Het ritme van de oceaan

Eigenlijk is een stukje van 400 mijl tekort, het is net niet lang genoeg om lekker in je ritme te komen. De eerste twee dagen probeer je er achter te komen wat de beste tijden zijn om te eten, maar ook wat de beste tijden zijn om te slapen. Ons wachtsysteem is drie uur op, drie uur af met een overlapping van een kwartier. De eerste nacht slaap je uiteindelijk maar drie uur echt lekker en de rest van de dag heb je hoofdpijn en voel je je een beetje, 'ik weet niet hoe'. De tweede nacht gaat het al iets beter, maar het houdt nog steeds niet over. Net als je een beetje begint te wennen aan het ritme van de oceaan dan ben je er al weer. 

Overdag, hangen we een beetje in de kuip, lezen een boek, kletsen wat, of zitten dom voor ons uit te staren. 

Voor dit soort oversteken kookt Ellen altijd al van te voren een aantal maaltijden. Zo kunnen we drie dagen vooruit, zonder echt beneden in de kombuis te hoeven staan koken.

We hebben ontdekt dat het wel prettig is om zo rond 15.00 uur warm te eten. Je hebt dan nog tijd genoeg om even 'uit te buiken' voordat het echt donker wordt. Meestal is het hier en zeker op zee, om 19.00 uur pikdonker.

Deze reis hadden we een prachtige volle maan, dus echt donker is het nooit geworden. 

Altijd als we langere stukken gaan varen, plakt Ellen een pleister tegen zeeziekte achter haar oor. Het werkzame bestanddeel in die pleister is Scopoderm. Je mag er niet mee autorijden, want het kan je beoordelingsvermogen beïnvloeden. Het is behoorlijk sterk spul en ik moet me er dan ook erg bewust van zijn, dat Ellen dat ding geplakt heeft. Soms is ze er niet helemaal bij en doet ze dingen die anders zijn dan je verwacht. Ik heb me dan ook aangewend om alles goed uit te leggen, te herhalen en terugkoppeling te vragen om er zeker van te zijn dat ze begrepen heeft wat we gaan doen. Zelfs de simpelste handelingen, zoals bijvoorbeeld overstag gaan, kunnen tot rare effecten leiden. We spreken af dat we linksaf gaan en dan gaat zij rechtsaf. Je moet dus wel op je hoede zijn maar gelukkig heeft ze geen last van zeeziekte ;-))
Na een dag of twee is het effect een beetje afgenomen en wordt ze weer 'normaal'.

Gedurende deze oversteek hadden we twee keer per dag radio contact met de Sylfer, die nog op Curaçao lag. Gerard gaf ons iedere keer een update van de weersverwachtingen.

Land in zicht.

Het is wel prettig om zo 'gevolgd' te worden want dan weet tenminste iemand waar je bent en hoe de stand van zaken is aan boord. We hebben het, gelukkig, nog niet nodig gehad maar in het geval van calamiteiten kan het heel handig zijn.
Gedurende één van die contact momenten kregen we ook een bericht van het schip de Silverland. Zij hoorden ons praten op de radio en vonden het erg leuk om weer Nederlands te horen. De Silverland met Marco, Marije, zoon Mathies (6) en hond Mare, waren ook onderweg naar Puerto Rico, alleen dan van uit Los Roques. Zij konden natuurlijk ook mooi meegenieten van de actuele weersvoorspellingen van de Sylfer.

Later, na aankomst in Ponce, hebben we persoonlijk kennis gemaakt met de crew van de Silverland.