donderdag 31 januari 2013

Sailmail naar Trinidad en Tobago, 3

Het mooiste van vertrekkken blijft, uiteindelijk, toch altijd
weer het aankomen. Zoals verwacht hebben we de snelheid uit
de boot moeten halen om op die manier ergens tussen 07.00
en 07.30 uur aan te komen. De laatste twaalf uur mochten we
niet harder dan 4,5 knoop (+/-8km/u) varen om dat doel te bereiken.
Langzaam varen is eigenlijk best heel erg moeilijk, maar het
is gelukt

Hierdoor had ik natuurlijk dan ook alle tijd om James Bond uit
te kijken. Deze Bond is wel erg serieus. Zelf vond ik het
luchtige van Roger Moore en Pierce Brosmann leuker maar dat
neemt niet weg dat dit wel een prima film was.
(Veel geweld voor weinig geld :-))

Om 08.15 uur, precies 72 uur na ons vertrek, waren we bij de
ingang van de haven, Scarborough van Tobago. Het was maar goed
ook dat we met licht de haven aanliepen want we zijn uiteindelijk
nog ruim twee uur bezig geweest voordat we goed en wel achter ons
anker lagen. De haven is piepklein, de ankergrond is niet best
en net als in de stad met parkeren, hebben de kleinste bootjes
de meeste ruimte nodig.

Eerst naar de immigratie en daarna naar de douane. Een en ander
neemt behoorlijk wat tijd in beslag. Ellen mocht in eerste instantie
niet naar binnen bij de immigratie dienst want zij had een topje aan.
Er hing een bord met gedragsregels. Niet eten en drinken, geen slippers
en voor de dames gold ook dat de armen bedekt moesten zijn.
Gelukkig mocht zij buiten wachten en kon ik haar, na veel vijven en zessen,
de door mij ter plekke ingevulde papieren laten ondertekenen.

Blijkbaar zijn we ook weer zichtbaar op www.marinetraffic.com.
Ik kreeg een mailtje van hen dat de Acapella in Scarborough was aangekomen.

Hier is verder niets bijzonders, morgen gaan we naar Storebay. Volgens de
kenners is dit de mooiste baai van Tobago.
We gaan het zien.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

dinsdag 29 januari 2013

Sailmail naar Trinidad en Tobago, 2

De wens is vast de vader van de gedachte maar helaas moeten we echt
gaan vertragen. Hoewel de snelheid van de eerste dag best is terug
gelopen lijkt het er toch nog steeds op dat we rond vier uur 's ochtends
aan zullen komen. Dat is te vroeg, het wordt pas om 07.00 uur licht.

Ellen heeft gisteren een slechte dag gehad, bijna de hele dag heeft zij
last gehad van misselijkheid en hoofdpijn. De andere twee schepen die met
ons onderweg zijn klagen ook over misselijkheid en vermoeidheid. Na de
grote oversteek is het toch blijkbaar weer even wennen om op zee te zijn.
Bij mij was het gelukkig na een paar uur weer over.

Van Ingrid, van de Blabber, hebben we in Suriname Ipad les gehad.
We kunnen nu filmpjes op het apparaat zetten en bewerken met Imovie
en met de Mediaplayer kunnen we films downloaden.
De afgelopen nacht begon rustig, zo rustig zelfs dat ik een gedeelte
van de nieuwe James Bond, Skyfall, op de Ipad heb kunnen bekijken.
Op een gegeven moment begon het echt flink te poeieren en kregen
we allemaal buien over ons heen, dus hopelijk vanavond de rest
van de film.

Nog ongeveer 100 mijl te gaan dan zijn we in Tobago. Hoewel het
een stuk noordelijker ligt dan Trinidad gaan we eerst naar Tobago
omdat dat zeiltechnisch gemakkelijker is. We denken een dag of
drie op Tobago te blijven om daarna door te gaan naar Trinidad.
Dan zijn we mooi op tijd voor het carnaval en hebben ook nog
tijd om een paar klussen, zoals het plaatsen van extra zonne-
panelen, te doen.

