dinsdag 23 mei 2017

De boot bepaalt waar we naar toe gaan. Dag 4

De Acapella heeft ons op Fakarava gebracht. Afgelopen nacht hebben we de boot behoorlijk moeten vertragen om hier met daglicht aan te komen, maar dat is goed gelukt. In de zeer brede en diepe pas hadden we 3 knopen stroom mee en werden keurig naar binnen geduwd. Doordat de wind van de ene kant kwam en de stroom van de andere was het op een gegeven moment wel wat hobbelig maar dat duurde gelukkig niet lang. Nu liggen we heerlijk aan een mooringbal te wiegen. Het is lang geleden dat we zo rustig gelegen hebben.

Na dat we schoon schip gemaakt hebben is het even tijd om te zwemmen, het water is prachtig blauw en uitnodigend. Er doen zich verhalen de ronde dat hier haaien zitten dus we gaan voorzichtig van het trappetje af om eerst maar even te kijken. Je weet maar nooit. Onder de boot woont een hele school Remoras Echeneidaes, ook wel Sharksuckers genoemd. Deze vissen hebben een rare en enge platte kop, waarop aan de bovenkant een soort zuignap zit, waarmee ze zich aan grote vissen zoals haaien en manta's hechten. Ze zijn absoluut niet schuw, een beetje brutaal zelfs. Volgens het 'grote vissen boek' hechten ze zich ook wel aan mensen. Als dit gebeurt is de 'greep' stevig maar ongevaarlijk. Je kunt ze van je af krijgen door ze naar voren te duwen.
Nou het zijn er zoveel, dat wij het zekere voor het onzekere nemen en lekker aan het trapje blijven hangen.

Voorlopig blijven we hier een paar dagen liggen.

Het is nog 225 mijl tot aan Tahiti.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

maandag 22 mei 2017

De boot bepaalt waar we naar toe gaan. Dag 3

Ging de Acapella, gisteren ploegend en zwoegend door het water, vandaag heeft ze besloten om het rustig aan te doen. We zijn in de vertraging, we varen zo langzaam mogelijk, maximaal 3 knopen. Als we deze snelheid kunnen aanhouden, zitten we goed. Het lukt vrij aardig, maar dat komt omdat we alleen een dubbel gereefd grootzeil op hebben staan. Je zou kunnen zeggen dat we eigenlijk onderweg zijn met een zeiltje, zo groot als een zakdoek. Het is goed. Op deze manier komen we mooi op tijd bij de ingang van Fakarafa. Deze atol is de op een na grootste in de Tuamotu Archipel. Ze is ongeveer 30 mijl lang en 15 mijl breed. De ingang is breed en diep, waardoor je bijna onder alle omstandigheden, ten alle tijden deze atol binnen kunt varen. Dit is precies wat we nodig hebben.

Het is prachtig weer vandaag, de regen heeft plaats gemaakt voor de zon. De golven zijn nog wel wat onrustig maar lang niet meer zo onstuimig als gister. Het is lekker zeilen zo. We gaan niet schuin, we stuiteren niet op het water, we hoeven ons niet de hele tijd vast te houden, het enige waar we op moeten letten is dat we niet te snel gaan.

Ellen heeft een heerlijk broodje gebakken in de oven en we genieten van deze rustige zondag. We zijn ons aan het inlezen wat betreft het ankeren tussen het koraal. Om te voorkomen dat we het koraal beschadigen of onze ankerketting vast komt te zitten tussen de "boomies," moeten we om de tien meter een drijver aan de ketting bevestigen, zodat deze omhoog gehouden wordt boven het koraalbed. Mochten we toch vast komen te zitten als we anker op willen, dan moet één van ons naar beneden duiken en de ketting los zien te krijgen. Gelukkig hebben we duikspullen bij ons, maar we hopen dat het niet nodig is.

