't Is toch niet te geloven.....

Het watermaker onderdeel is er. Eindelijk, hier na nooit meer ellende met dat apparaat. Heerlijk.

Audrey, ons contactpersoon bij DHL had het allemaal geregeld. Maandagmiddag, vanaf 14.00 uur konden we het ophalen. 

Hoeveel geld moesten we ook al weer meenemen voor de afhandeling?........ 180 euro! Pardon, ....oké...... hier had ik niet direct op gerekend maar goed. Daarnaast ook nog €190 voor de verzendkosten, tel uit je winst. Volgende keer toch maar weer gewoon zelf halen. Is even duur, gaat sneller en is wel zo leuk. 

Wij met de bus naar de andere kant van het eiland. Ging perfect. Razendsnel. De ene bus had aansluiting op de andere en binnen het uur waren we bij DHL. Het pakket stond klaar. Mijn dag kon niet meer stuk.

Nadat we afgerekend hadden nam ik het pakket op mijn schouders om weer terug te gaan naar de bushalte. 

De onderkant van de doos is nat en zompig, er steekt iets uit. Het blijkt een slang te zijn. Nadere inspectie leert dat de aansluiting is gebroken en is gaan lekken, waardoor de doos nat is geworden. 

In Italië hebben ze de onderdelen zo klunzig ingepakt dat er wel iets kapot moest gaan. 't Is toch niet te geloven. 

Gelukkig kan ik met oude onderdelen deze kapotte wel vervangen maar hier is het laatste woord nog niet over gezegd. 

Hoe voorspoedig de heenreis ook ging, de terugreis was een ander verhaal. 

Na meer dan een uur gewacht te hebben bij de bushalte kregen we te horen dat de bus die we moesten hebben deze halte meestal overslaat. "Kom maar mee, we brengen jullie naar een halte die wat meer strategisch ligt voor de plek waar jullie naar toe moeten". 

Widley, een jonge lokale vrouw nam ons op sleeptouw. Bij de halte waar ze ons naar verwezen had, duurde het ook nog wel een tijdje maar uiteindelijk waren we op weg. 

Bij de volgende overstap, de laatste 5 kilometer, zijn we maar gaan liften wat eigenlijk vrij snel ging. 

Om 12.30 uur gingen we van de boot, even voor zessen waren we weer terug. 

Morgen de nieuwe onderdelen inbouwen. 

Guadeloupe, deel 2

Met een beetje geluk kunnen we het watermakeronderdeel maandag ophalen.

We hebben afspraken gemaakt bij Fedex. Zij zorgen voor de hele afhandeling met de douane en welke andere instanties dan nog meer. Zo heb ik het ook door gegeven.
Wie schetst echter mijn verbazing? De onderdelen werden, vanuit Italië, opgestuurd met DHL naar het service punt hier van Fedex. Gelukkig maakte onze contactpersoon bij Fedex er niet zoveel van en heeft ons in contact gebracht met een concullega van DHL. 

Deze persoon begreep ook goed waar het om ging en verzekerde ons dat het allemaal goed zou komen. Daar gaan we dan maar vanuit.
 

Toen ik haar vroeg welke papieren ik allemaal mee moest nemen, we zijn tenslotte een schip in transit en willen geen invoerrechten betalen, moest ze heel hard lachen. Ze zei: "Het enige dat je mee moet nemen is geld en een legitimatiebewijs".
Hoeveel geld ik mee moet nemen weet ik niet maar dat hoor ik maandag wel. Ben benieuwd. 

Het was de bedoeling om in de tussentijd met de bus naar Basse Terre te rijden.

Ellen had gehoord dat daar een prachtige  stoffen zaak is en daar wilde ze dan ook graag naartoe. 

Zij heeft iets met lapjes. We zouden zonwerende stof kopen om de rubberboot mee te beschermen. Het UV maakt alles kapot dus op deze manier hopen we dat het bootje iets langer meegaat.

Het is er niet van gekomen in de plaats daarvan hebben we heerlijk ge-SUP-t. Had ik nog te goed voor mijn verjaardag, Stand Up Paddleboard. Het was leuk, hoewel dit wel een heel erg grote plank was.
Alleen paddlen gaat goed.
Samen paddlen, waarbij de één zit en de ander staat is nog net te doen.
Samen staand paddlen, brengt heel veel hilarische momenten met zich mee. Binnen 30 seconden lig je in het water. 

