella, hoogstwaarschijnlijk naar Great Harbour op Jost van Dijk. Ook wel weer zeker 5 nm varen. 



dinsdag 24 december 2013

The making off....

Een kerstkaart maken terwijl je helemaal geen kerstgevoel hebt. Het is toch gelukt, we hebben het nuttige met het aangename gecombineerd.
"The making off...."

Flamenco Bay op Culebra, we hebben een golfkarretje gehuurd want we wilden het eiland verkennen.
Het idee om een kerstkaart te maken hadden we al, dus de kerstspullen gingen mee.
                (Met de zelfontspanner)
Deze of deze.
Wat wel en welke niet.
                 (Let op de voetjes, rechtsonder)
Welke tekst en welk lettertype.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.
Moe maar gelukkig gingen we terug naar de boot.

zondag 22 december 2013

St.Thomas

Na Culebra was St.Thomas aan de beurt, één van de Amerikaanse Maagden eilanden. Hier zijn we al eens geweest, jaren geleden toen we onze eerste cruise maakten. Dit eiland wordt echt overspoeld met cruiseboten, 5 á 6 op een dag is vrij normaal.
In de ankerbaai is ook een landingsplek voor watervliegtuigen. Iedere keer weer is het een imposant gezicht om zo'n ding te zien landen of vertrekken.
In Salinas heb ik op Ellen haar fiets een nieuwe band gemonteerd maar ze had er nog niet mee gereden. Hier in Charlotte Amelie, de hoofdstad van St.Thomas dachten wij te gaan fietsen, boodschappen doen en naar de wasserette.
Na een paar honderd meter kwamen we erachter dat de versnelling verkeerd om was gemonteerd.
Gelukkig heb ik een leatherman bij me en terwijl Ellen bij de wasserette in de weer is had ik de tijd om de boel weer te herstellen.
Na drie dagen Charlotte zijn we vertrokken naar een baaitje verderop waar we een afspraak hebben met de Lizzy en de Stamper. Het is de bedoeling om samen een kerstdiner te organiseren ergens in een baai op één van de boten.
Tijdens het Happy Hour straks, bij de Lizzy aan boord moeten we hier maar eens even over  vergaderen ;-)

zaterdag 21 december 2013

Culebra

Ons verblijf in Culebra hadden we ons iets anders voorgesteld. Door de harde wind en de hoge golven was het niet echt verantwoord om van boord te gaan. Naast ons sloeg een boot van zijn anker.
Wij hebben toen maar wat extra ketting gestoken en zo lagen we op 7.5m diepte met 40 meter ketting uit. Dat gaf wel een rustig gevoel.
Aan de andere kant kwam het ook wel goed uit dat we niet van boord konden want de watermaker had echt heel veel kuren. Het kwam er op neer dat het hele apparaat uit elkaar moest om een paar nieuwe O-ringen te installeren. Ook de pomp vroeg de nodige aandacht want daar vond ik een doorgebrande printplaat. Al met al een volle dag werk.
We lagen wel heel leuk in Culebra, met een prachtig uitzicht op het stadje. Het eiland is niet zo groot, 11 mijl lang en op het breedste punt 8 mijl. In een paar uurtjes tijd heb je alle highlights bekeken.
Fietsen op Culebra is niet echt een optie want het is vrij heuvelachtig maar en zijn genoeg andere middelen van vervoer te huur.........

vrijdag 20 december 2013

Blind

Van Salinas willen we direct naar Culebra varen. Dit is ongeveer 60 nm. Janos heeft wel tips. Allereerst moeten we 's avonds om 21.00 vertrekken. We moeten binnen de riffen blijven en zo dicht mogelijk langs de kust varen. We kunnen binnendoor via de Boca del Infierno, de "Mond van de duivel". Volgens een andere lokale meneer worden de golven, met een beetje wind, daar wel een meter of 4 á 5 hoog. Dat klinkt niet echt bemoedigend.
Allereerst, wanneer we om 21.00 uur vertrekken is het werkelijk pikdonker. In het donker varen op zee is niet echt een probleem, maar in het donker tussen de riffen is toch een ander verhaal.
Gelukkig heb ik alle vertrouwen in onze apparatuur, want ik heb gezien dat de  geprojecteerde virtuele wereld en de werkelijke wereld heel erg goed met elkaar overeen komen.
Wij op weg in het donker, dit is toch wel andere koek. Ook in het donker blijken de kaartgegevens en de werkelijkheid goed met elkaar overeen te komen. Als er ergens op de kaart een boei staat, dan is die er in werkelijkheid ook. Het vraagt wel de nodige concentratie en alertheid om zo blind op je instrumenten te vertrouwen.