Nog 50 nm naar Fakarava en 280 nm naar Tahiti.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

zondag 21 mei 2017

De boot bepaalt waar we naar toe gaan. Dag 2

De Acapella zwoegt door de golven, ze weet nog steeds niet waar ze naar toe wil. Er staat nu al bijna anderhalve dag ongeveer 25 tot 30 knopen wind, de golven komen links via de zijkant op ons af en zijn soms wel vier meter hoog. We gaan hard maar op de een of andere manier lijkt het wel of we niet vooruit komen, net alsof we door dik water varen. Door de harde wind staat de windmolen heerlijk te gieren en levert gemiddeld 10 ampere stroom, wat weer heel erg lekker is voor de accu's. Mijn vertrouwen in de accu's is inmiddels alweer een beetje terug gekomen, want we hebben tot nu toe nog geen enkele 'glitch' gehad. Natuurlijk moeten ze vervangen worden, maar ze brengen ons vast nog wel veilig naar Tahiti.

De buiten plotter is echt kapot, die doet heel erg raar. Als ze aan is wil ze niet meer uit, of blijft ze in het beginscherm steken. Onze technische hulpdienst heeft mij aangeraden om de binnen- en de buiten plotter te verwisselen. Op zich is dat een perfect idee, alleen durf ik het niet aan. Het is niet zo moeilijk om de beide apparaten te verwisselen maar ik ben als de dood dat er straks met de andere ook iets misgaat. Dat wil ik liever niet.
Als we straks eventueel de atollen binnen varen, dan zetten we gewoon de laptop buiten op de bank en gebruiken het navigatie programma van Open Cpn om op te sturen. Dit hebben we al die weken in de San Blas eilanden ook gedaan en dat werkte goed. De San Blas stond niet of nauwelijks gespecificeerd op de Navionics kaarten van de plotter, dus we moesten wel. Die ervaring hebben we dus.

Zoals op iedere oversteek, rommelen we een beetje, doen kleine klusjes, voorzover de bewegingen van de boot dat toe laten. Ellen leest een Baldacci en ik heb naar 'De Schippers van de Kameleon" gekeken op de ipad. Wat een heerlijke films, jeugd sentiment. Van mijn zesde tot mijn twaalfde heb ik in Friesland gewoond en in die periode heb ik de boeken met de avonturen van Hielke en Sietse Klinkhamer verslonden. Wie weet, ligt daar al een basis stukje van onze manier van leven, nu.

Via de mail probeer ik alvast wat offertes voor nieuwe accu's aan te vragen. Ondanks het feit dat we geen internet hebben lukt dat vrij aardig. Inmiddels hebben we een hele mooie aanbieding voor lithium accu's binnen. Klein, compact, een veel langere levensduur dan gewone accu's, maar ook duur. De onderzoeken zijn nog in volle gang, dus we komen er nog op terug.

Inmiddels hebben we zo'n 350 mijl achter de rug en is het nog ongeveer 400nm te gaan tot Tahiti.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

zaterdag 20 mei 2017

De boot bepaalt waar we naar toe gaan. Dag 1

In principe zijn we onderweg naar Papeete, de hoofdstad van Tahiti en het administratieve centrum van Frans Polynesie. Hoe we er precies naar toe gaan is ons nog niet helemaal duidelijk. We zijn van Nuku Hiva vertrokken nadat we een nieuwe startaccu geinstalleerd hadden. Het was onze bedoeling om de atollen van de Tuamotus Archipel te gaan ontdekken, op een afstand van ongeveer 400 mijl varen. Dit zouden we in drie dagen moeten kunnen halen.

Een uurtje varen vanaf Nuku Hiva begeeft plotseling een van onze kaartplotters het. Gelukkig hebben we er twee, maar het idee om straks zonder "Tom Tom" midden op de Stille oceaan te zitten, spreekt ons niet aan. Terug gaan is ook niet echt een optie, want in Nuku Hiva kunnen ze dit probleem ook niet oplossen. We denken dat het komt door dat de kwaliteit van onze service batterijen achteruit gaat. We gaan door. God zegen de greep. We hebben een tweede plotter en op de computer staat ook nog een navigatie programma.

In principe hebben we in Tahiti de meeste mogelijkheden om nieuwe accu's te kopen en om te bekijken of hiermee de problemen zijn opgelost. Zoniet, dan kunnen we daar op ons gemak wel beslissen hoe het verder moet.
Om in Tahiti te komen moeten we dwars door de Tuamotus. Als alles goed gaat en heel blijft, kunnen we daar wellicht toch nog wel een tussenlanding maken van een paar dagen, om daar van het mooie blauwe water en het echte Polynesie gevoel te genieten.