Ellen is al weer bezig met het maken van de gastenvlag van T&T.
Deze is gemakkelijk. De basis is rood, die hadden we al van Marokko
en daarop moet een zwart met witte band gestikt worden.


----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

maandag 28 januari 2013

Sailmail, naarTrinidad en Tobago 1

Op zondagochtend om 08.15 uur zijn we onder luid getoeter van de
achterblijvers vertrokken uit Marina-Resort Waterland richting Trinidad.
Het getoeter was zo luid dat de Brulapen die we normaliter aan de
overkant van de rivier heel goed kunnen horen, er stil van werden.

Samen met de Sark en de Blabber voeren we de rivier af. Er stond
een behoorlijk pittige wind en we hadden stroom mee.
Na nog een "Flyby" gemaakt te hebben bij Torarica, waar nicht Tineke
en onze vrienden Jan en Cor op het piertje stonden om ons uit te zwaaien
ging het richting de monding van de rivier.

Eenmaal op zee verloren we de Sark en de Blabber al snel uit het oog.
Wij vlogen over het water. De gemiddelde snelheid lag ergens bij de
8 knopen. Voor het eerst hebben wij dan ook een dagrecord van 175 nm
op de teller gezet.

De zee was erg onrustig. Zo vlak onder de kust zijn heel veel zandbanken
waardoor het water een heel raar patroon krijgt. Na ongeveer 80 mijl kom
je in dieper water en heb je weer 'normale' golven.
Ellen had gelukkig een pleister tegen de zeeziekte achter haar oor geplakt.
Zelf heb ik geen last van zeeziekte, dacht ik, dus voor mij was dat niet nodig.
Dat heb ik geweten. De hele nacht heb ik over de reling gehangen. Hondsberoerd.

Na een doorwaakte nacht, waar we elkaar zo om de twee uur afwisselden, waren
we op maandagochtend wel weer een beetje 'ingeslingerd'.

Eigenlijk varen we te snel. Als dit zo door gaat moeten we morgen langzamer
gaan varen. Doen we dat niet dan komen we midden in de nacht in Tobago aan.
Het is gewoon niet prettig om in het donker een vreemde haven binnen te varen.

Inmiddels hebben we al 211 nm gevaren en hebben we er nog 260 nm te gaan.
----------------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

vrijdag 25 januari 2013

Warme deken

Natuurlijk is het in Suriname warm, bloedheet zelfs op sommige momenten maar allebei ervaren wij ons bezoek aan Suriname als een warme deken. Wat een aardige, vriendelijke en warme mensen ontmoeten we hier. Ed en Joyce vrienden van mijn zus Maja die ons uitnodigden om te komen eten. De gebroeders Van der Veen bij wie we in de visfabriek gebruik mochten maken van de werkplaats en waar we ook heerlijk hebben gegeten. Tineke, Jan, Cor, Machtelly en tante Paulien met wie we een boottochtje hebben gemaakt naar Braamspunt. Heel bijzonder allemaal.
 

Het meest bijzondere was dat ik mijn Nederlandse moeder en mijn Surinaamse moeder, Tante Olga, samen op de foto mocht vereeuwigen.

Mijn moeder is inmiddels weer thuis en wij bereiden ons voor op het vertrek naar Trinidad en Tobago. Zondag vertrekken we. Het is ongeveer drie a vier dagen varen, na zo'n oceaan oversteek dus nog maar een klein stukje.

Natuurlijk moest er tussen de etentjes, uitstapjes, bezoekjes en borreluurtjes door ook nog gewerkt worden. Het voorzeil moest op een aantal plaatsen gerepareerd c.q verstevigd worden. De naaimachine en de cursus die Ellen had gevolgd in Enkhuizen kwamen weer uitstekend van pas.

Aan de Waterkant in Paramaribo hangen allemaal prachtige foto's van Surinamers. De foto's zijn immens. Op een van de foto's staat Tante Olga met haar pleeg-kinderen. Wij konden er met z'n allen ook nog wel bij.