Er waren twee echte obstakels, El boca del Infierno en een zandbank ten noordwesten van het eiland Vieques.
Bij de "Mond van de duivel" loopt de diepte van 10 m plotseling terug naar 3 m om vervolgens direct naar 60 m af te storten. Logisch dat daar met een beetje wind hele rare zeeën kunnen ontstaan. Nu was het rustig en toch, met samengeknepen billen, voeren we er mooi over heen.

Ook bij de zandbank van Vieques viel het alleszins mee. Na een lange nacht kwamen we bij het eiland Culebra aan. Hier blijven we voorlopig liggen.

4 a new friend

In het Cruisers café van Salinas hebben we Jean Baptiste, Janos voor zijn vrienden, ontmoet. Janos en zijn vrouw Anna zijn zeilers, neergestreken in Salinas. Inmiddels zijn zij al 18 maanden in Salinas en de verwachting is dat ze er nog wel een tijdje zullen blijven.
Toen wij er kwamen was het café gesloten maar we werden uitgenodigd om een biertje te komen drinken. Janos zat op zijn  praatstoel en gaf ons allerlei tips over de omgeving.
De volgende dag wilde hij ons wel naar de supermarkt brengen en naar eventueel andere plaatsen waar we naar toe wilden. Zo gezegd, zo gedaan.

Janos heeft een passie voor vlaggen en hij vroeg ons dan ook of we wellicht een vlag konden missen voor zijn verzameling. Rondom in zijn café heeft hij, inderdaad een hele verzameling vlaggen.

In ons rubberbootje, onderweg naar Janos, om de vlag te doneren zagen wij een meneer die met oranje verf allerlei accenten aanbracht op zijn schip. Hierdoor kwam het gesprek op de Mero. Coen en Jasmine van de Mero hadden een oranje UV strip op hun voorzeil waardoor je hun schip altijd al van verre kon herkennen. Zij hebben met hun kinderen een rondje Atlantic gedaan en we zijn hen vorig jaar een aantal keer tegen gekomen. Het grappige is dat Jasmine en Coen op de Woude wonen, een eilandje op het Alkmaardermeer. Op dit eilandje zijn wij getrouwd, alweer meer dan tien jaar geleden.

Terwijl we bij Janos, eens serieus naar zijn vlaggen kijken zien we plotseling een Nederlandse vlag, gedoneerd door....... de Mero. Hoe klein kan de wereld zijn.
De Acapella vlag, die we zelf ontworpen hebben, heeft een aantal kleuren.
Geel is voor de zon en het strand. Blauw voor de lucht en de zee. Rood staat, natuurlijk,  voor de liefde. De gestileerde E is een combinatie van E en M, hetgeen "4Ever" betekent.
Met heel veel plezier hebben wij onze vlag op een heel bijzonder plekje achtergelaten.
Bij onze nieuwe vriend, Janos, in het cruiser café van Salinas.
Aangezien de Acapella vlag een scheepsvlag is met een verhaal -niet zomaar een landsvlag- kregen we van Janos dan ook een prominente plek, direct onder de spot.

maandag 9 december 2013

Hoppen langs de Puerto Ricaanse kust

Nadat we weer helemaal zijn bijgekomen van onze oversteek vanaf Aruba vervolgen we de reis. We zijn onderweg naar Sint Maarten maar eerst staat Puerto Rico en de Maagden eilanden op het programma.
De heersende windrichting hier is voornamelijk Oost en Noordoost, de richting die wij op willen. Overdag waait het 20 tot 25 knopen, windkracht 4 tot 5 en ook nog stroom tegen, hetgeen best een onrustige zee oplevert.
Volgens de boekjes is het, het slimste om 's ochtends heel vroeg te vertrekken of om
's nachts te varen. De zon komt om 06.45 op en wij proberen om 06.15 te vertrekken.
Op het moment dat de zon de aarde of in dit geval de zee weer gaat verwarmen, begint de wind door te zetten. Dit gebeurt meestal zo om een uur of 10.00. Wij proberen dan rond die tijd ergens te zijn. We gaan ervan uit dat we ongeveer 5nm per uur varen en dus we zoeken een plekje zo'n 15 tot 20 mijl verderop. Tegen de tijd dat de wind goed aantrekt liggen wij alweer achter ons anker, of zoals nu in een marina, nemen een kopje koffie - Nespresso what else- een gebakken eitje en zijn helemaal happy.
Op deze manier hoppen we een beetje langs de Puerto Ricaanse kust.
In het eerste baaitje bij Punta Balena zwemmen Lamentijnen, een soort zeekoeien. Ze zijn niet eng maar wel groot, zeker wanneer je net een rondje hebt gezwommen en nog geen 30 seconden later duikt er eentje op naast je boot.....
(Diep in mijn hart vind ik ze heel erg eng en lelijk. Ik heb daarna ook niet meer gezwommen ;-))
We liggen nu in de Yachtclub van Ponce, hebben direct bij aankomst 242 liter getankt, liggen aan een steiger, hebben elektriciteit, water en wifi. Hebben net samen op de fiets boodschappen gedaan.