Het binnen varen van een atol kan soms wat lastig zijn. Je moet dit goed plannen mbt tot hoog- en laag water. Ook is het belangrijk dat je het midden op de dag doet opdat je goed zicht hebt op de soms grote stukken koraal die vlak onder het water oppervlak groeien. De 'coralheads', ook wel bommies' genoemd zijn erg hard als je er tegen aan vaart, maar met zonlicht, schuin van achteren zijn ze goed te zien en gemakkelijk te omzeilen.

We gaan er niet echt op plannen, maar als het zo uitkomt zullen we de kans hoogstwaarschijnlijk niet voorbij laten gaan. De boot bepaalt dus uiteindelijk waar we naar toe gaan.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

donderdag 18 mei 2017

Klaar om te gaan


Het probleem met de motor blijkt een kapotte startaccu. Gelukkig vinden we hier op het eiland een nieuwe.

Met behulp van Henry, de eigenaar van de bananenbar, lukt het om in het magazijn van de vissers een passende accu te bemachtigen. In Tahiti gaan we uit voorzorg de vier service accu's ook vervangen.


We hebben genoten van de Marquesas. De ruige natuur, de zon en de regen, het simpele, ongedwongen leven en de hartelijke bevolking.


Ondanks dat hier bijna geen groente te krijgen is, lukt het op het laatste moment toch nog om wat te bemachtigen. De eigenaresse van het restaurant bij de markt regelt bij de lokale tuin nog wat groenvoer en wenst ons een 'bon voyage' naar de Tuamotus.
  


woensdag 17 mei 2017

Swell en andere perikelen

De Acapella piept, steunt en kraakt in al haar voegen, ze helt vervaarlijk over van links naar rechts, soms slaat ze als een gekweld dier met haar achtersteven op de golven. Buiten hoor je het rolzeil in de mast tegen de mastwand aanslaan. Het klinkt als ondergronds gerommel. Binnen wordt de kakofonie van geluiden aangevuld met het geluid van rammelende kopjes, rinkelende glazen en een krakende trap. Alles wat los is, rolt of schuift door de boot. Een glas water, dat op het randje naast het bed staat, valt spontaan om. Alles is nat. 
Het is midden in de nacht, we doen geen oog dicht. Heel even wordt het rustig en denken we nu is het klaar, maar dan breekt het rollen, zwiepen en stampen in alle heftigheid weer los. We liggen verkrampt in bed. We willen hier weg, we willen die afschuwelijke swell ontvluchten, maar we kunnen niet weg. De motor doet het niet......

Werd een paar weken geleden de Jonas binnen gesleept in de baai van Taiohae, waren wij nu aan de beurt.
Foto van de Jonas toen we ze van de week inhaalden op weg naar Nuku Hiva

Na een paar heerlijke dagen doorgebracht te hebben op Oa Pou, was het de bedoeling om zaterdag avond richting de Tuamotus archipel te vertrekken. Ongeveer 500 mijl te gaan. Door nog een keer alles na te rekenen, leek het ons toch beter om zondagochtend te vertrekken. Om 07.30 ging het ankerop en weg waren we, een heerlijke zeiltocht voor de boeg. 
Uitzicht op de baai van Oa Pou

Na een uurtje varen, viel in de luwte van het eiland, de wind helemaal weg. Nou ja, dan starten we de motor toch gewoon. Al wat er gebeurde, de motor wilde niet starten. Wat nu. Na een beetje gerommeld te hebben kwamen we tot de conclusie dat het aan de startmotor lag. 
Wat het precies, wisten we niet, maar één ding was wel duidelijk. Zo wilden we niet naar de Tuamotus varen. We besloten om terug te gaan naar Nuku Hiva, want daar kun je in principe alles krijgen, c.q. bestellen. 
Mooi als altijd

Het was nog vroeg dag dus we zouden voldoende tijd hebben om dat stuk te zeilen. De baai binnen komen moet geen probleem zijn, want deze is behoorlijk groot en er liggen voldoende schepen. 

Een uur voor aankomst hebben we een "Pan Pan" bericht uitgezonden. Hierop kregen we gelukkig vrij snel antwoord. Na de situatie uitgelegd te hebben, werd er afgesproken dat we zover mogelijk de baai in zouden zeilen en dat we daarna opgevangen zouden worden door de bemanning van de On Liberty, een 72 voet Oyster.
Harry en Tom, lagen met hun dinghy op ons te wachten en sleepten de Acapella het laatste stuk naar binnen. 