Na 10 dagen Deshaies was het ook wel weer tijd om een stukje verderop te gaan. De volgende baai heet Malendure en ligt tegenover Pigeon Island. Hier is het Jacques Cousteau onderwaterpark. 

Ellen heeft haar eerste "Sand Dollars" gevonden. (Hierover volgende keer meer)

Guadeloupe

Inmiddels liggen we al meer dan een week op Guadeloupe, in een prachtige baai bij het dorpje Deshaies. Dit ligt aan het meest noord westelijkste puntje van het eiland. We zijn eigenlijk een beetje in afwachting van wat er nu met de watermaker gaat gebeuren.

Het nieuwe onderdeel is besteld maar we weten nog niet hoelang het gaat duren voordat het hier is. 

In de tussentijd maken we maar van de nood een deugd en genieten we van dit mooie plekje.

Het anker ligt perfect ingegraven tussen het zeegras. Het heeft even geduurd -we hebben vijf keer moeten ankeren- voor dat het zover was. Nu liggen we als een huis.

Het dorpje Deshaies is lieflijk, er zijn wat restaurantjes, wat kroegjes, een bakkertje en twee supermarktjes. Alles is er en we hebben ook nog gratis internet op de boot.

Je kunt hier heerlijk zwemmen, het water is helder en schoon. Snorkelen valt een beetje tegen maar daar staat tegenover dat hier wel schildpadden rondzwemmen.

We hebben een prachtige wandeling gemaakt langs, door en over de rivier. In 2 a 3 uur tijd kun je de rivier beklimmen. De hele bedding ligt bezaait met grote keien waar je overheen kunt klimmen. Tussen die keien lopen watervallen in allerlei soorten en maten en kom je poelen met water tegen. Op sommige plekken waan je je helemaal alleen op deze wereld en sta je heel erg dicht bij de natuur. De totale afstand die je aflegt is ongeveer vier kilometer en je stijgt zo'n 200 meter. Terug kun je langs een pad.

We waren echt op expeditie. Rugzak, water en broodjes mee. Halverwege de tocht verloor Ellen de zool van één van haar nieuwe schoenen, dat maakte het lopen niet gemakkelijker. Een kwartier later verloor ze haar tweede zool.

Toen werd het wel een hachelijke en glibberige onderneming. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Op zee ben je kwetsbaar met z'n tweeën maar zo midden in het bos is het niet veel anders.

Op zondag hebben ze hier zeil wedstrijden van de lokale vereniging. Het is een eenheidsklasse met allemaal prachtige houten scheepjes. De mast en giek zijn gewoon van bamboe stokken.

Watermakerperikelen

Net nu we nagenoeg energie onafhankelijk kunnen opereren krijgt de watermaker weer kuren.

Sinds ons vertrek uit St-Maarten hebben we nog geen stroom hoeven draaien. Zelfs in de marina van St.Kitts hebben we niet aan de stroom gelegen. De windmolen en de zonnepanelen leveren zoveel energie, dat we CO2 neutraal zijn op dit moment.

Ook de watermaker, die toch zo gemiddeld 25 ampère trekt draaien we op de accu's.

Maar ja, nu komt het.
Aan boord van dit schip heeft naast mijn vrouw, de watermaker de meeste aandacht nodig. Dit apparaat leidt een volledig eigen leven en ik ben degene, die daar weer onder lijd.

Het systeem, om iedere dag een paar uur water te maken werkte perfect, totdat deze 'waterheks' besloot er iedere vijf minuten de brui aan te geven.
Hissend, sissend, steunend en kreunend komt ze tot stilstand. De pomp pruttelt nog even door en daarna is het voorbij. "System Blocked".

Als dit gebeurt en je deze melding krijgt, moet je over het algemeen eerst een aantal handelingen verrichtten om de boel weer aan de gang te krijgen. Ik blijf er nu maar bij zitten en heb binnen een paar tellen de boel weer aan de praat. Daarna begint het hele spelletje weer opnieuw.