Op het blog van de Witte Raaf staat een prachtig stuk over het taalgebruik in Suriname.
Het is beslist de moeite waard om het eens te lezen. De Surinaamse taalrubriek.

donderdag 17 januari 2013

Special edition

Toen onze lieve vriendin en (ex)collega Caroline Labee hoorde dat we in Suriname waren was het eerste dat ze riep: "Oh, ik kom er aan".
Zij heeft een vlucht aangevraagd en ja daar was ze. Aangezien de KLM crew in Hotel Torarica logeert hebben wij ook maar besloten om daar twee nachten te gaan slapen. Wij mochten Caroline's adres gebruiken om allerlei bestellingen naar toe te laten sturen, nespresso, boot onderdelen, tijdschriften. Caroline nam alles mee naar Paramaribo.


We hebben twee hele gezellige dagen gehad, bij gepraat, geroddeld, de laatste nieuwtjes van de KLM doorgenomen, lekker gegeten bij de Waag, gelachen en gehuild.


In september zien we elkaar weer op Bonaire

woensdag 16 januari 2013

Rijtoestemmingsbriefje

Een buiten kantoor is natuurlijk prachtig, het enige nadeel is dat je er nooit alleen zit. De plek die we hebben gevonden om te internetten is een geliefde pleisterplaats onder de zeilers. Wanneer je er ook maar even zit komt er al snel een 'collega-zeiler' bij je zitten om over zijn of haar avonturen te vertellen. Voordat je het weet staan er 'Djogo's' (1 ltr flessen Parbobier) op tafel en komt er verder niets meer uit je handen, of in dit geval, uit je pen.


Bij het visserij bedrijf van de gebroeders Van der Veen in Domburg hebben we een lasser gevonden om te helpen met het verstevigen van het ankerbeslag waar de boegspriet op is gemonteerd. Allereerst is dek-romp constructie verstevigd en in tweede instantie zijn er twee extra RVS strippen aan het boegbeslag gelast om de verticale krachten op te vangen. In principe zou dit voldoende moeten zijn. Onder de fantastische leiding van Gerard van der Horst van de Sylfer werd e.e.a. geconstrueerd en gemonteerd.


De montage had wel de nodige voeten in de aarde want de hele verstaging (de kabels waarmee de mast overeind wordt gehouden) moest worden losgemaakt. Uiteindelijk hebben bijna alle mannen op de steiger geholpen om de mast overeind te houden en weer op zijn plaats te krijgen. Het is wel heel bijzonder om te zien en mee te maken wat je met geïmproviseerde middelen voor elkaar kunt krijgen.


Inmiddels is mijn moeder al een dag of tien aan boord. Zij geniet volop en we maken natuurlijk de nodige toeristische uitstapjes. Zo zijn we naar Dan Paati geweest, een riverlodge vakantie resort, zo'n 350 km het binnenland van Suriname in. Eerst 2,5 uur rijden met de auto en daarna nog 3 uur met een korjaal over de rivier. Het lijkt of de wereld heeft stilgestaan als je zo ver het bos in bent.


Op de terugweg van Dan Paati werden we bij een controle post aangehouden voor een algehele verkeerscontrole. Rijbewijs en de autopapieren waren in orde, alleen het 'rijtoestemmingsbriefje' ontbrak.  "Wat ontbrak.......?"
Iedere Nederlander die langer dan twee weken in Suriname is en die een auto wil besturen moet een 'rijtoestemmingsbriefje' aanvragen bij de vreemdelingendienst.