Ellen is de was aan het doen, Martin werkt het blog bij. (Ja, je hebt mannen dingen en je hebt vrouwen dingen)
Morgen gaan we het historische stadje Ponce verkennen, een km of 5 op de fiets. Volgens de reisgidsen een plekje dat je beslist niet mag overslaan.
                                          # # # # #
We weten niet wie de gidsen hebben geschreven maar wij hebben niet kunnen ontdekken waarom je Ponce beslist niet mag overslaan. Het is er saai, oubollig, vergane glorie, geen leuke historische straatjes en of marktjes. Helaas. We hebben zelfs geen foto's gemaakt.

Wat het bezoek aan Ponce wel heeft opgeleverd.............

Ellen had al een tijdje een 'zoek en koop opdracht' uit staan voor knijpers.

Knijpers? Ja, knijpers!



Hier heeft zij ze eindelijk gevonden. Helemaal blij.

woensdag 4 december 2013

Naar Puerto Rico

Aruba wordt iedere dag overspoelt met cruiseboot toeristen. Twee boten per keer, dat betekent zo'n 6000 gasten per dag, geen wonder dat het zo goed gaat hier op het eiland.
We hebben afscheid genomen van Gerard en Lies van de Sylfer. Zij staan nog even op de kant voor werkzaamheden en vliegen dan eerst naar Nederland. Wanneer we elkaar weer zien wachten we maar af.
Toeval bestaat niet want net op het moment dat we bij Lies en Gerard weggingen kwamen we Bojan Michiels van Kessenich tegen. Hij doet een delivery en gaat met de Elisa naar Jamaica. Bojan is de importeur van de Parasailor in de Benelux.
 
Op vrijdag 29 november om 09.00 uur zijn we van Aruba vertrokken om over te steken naar Puerto Rico. Een afstand van ongeveer 400 mijl.

De weer- en windverwachtingen waren goed, de wind zou gaan draaien van het Noordoosten via het Oosten naar het Zuidoosten en ook nog een beetje afnemen.
Nou een mooiere wind kun je je niet voorstellen als je naar het Noordoosten moet.
De wind bleef in de Noordoost hoek zitten en wij werden, ook nog door de stroming, afgedreven richting Haïti, wat echt niet in de beurt ligt van waar we naar toe wilden. Nadat we ongeveer 50 mijl van onze koerslijn af lagen hebben we toch maar de motor erbij aangezet om al motorzeilend weer een beetje in de goede richting te varen.

Hoewel ik er normaliter weinig last van heb, was ik door de onrustige zee toch wel behoorlijk katterig geworden en wist de inhoud van mijn maag regelmatig de weg naar buiten te vinden.
Ellen plakt standaard, wanneer we een langere oversteek gaan maken, een anti-zeeziekte pleister achter haar oor. zij had dan ook gelukkig nergens last van.
(Als je wat kilo's wilt afvallen is dit een prima remedie hoor ;-))

Het was wel jammer want Ellen had heerlijk gekookt van te voren opdat we het tijdens het varen alleen maar even hoefden op te warmen.
Gelukkig de laatste dag was de zeeziekte over, kwam de wind uit de goede hoek en konden we heerlijk zeilen. Uiteindelijk zijn we 75 uur onderweg geweest. De helft van de tijd heeft de motor gedraaid en de andere helft konden we zeilend doen.
Bahia de Boqueron in Puerto Rico is een ruime baai met goede ankergrond. Het dorpje is klein maar je hebt er alles.
Met de taxi zijn we naar Mayaguez, een plaatsje verderop gegaan om aan de Amerikaanse douane- en immigratieformaliteiten te voldoen. Onze ambtenaar had er wel drie kwartier voor nodig om twee formuliertjes in te vullen maar uiteindelijk na het betalen van $19, kregen we met een glimlach een cruising permit die een jaar geldig is.
Wel moeten we iedere keer als we naar een andere baai of haven gaan, dit melden via de telefoon.