Rob Wink, de leverancier van dit spul, zegt dat het allemaal te maken heeft met de kunststof O-ringen. Voor zover ik mij kan herinneren heb ik inmiddels alle O-ringen al een keer vervangen maar goed, het zal dan wel.

Volgens Rob, die overigens altijd heel erg zijn best doet om mee te denken en mee te helpen, is er een nieuwe versie van een bepaald onderdeel op de markt. De Schenker ERS 2.0, deze is dusdanig verbeterd dat daarmee alle problemen zouden moeten zijn opgelost!

                                                             Ik hoop het.

Nu is het alleen nog zaak dat we dat ding zo snel mogelijk hier krijgen, dan kan ik daarna alle aandacht, exclusief alleen aan mijn vrouw geven. Dat zou toch leuk zijn.

                   Dan maar hopen dat zij het ook leuk vindt, al die aandacht ;-))

Wat ik nog vergeten was te vertellen...

Op Nevis zijn we nog naar de beroemde bar van Mr.Sunshine geweest. Hij schenkt zijn zogenoemde "Killerbee", deze ligt in dezelfde categorie als de Painkillers op Jost van Dyke en de Rumpunches op Union Island.

Het resultaat is hetzelfde .......

 

Bij vertrek van Montserrat moet je tenminste 2 mijl uit de kust blijven ivm uitbarstings gevaar van de vulkaan. 

We hebben heerlijk gezeild naar Guadeloupe. 

Op elk schip heeft van de bemanning, ieder zo zijn taak. Aan boord van de Acapella is dat ook zo geregeld. Hoewel, een enkele keer is het zo, dat afhankelijk van de situatie soms de één en dan weer de ander, kapitein is. Over het algemeen werkt dat goed. 

In de meeste gevallen is het wel duidelijk, wie wat, wanneer doet.

Ellen kan goed zeilen en Martin kan goed varen.

Als we gaan aanleggen dan vaart Martin en doet Ellen het lijnenspel.

In de Marina is het soms een beetje improviseren maar met moorings is het vrij duidelijk. 

Ellen heeft zich een slimme manier eigen gemaakt over hoe ze een mooring kan oppikken. 

Het ligt heerlijk aan een meerboei, je hebt het idee dat je niets kan overkomen.

Toch horen we de laatste tijd veel berichten over boten die van hun mooring zijn afgeslagen vanwege slecht onderhoud, schavielen of lijnen die spontaan braken. 

Garantie tot de deur dus......

Een mooring is prettig maar op het moment dat er geen wind meer is, heeft zo'n ding de neiging om tegen de boot te gaan liggen bonken. 

Gelukkig zijn de meesten van plastic. 

Weer een stukje verder

Na Saba en Statia zijn we op St.Kitts terecht gekomen waar we in de haven van Basseterre zijn gaan liggen. Na het gerol op Saba en het vreselijke gerol op Statia hadden we er behoefte aan om weer een paar nachten normaal te slapen. Heerlijk aan vier touwtjes, zonder noemenswaardige bewegingen.

 

Op St.Kitts hebben we wat gewandeld, een beetje rondgekeken en eigenlijk verder niets. De uitstapjes die we wilden doen waren zo duur dat we er maar vanaf hebben gezien. Over prijzen valt ook niet te onderhandelen. Er komen hier behoorlijk wat cruiseboten en de cruiseboot passagiers betalen gewoon wat er gevraagd wordt. Voor eenvoudige yachties houdt het dan al gauw op.
Een auto of scooter huren was nog wel een optie maar, om die te mogen besturen moet je eerst een lokaal rijbewijs kopen, voor  €24. Dan ben je uiteindelijk ook nog behoorlijk wat geld kwijt.

We zijn er inmiddels wel achter dat al deze eilanden toch wel op elkaar lijken.

Nadat we uitgerust waren op St.Kitts zijn we doorgevaren naar Nevis. Deze twee Engelse eilanden horen overigens statutair bij elkaar.

Op Nevis hebben we met de lokale bus een rondje gedaan over het eiland. Dat kost ongeveer €0,75 per traject. Dat zijn nog eens prijzen waar je blij van wordt.
Het was best leuk. Er is een soort systeem van particuliere busjes die af en aan rijden. Je steekt je hand op en ze stoppen en wanneer je uit wilt stappen, maakt niet uit waar, roep je gewoon, "stop the bus please".

