Merry X-mas

Zo zit je op het dek, in het zonnetje je zeilen te repareren en zo zit je in het vliegtuig onderweg naar Nederland om daar de kou te trotseren.

Begin december kregen we een telefoontje dat we direct naar huis moesten komen omdat het niet goed ging met mijn moeder. We hebben onze reisverzekering ingeschakeld (Ohra) en die hebben er voor gezorgd dat we via Tokio en Seoul naar Amsterdam konden vliegen. Het was wel een wereld reis maar alles verliep voorspoedig.

Aanvankelijk ging het heel slecht met mijn moedertje  en wisten we niet of ze de kerst nog zou halen maar inmiddels is ze weer thuis, redelijk opgekrabbeld en gaan we er van uit dat ze haar 84e verjaardag op 31 december glansrijk gaat halen.

Wij wensen iedereen hele fijne feestdagen en all the best voor het nieuwe jaar

   Van Asha (8) onze jongste kleindochter

Huahine

Zo'n 100nm (180km) ten noord westen van Tahiti ligt het eiland Huahine. Eigenlijk zijn het twee eilandjes die door middel van een brug met elkaar verbonden zijn. Nui en Iti, de grote en de kleine.

Huahine heeft ons hart gestolen, wat een heerlijk eiland. Je stapt als het ware 30 jaar terug in de tijd. Het roept bij ons een beetje het Bonaire gevoel op, rustig en ongecompliceerd.

Rondom de beide eilanden is een koraal rif, vol met weer kleinere eilandjes, zogenoemde motu's, waarachter het prachtig snorkelen is. Het water, blauwer dan blauw, is zo helder dat je moeiteloos op 10 meter diepte de bodem kunt zien.

We hebben het eiland zowel op de fiets als op de scooter verkend. De fietstocht ging heel voorspoedig, mooi asfalt en over het algemeen vrij vlak. Er zijn, verspreid over het hele eiland zo'n dertig archeologische plaatsen, waar je zo langs kunt fietsen. Het stelt niet zo veel voor, maar het is altijd interessant om 'oude stenen' te bekijken.

In de lagune worden met natuurlijke 'fishtraps'  kleinere vissen gevangen. De vissen kunnen er gewoon in en uit zwemmen, maar eenmaal binnen gaan ze op één of andere manier niet meer naar buiten.

Op heel veel eilanden in Frans Polynesië en dus ook op Huahine, vind je 'heilige' blauwogige alen. (Waarom ze heilig zijn weten we niet, het komt voor uit de plaatselijke mythologie) Ze zijn in ieder geval groot en glibberig

Halverwege onze fietstocht kwamen we een bord tegen.

Wat doen we, doorgaan of omkeren? Uiteindelijk hebben we het deels fietsend, meest lopend gered.
De keer daarop met de scooter is het helemaal niet gelukt. Dat ding kwam niet vooruit.

Het drankje hadden we in ieder geval verdiend.

Ook weer tijd voor wat klusjes. (Het houdt nooit op ;-). Er moest iets gebeuren aan de antenne van de korte golf radio, die gemonteerd zit op de achterstag en er is maar één manier om daar bij te komen.

Het onder water schip moest ook nodig schoongemaakt worden, met name de propeller. Gelukkig zijn dat soort klusjes  geen straf.

In het dorpje Fare, waar we voor de deur liggen is het iedere ochtend heel gezellig. Overal kraampjes met fruit, groente en verse tonijn. De bakker heeft heerlijk vers stokbrood en tompouces. Iedereen die je tegenkomt op straat is enorm vriendelijk en begroet je met 'Iaorana' (spreek uit als 'joraana') of 'Bon jour'.

Er is één behoorlijk grote supermarkt waar ze van alles hebben, er zijn een paar eettentjes, bij de Yacht club hebben ze 3 x per week happy hour, je kunt heerlijk op het strand liggen, zwemmen, wandelen, fietsen en genieten.

Wie weet, wellicht gaan we hier ooit nog wel eens wonen. Ons huisje hebben we al gevonden ;-))

Hawaiki Nui Va'a in beeld

Publiek

Een gezellige drukte op het water, voorafgaand aan de start

De strijd barst los

Dit is pas het begin

Eenmaal door het rif zijn ze echt op volle zee

De start ballen moeten naar de overkant om daar weer te dienen als finish

Filmpje van de finish in Bora Bora van onze verslaggevers ter plekke, Hanny en Jacob van de Jonas.

In totaal hebben er 79 teams deelgenomen aan de race.

De snelste was het team 32A, EDT Va'a. De langzaamste het team 243VB van Air Tahiti Nui.

De tijden van de drie etappes en het overall gemiddelde:
EDT Va'a : 03.27 - 02.00 - 04.20 = 09.48
Air Tahiti  : 05.26 - 02.58 - 12.31 = 20.57

Hawaiki Nui Va'a

Op Huahine vallen we met onze neus in de boter. Niet alleen omdat Hannie en Jacob van de Jonas, de laatste vrije mooring voor ons weten te bemachtigen, maar ook vanwege de jaarlijkse kano race.