Wat plaatjes van ons bezoek aan Oa Pou.


Fruit Cooperatie

Man met kind

Uitzicht op de baai waar we liggen

maandag 8 mei 2017

Drie weken Marquesas

Waar moet ik beginnen, er is alweer zo veel gebeurt in de tijd dat we hier zijn. Het is wel bijzonder als je beseft dat drie weken Marquesas uiteindelijk toch altijd nog korter is dan 29 dagen zeilen.

Allereerst is er natuurlijk altijd de strijd voor een stabiel en redelijk snel werkend internet, wat je hier absoluut niet hebt. Op het terras van de lokale snackbar verzamelen zich alle zeilers om een wifi signaal op te pikken. Hoe meer mensen er komen, des te langzamer de verbinding, dus je moet je werkzaamheden wel goed plannen. Tot 10 uur in de ochtend is het oké maar daarna loopt het vol.
Het is er wel gezellig, want iedereen houdt daar kantoor.


De afgelopen paar dagen valt het mee, maar het regent hier de hele tijd. Niet zo'n klein beetje hoor, het komt met bakken uit de hemel. De relatieve luchtvochtigheid ligt ergens rond de 85%. Je hoeft geen was buiten te hangen, want deze droogt echt niet.

Het eerste eiland waar we geland zijn na de oversteek is Hiva Oa. Hier zijn we uiteindelijk, na een paar dagen gevlucht om een aantal redenen, maar belangrijkste daarvan was de swell. De baai van Hiva Oa is vrij klein en om de paar dagen komt er een vrachtschip om te laden en te lossen. Bijna alle zeilboten moeten dan verkassen om ruimte te maken voor dit schip. Hoe verder je uiteindelijk aan de buitenkant komt te liggen hoe erger de swell.

Er varen twee bevoorrading schepen door dit gebied. Een echt vrachtschip en de Aranui 5, een gecombineerd vrachtschip annex cruiseschip. Deze boot is mooi van lelijkheid.

Na Hiva Oa zijn we verhuist naar Fatu Hiva, waar je het mooiste uitzicht van de gehele Marquesas schijnt te hebben. In de diverse pilots, wordt het omschreven als een 'dramatic view'.
Het was beslist indrukwekkend.

Op Fatu Hiva hebben we een prachtige wandeling gemaakt naar één van de vele watervallen. Het eiland staat er om bekend dat je er heel gemakkelijk fruit kunt krijgen. De bewoners willen geen geld, maar ruilen bananen, mango's en pompelmoezen heel graag voor visgerei, t-shirts, nagellak, oude lijnen etc. Eigenlijk alles waar wij van af willen, kunnen ze wel gebruiken en vertegenwoordigt een bepaalde hoeveelheid fruit.

Het sap van de pompelmoezen is heerlijk.


Na Fatu Hiva, zijn we naar het 120nm verderop gelegen Nuku Hiva gegaan. Hier wilden we op tijd zijn, om de Jonas op te vangen, die na 42 dagen onderweg te zijn geweest, zonder motor binnen zou komen. Het was de bedoeling om haar met de dinghy binnen te slepen, maar dit bleek toch lastiger dan gedacht. Gelukkig was de Pandora ook in de buurt en kon voor een sleep zorgen. Uiteindelijk konden we de Jonas op een veilige plek afmeren. (De motor is inmiddels weer gerepareerd en het wachten is nu nog op een aantal nieuwe accu's)

Nuku Hiva is een heerlijk eiland. Als het regent is de baai bruin van het modder water dat door de rivier wordt aangevoerd. We kunnen dan de watermaker niet gebruiken, maar vangen regen water op voor de afwas en om te douchen. Dit geeft toch weer een hele andere dimensie aan ons bestaan.

Richard, een lokale tourguide heeft ons het eiland laten zien.
Prachtig, genoeg om over na te denken

De lokale meisjes zijn beeldschoon, we begrijpen wel wat de schilder Paul Gauguin hier op de eilanden zag.


Tot dat ze wat ouder worden

Nog even wat plaatjes



Het is niet altijd even makkelijk om aan de
kant te komen