Gelukkig zijn wij hier nog maar pas een week....;-))

Met de belofte om direct een rijtoestemmingsbriefje aan te vragen mochten we onze weg vervolgen.


zaterdag 5 januari 2013

Oud en nieuw in Paramaribo

Op oudjaarsdag wordt er in Paramaribo de hele dag vuurwerk afgestoken. De hele binnenstad is afgesloten en op straat worden enorme rollen vuurwerk uitgerold. Dit zijn geen 'duizendklappers' maar 'miljoenenklappers'. Iedere, zich zelf respecterende, ondernemer sponsort een rol. Deze worden zo uit een enorme doos, op straat uitgerold. Het kabaal is oorverdovend en de stank enorm, er hangt een constante wolk van kruitdampen over de hele stad. Het was wel bijzonder om dit eens mee te maken.

Ergens in de loop van de avond gaat iedereen naar huis om daar de jaarwisseling mee te maken om dan na twaalven weer de straat op te gaan om uitbundig het nieuwe jaar in te luiden.

Wij waren met alle haven bewoners in het restaurant van de haven en hebben twee keer oud en nieuw gevierd. Eén keer op de Nederlandse tijd en één keer op de Surinaamse tijd. Helemaal leuk.

Natuurlijk hebben we ook met z'n allen een nieuwjaarsduik genomen. Dat is niet zo moeilijk als de watertemperatuur zo rond de 25 graden ligt. Ha ha.


Onze boot is natuurlijk voor twee personen ingericht en Ellen is er druk mee bezig om één van de achter hutten bewoonbaar te maken voor de komst van mijn moeder.

"Help mijn (schoon)moeder komt" ;-)


We hebben een heerlijk plekje langs de waterkant gevonden waar we goed bereik hebben om te internetten. Lekker, zo'n kantoor buiten.

vrijdag 4 januari 2013

Update Suriname



Daar waar we liggen is het internet abominabel, het werkt vaker niet dan wel. Nu hebben we 10 km verderop een plekje gevonden waar het wel werkt.
Er is veel gebeurt sinds we hier aan gekomen zijn. Op eerste kerstdag werden we 50 meter vanaf onze originele ligplaats, wakker. Na drie dagen waren we (weer) van ons anker geslagen, gelukkig deze keer zonder schade. In Trinidad gaan we een zwaarder anker kopen.



Sowieso was het de bedoeling om op deze eerste kerstdag naar Marina Waterland te verhuizen. Dit ligt zo'n 15 mijl verderop de rivier. In de regen gingen we er naar toe. De Mathiba, Sylfer en Regina waren daar al en hadden een plekje voor ons vrij gehouden. Maar goed ook want dit was de laatste plek. Gezamenlijk hebben we een kerstdiner georganiseerd. Ieder schip deed een bepaalde gang. Het was lekker en gezellig.




In Paramaribo hadden we al afgesproken en geregeld om samen naar het binnenland te gaan. Zo rond 08.00 uur kwam het busje voor rijden om ons te vervoeren.Eten, drinken, een gids, de chauffeur en een kok gingen mee. Eerst stond er een wandeling bij de Brownsberg op het programma. Alleen de rit er naar toe was al een avontuur op zich, daar na door naar Isadou. Dit is een eilandje in de rivier, voorbij het Brokopondo meer, zo'n 200 km van Paramaribo. Hier bleven we twee nachten slapen in een soort vakantie huisjes. Je rijdt naar Atjonie, daar stopt de weg, vervolgens ga je nog een uur met een korjaal over het water. Alles gaat hier over het water, complete huisraad, koelkasten, watertanks etc. Het is een machtig gezicht om deze ranke bootjes over de stroomversnellingen te zien varen.



Na twee heerlijke dagen op Isadou weer terug naar Waterland. We liggen met onze neus naar de steiger zodoende konden we ook eens goed kijken naar het verbogen boegbeslag. Dit zag er zeer ernstig uit. Dit had nooit op deze manier op het schip gemonteerd mogen worden. Met man en macht werd er gewerkt om met beperkte middelen dit weer op te knappen. We zijn nog op zoek naar een lasser om de plaat verder te versterken maar met een beetje geluk komt de goede man maandag weer op zijn werkplek.



Zondag komt mijn moeder voor tweeënhalve week aan boord. We gaan zeker nog een keer naar het binnenland