In het dorpje Fare, gonst het van de activiteiten. Hier wordt de Hawaiki Nui Va'a gevaren, de wereld kampioenschappen lange afstand varen met outrigger canoe's.

In Nederland heeft ieder huishouden wel één of meerdere fietsen, hier heeft ieder huishouden tenminste één outrigger canoe. De outrigger is een hele slanke kano, die aan de zijkant een drijver heeft om de balans in het bootje te bewaren. Je hebt ze in alle soorten en maten, van hele kleine één persoons, tot enorme tien persoons kano's.

Er gaat een enorme organisatie vooraf aan de Va'a. Al het materiaal, teams, begeleiders, officials, volgboten etc. moet over het water worden aangevoerd.

De Hawaiki 2017, wordt in drie dagen gevaren van Huahine, via Raiatea en Taha'a naar Bora Bora. Dan hebben we het over afstanden van respectievelijk 45, 24 en 60 kilometer, over open zee. De gemiddelde tijd die voor deze afstanden de laatste paar jaar is geklokt ligt op 3.20 uur, iets minder dan 2 uur en uiteindelijk 4.15 uur.

Er doen ongeveer 70 tot 100 teams mee, uit alle streken van de wereld. Deze race wordt alleen in 6 persoons kano's gevaren. Je hebt diverse klassen, Veteranen Heren, Junioren Heren, Veteranen Dames en Junioren Dames. De winnaar van het algemene klassement kan met een geldbedrag van 1.200.000 Polynesische Franks = €120.000 naar huis gaan, bovenop de diverse prijzen voor de afzonderlijke categorieën.

Alle boten worden gewogen en krijgen een bepaalde rating. De teams zetten hun boten in de was, de afstelling van de drijvers wordt gefinetuned, ze trainen, kortom dit is echt een wereld happening en wij liggen eerste rang.

Voor achtergrond informatie en de officiële website klik hier

Na regen, komt zonneschijn

Na al die dagen van regen en wind, eindelijk een klein gaatje in het weer om verder te gaan. Een mooie NO wind geeft ons de gelegenheid om van Bora Bora naar Raiatea te varen. We ankeren achter motu Tipaemau, aan de oostkant van het eiland. Het anker verdwijnt in 20 meter diep water, maar we sturen de Acapella met haar kont naar het strand, waar we op 5 meter van de kant kunnen afmeren aan een palmboom, naast de Eye Candy.

De wind en regen trekt weer aan, maar wij liggen heel beschut achter het palm eiland. Hier voltrekt zich weer het zelfde ritueel van eten, borrelen, klussen, kletsen etc. ;-))

Op een gegeven moment raakten we toch wel een beetje door onze voorraden heen en werd het tijd om te vertrekken. Andrew en Clare moesten sowieso naar de marina om de boot op de kant te zetten, omdat ze de komende maanden terug gaan naar Australië.
We zijn naar het stadje  vertrokken waar we een mooring konden op pikken. Deze mooring was van Dream Yacht Charter, zij hadden er geen bezwaar tegen dat we een paar dagen wilden blijven liggen, mits we betaalden. De betaling was een six pack Hinano bier ;-)

Hinano hier, is vergelijkbaar met Heineken in Nederland

Na een paar dagen vervolgden we onze tocht naar Taha'a, een eiland tussen Bora en Raiatea, waar we deze keer 'gratis' een mooring wisten te bemachtigen.

Er is een Pearlfarm om de hoek, die je kunt bezoeken. Hier krijgen we uitgebreid uitleg over de groei en verwerking van parels. Natuurlijk is er ook volop gelegenheid om parels te kopen, in alle soorten en maten. Tja en wat doe je dan.......

Diezelfde avond was er een Polynesisch diner met dansen op het strand vóór de Acapella. We zijn gelijk maar aangeschoven. Het eten werd traditioneel bereid op een open vuur dat weer afgedekt werd met bananenbladeren. Slow cooked varkens- en rundvlees, vis, een soort spinazie, rijst, pompoen, zoete aardappelen, gekookte yuca stengels en diverse salades. Erg lekker allemaal.

Een stuk of tien leuke jonge meiden en twee jongens verzorgden met veel plezier een dans show die werd afgesloten een spectaculaire vuurdans.

De laatste stop op Taha'a, was bij de Coralriver. Dit is een smalle doorgang tussen twee  kleine eilandjes, zogenoemde motu's. Je vindt hier prachtig koraal en vele kleurrijke vissen. Op Bora  hadden we natuurlijk al wat ervaring opgedaan maar ook hier leg je je dinghy op het strand, loopt naar de andere kant van de motu en laat je door de stroming mee terug voeren.

We 'vlogen' weer door het water. Na drie rondjes hadden we er nog steeds geen genoeg van. Wat een prachtige kleuren, zowel de vissen als het koraal en de anemonen. Hier hebben we ook de grootse morene, ooit gezien. Het beest was zeker wel een meter lang en zo dik als een dijbeen.