Uiteindelijk zijn we op een oude suiker plantage terecht gekomen, de Golden Rock. Nu prachtig gerestaureerd en omgetoverd tot een luxe resort. De lunch daar smaakte voortreffelijk.

Montserrat was een deceptie. Dit eiland heeft nog een werkende vulkaan. Het was onze bedoeling om daar naar het seismologisch instituut te gaan.

's Middags na aankomst hoorden we op kanaal 16 een oproep over een boot in moeilijkheden. Niemand reageerde, de havenautoriteiten niet, geen waterpolitie, niemand.
Wij hebben toen onze hulp aangeboden. Het bleek een redelijk grote lokale rubberboot te zijn met motorproblemen. Deze hebben we toen maar met ons 5pk motortje op sleeptouw genomen en weer heelhuids afgeleverd bij steiger.

De eigenaar van de boot en tevens eigenaar van een barretje bood ons een drankje aan. We mochten echter niet van het haventerrein af omdat we nog niet ingeklaard waren, terwijl het douane kantoor al gesloten was. De bewaking wilde de douane wel bellen, dan kwamen ze alsnog om ons in te klaren. Hoe lang het zou gaan duren wisten ze niet maar, in ieder geval zouden wij wel "overtime" moeten betalen.

Pas wanneer we ingeklaard zouden zijn konden we onze reddersbeloning ophalen in het barretje, direct naast de ingang van het haven terrein. We hebben maar bedankt voor de eer.

 

De volgende ochtend zeer vroeg, zijn we maar vertrokken richting Guadeloupe, waar we nu liggen.

Bijzondere ontmoetingen op St.Eustatius

In Nederland wordt het eiland St.Eustatius genoemd, maar hier in de volksmond is het, "Statia".

De avond voor ons vertrek naar Statia kwamen we Maarten en Thea van de Nostress tegen. We hebben hen voor het eerst ontmoet tijdens hun vertrekfeestje in Enkhuizen in 2012 en de laatste keer dat we elkaar zagen was in Suriname, vorig jaar.

Na Saba stond Statia voor ons op het programma, de afstand tussen beide eilanden is ongeveer 20 nm.

De tocht er naar toe was pittig, veel wind en een rare zee.

Hier Ellen in opperste concentratie, om het niet te verleren sturen we af en toe op de hand.

In tegenstelling tot Saba is Statia vrij vlak en daar waar Saba een vrij eentonige bouw heeft, is Statia weer vrij uitbundig in haar bebouwing. Ook vindt je op Statia heel veel historische gebouwen, ruïnes en oude stenen.

Vorige week hebben we het nog over hem gehad en kijk nu wie we hier tegen komen.

 

Mijn nicht Tineke, moest voor haar werk op Statia zijn en wij hadden min of meer afgesproken elkaar daar te ontmoeten. Dat is gelukt, zij was overdag aan het werk, maar we hebben twee avonden heel gezellig met elkaar gegeten.

Tineke en haar collega's Monica en Rose Mary doen een project voor het ministerie van onderwijs.

Op Statia wonen Gerard en Hetty, de ouders van Ingrid, een medezeilster die met de Blabber onderweg is. Ingrid vertelde ons dat haar ouders trouwe lezers zijn van ons blog. Toen we dat hoorden hebben we gelijk besloten om Hetty en Gerard met een bezoek te vereren. Hun reactie was overweldigend, we werden direct op sleeptouw genomen en zij hebben ons het hele eiland laten zien.

Tenslotte eindigden we in het hotel waar Tineke ook logeerde en hebben heerlijk met het hele stel geborreld.

Het was een TOP dag, kan niets anders zeggen.

Nu wil het toeval, dat we Ingrid en Ben ook voor het eerst ontmoet hebben in Enkhuizen, tijdens het vertrekfeestje van de Nostress. Wat deze ontmoetingen extra bijzonder maakt is dat Hetty en Gerard ook in Enkhuizen hebben gewoond, voordat ze naar Statia vertrokken. Is dit bijzonder, is dit toeval of is de wereld toch echt rond ;-))