Ile a Vache, Haiti

Wanneer je op Ile a Vache aankomt, stap je 50 jaar terug in de tijd. Het eiland behorend bij Haïti, lijkt nog redelijk puur en ongerept, als je door het vuil dat over al ligt heen kunt kijken.  Er is geen elektriciteit op het eiland, sommige mensen hebben een generator, anderen weer zonnepanelen maar de meesten zijn van dit soort luxe verstoken. Water komt uit een put en ploegen gebeurt nog met ossen. Wegen zijn er niet, het zijn paden waar de mensen gebruik van maken. Je loopt, of je komt met het paard en wanneer je het je kunt permitteren laat je je met een scootertje brengen.

De mensen zijn allemaal even vriendelijk. Wanneer je hier de baai in vaart wordt je overvallen door een hele horde boat boys. Alles wat kan varen of drijft wordt gebruikt om je te verwelkomen.

Hello, bonjour, welcome to Haïti, this is the first time that you are here. Did you sleep well. My name is Winston, my name is Ashley, I am Jasmin en zo kun je nog wel een hele tijd door gaan.

De één na de ander komt zijn diensten aanbieden. Ze willen allemaal je dek en de romp in de was zetten, je rvs poetsen, brood voor je halen, je begeleiden naar de markt of naar de stad, op je boot passen wanneer jij weg bent. Alles willen ze doen. Ze vragen je om bij hen thuis te komen eten, hun moeder wil wel koken. Ook kan moeder de was doen, ondanks het feit dat ze geen water hebben.
Het maakt niet uit wat, als ze maar iets te doen hebben waarmee ze iets kunnen verdienen.

De meeste vissers hier gebruiken nog traditioneel gebouwde houten zeilscheepjes. Er zit geen motor in die bootjes en wanneer er geen wind is, dan roeien ze. Deze vissers zijn echte zeilers, met deze zelf gemaakte boten kunnen ze bijna tegen de wind in zeilen.

We hebben geprobeerd om het werk zoveel mogelijk te verdelen maar er was nooit genoeg werk voor iedereen. Tientallen jongens kwamen elke dag weer naar de boot en iedere dag weer begon het ritueel opnieuw. Goodmorning captain, bonjour, did you sleep well. Do you remember my name. Van heel veel jongens hebben we de namen opgeschreven maar op een gegeven moment konden we het niet meer bij houden. Het werden er steeds meer en natuurlijk kwamen ook weer steeds dezelfde. Ze wilden werk, geld om naar school te gaan, oude afgedankte spullen, ze konden alles gebruiken.
Als we er na alle plichtplegingen en beleefdheden genoeg van hadden, dan sloten we ons maar op in de kajuit. Sommige van de jongelui bleven dan gewoon aan de reling hangen om dan maar een beetje in de kuip te staren, met die zielige ogen van hen.

Ashley

Ashley heeft voor ons het dek in de was gezet, Jasmin heeft ons begeleid naar de markt, Winston had zo'n honger die hebben we maar wat te eten gegeven, MacAndrew heeft, in ruil voor een snorkel, de waterlijn schoongemaakt. Bij Dou Dou en Vilna hebben we gegeten.
Zij hebben een restaurantje aan huis. Het is een piepklein huisje waar ze wonen met vier dochters. De woonkamer (3x5) is omgetoverd tot eetkamer, de meisje slapen twee aan twee in een eenpersoonsbed in de slaapkamer en Vilna en Dou Dou slapen in een tweepersoonsbed ergens in een soort bijkeukentje. Het eten, rijst met bonen, groene papajamoes, een jus met uien en wat kleine gebakken visjes, wordt bereid op een open vuur ergens in de achtertuin.

Jasmin en zijn Opa

Clivens (11 jaar), die later de president van Haïti wil worden, heeft ons een rondleiding gegeven door het dorp en in ruil daarvoor heeft hij een oude telefoon gekregen.

Clivens

William had een dongel in de aanbieding met daarop redelijk werkend internet.
We hebben meer fruit gekocht, bij de diverse stalletjes, dan we hoogstwaarschijnlijk op kunnen eten.
Er kwamen kunstenaars langs de boot, we hebben een vlaggetje van Haiti gekocht, ze hebben brood voor ons gehaald. Voor Ashley hebben we een getuigschrift geschreven en voor Jean Jean, die ook een restaurantje heeft, hebben we een nieuwe brochure gemaakt. Het hield niet op.

Jean Jean

Er kwam een meneer die een donatie wilde voor de wekelijkse filmavond die ze op het dorpsplein organiseren. Hem konden we verblijden met een hele stapel dvd's.
Last but not least, hebben we onze oude Genua weggegeven aan twee vissers waar van we dachten dat ze het wel konden gebruiken.

Ile a Vache is een bijzonder plekje, zeker de moeite waard om te bezoeken. Door de hangjongeren echter, wordt het verblijf toch ook wel weer enigszins beladen. Een week is genoeg.