Regen, regen en nog meer regen

De afgelopen weken heeft het bijna onophoudelijk geregend. Niet een klein beetje, nee het kwam met bakken uit de hemel. Nu weten we waarom het zo groen is, hier op de eilanden. Gelukkig heeft Ellen vorig jaar een prachtige regentent gemaakt rondom de kuip, waardoor we buiten nagenoeg droog kunnen zitten.

We maken van de nood een deugd, we rommelen een beetje in de boot, lezen veel, kijken films, maken muziek. Kortom, ondanks de regen is het aangenaam toeven aan boord van de Acapella. Een bijkomend voordeel is, dat we grote opruiming hebben gehouden. Alle kastjes hebben we uitgemest, alle vloerluiken zijn open geweest en we hebben een karrenvracht aan ongebruikte rotzooi van boord gehaald. De waterlijn van de boot is gelijk een paar centimeter omhoog gekomen.

Op de meeste plekken hier, hijst men de boten op, om aangroei te voorkomen.

Nog geen jaar geleden hebben wij het onderwaterschip van de Acapella helemaal opnieuw voorzien van een nieuwe laag antifouling, aangroeiwerende verf. Direct na de oversteek van de Pacific, was een groot deel van deze verf al verdwenen, gewoon opgelost. Het gevolg is dat er nu een heel oerwoud onder de boot groeit. Na veel mail contact met de leverancier is het nu eindelijk zover dat we nieuwe verf van ze krijgen. Dat neemt natuurlijk niet weg dat we wel weer extra kosten moeten maken om de boot uit het water te hijsen, te stallen en opnieuw moeten verven.

In de paar uurtjes dat het af en toe droog was vermaakten we ons prima met snorkelen, borrelen, kletsen en wandelen met onze vrienden van de Eye Candy.

Zij wisten een prachtige plek om te snorkelen. Met de dinghy voeren we naar een beschutte plek in het rif, waar we de rubber boot konden achterlaten. We liepen een paar honderd meter over het rif naar een plek waar we het water in konden gaan. Door de stroming werden we meegenomen en 'vlogen' over het rif en al het prachtige koraal. Gelukkig hadden we onze duikpakken aan, want soms schuurden we bijna met onze buik over het zand. Het was spectaculair.

Voor elk wat wils op Bora Bora....

 Ook als je portemonnee iets groter is

Bora Bora

Moorea is het broedgebied van de Humpback whales. Tussen de maanden juli en november heb je grote kans ze naast de boot op te zien duiken. Het warme water en de beschermde omgeving zijn ideaal voor de walvissen om hun baby's te baren en te zogen. Door de melodieuze geluiden die ze onder water maken, kun je ze soms horen en weet je dat ze in de buurt zijn. Wij ontdekten er een paar, door twee spuiters naast de boot en een enorme plons vlak voor de boot.

We zijn ze een poosje gevolgd met de Acapella, wat een magnifiek gezicht om deze prachtige dieren naast de boot te zien zwemmen.

Na een nachtje op Moorea te hebben doorgebracht, waar we een flinke bui over ons heen kregen, zijn we doorgevaren naar Bora Bora. Ondanks het feit dat er weinig wind stond, waren we toch in staat om de afstand van 140 mijl in 26 uur, al zeilend te overbruggen.

Onze Australische vrienden van de Eye Candy lagen al op ons te wachten en zijn onze persoonlijke gidsen hier op en rond het eiland. Zij zijn hier al een paar keer eerder geweest, kennen alle mooie anker- en snorkelplekken, dus daar profiteren wij van.

De eerste nacht op Bora, ankeren we voor een prachtig zandstrand en varen vervolgens over de ondieptes naar de gratis moorings van Bloody Mary's, een lokaal bekend restaurant.

We maken een flinke wandeling met Andrew en Clare, genieten van het mooie uitzicht, lopen over parelwitte stranden langs de luxe resorts.

Zo scharrelen we een paar dagen van het ene plekje naar het andere. Omdat er veel wind verwacht wordt besluiten we om naar een beschutte plek in de zuid-oost hoek van Bora Bora te varen om daar te schuilen. De Eye Candy voorop, ons via de marifoon waarschuwend voor de vele ondieptes waar we overheen en tussendoor moeten.

We liggen hier in 5 meter diep water, met uitzicht op de hoogste berg aan de ene kant en strand met palmbomen aan de andere kant, daar tussen groen-blauw water. (Histor nummer: 1350-B33G ;-))

We zwemmen, snorkelen, borrelen, eten en kletsen met elkaar. De woorden 'lekker' en 'gezellig' gebruiken we zo vaak, dat Clare en Andrew ze inmiddels ook al gaan gebruiken.

Voorlopig liggen we hier nog wel even, want de de voorspelling is dat de harde wind, 25 tot 30 knopen, de hele week door blijft staan.

Wellicht kunnen we ons een keer bij één van de luxe resorts laten afzetten voor een sjieke lunch