2015 in woord en beeld

Het afgelopen jaar hebben we ruim 5000 nm gevaren wat overeenkomt met 9000 km. In deze periode heeft de motor 590 uur gedraaid en met een gemiddeld verbruik van 3 liter per uur hebben we dus 1770 liter diesel verstookt.

Íle a Vache, Haiti

Ook hebben we dit jaar ongeveer 18000 liter drink water gemaakt en daarvoor hebben we 180.000 liter zeewater moeten op pompen. Op jaarbasis geeft dit een gemiddeld verbruik van 25 liter water per dag, per persoon. 

Clyde in Jamaica

We hebben 11 landen bezocht, waaronder Nederland en Frankrijk. In de VS hebben we 11 staten aan gedaan.

Net niet de Buena Vista Social Club, maar ook heel leuk. Cuba

Alles bij elkaar hebben we 54 stops gemaakt. Op sommige plaatsen alleen om even te slapen terwijl we op andere plekken, weken zijn gebleven. 

Drie keer raden

We hebben een nieuwe zonne/regen tent laten maken. De oude was gewoon op. 

Eén pomp van de watermaker hebben we al vervangen en nummer twee heeft het net begeven. 

De achterstag spanner was lek, daar moest een nieuwe voor komen.

Op bezoek bij Obama

Het elektrische voorzeil oprolsysteem (furler) vertoond kuren.

Gelukkig hebben we net op tijd de waterkering van het roer laten vervangen, want deze stond, bleek achteraf, op knappen. Verder gaat het geloof ik wel goed met het schip ;-))

The city that never sleeps

Komend jaar willen we het rustig aan doen. Ergens eind januari varen we richting Bonaire, waar we zeker een half jaar willen blijven. We pendelen daar een beetje op en neer van en naar Curaçao. 

Dan tegen het laatste kwartaal van het jaar vertrekken we richting Colombia en de San Blas Eilanden.

Was heel erg leuk

Helaas is gisteren onze blogpagina "Waar zijn wij" gecrasht. Alle info die ik in de loop der jaren verzameld heb is verdwenen. Gelukkig konden we de kaarten via Google maps weer terug krijgen.
Over een tijdje zal ik de pagina wel weer uploaden. Voorlopig zijn we dus even 'van de kaart' af.

We sluiten de laatste dag van het jaar af met de verjaardag van mijn (schoon)moeder die vandaag 82 is geworden.                    

Van harte Mam XXX

Begin 2017 is het de bedoeling om door het Panamakanaal te gaan en dan de Pacific over te steken.

St.Thomas, USVI's

Vanuit Chrismas Cove,  St. James zijn we in Charlotte Amalie op St Thomas beland. Een grote baai met aan de ene kant cruiseboten en aan de andere kant,  tegen de heuvels op, de stad. 's Avonds is alles prachtig verlicht, wat meteen de kerstsfeer verhoogd. We hebben het zelf maar één dag gevierd met een heerlijke kerstbbq bij volle maan.

Met het één dollar busje zijn we als echte lokalen postpaketten op gaan halen in Red Hook, een
dorpje aan de oostkant van het eiland. Ja, je raadt het al .....met onderdelen voor de boot. Vorige week via internet in Amerika besteld, 3 dagen later afgeleverd in St.Thomas. Martin is gelijk maar aan het knutselen geslagen, zodat alles weer functioneert.

Nieuwe pomp in de watermaker

De hele week hadden we een stevige oostenwind en aangezien ons zeilplan oostwaarts is, zijn we lekker blijven liggen. Het was absoluut geen straf.  We zijn naar de mall, de watersportwinkel en de supermarkt geweest. Verder hebben we lekker door de stad geslenterd en de 100 treden naar het kasteel van Blauwbaard beklommen, Helaas was de toren gesloten, maar we konden wel genieten van het prachtige uitzicht.

Kleurrijke markt

St.Thomas is heel groen en heuvelachtig. Het regent regelmatig, maar het zijn altijd korte buien met warme regen. We gaan in ieder geval weer met een schone boot weg.

Na regen komt zonneschijn

Van alles

Vanuit Amerika hebben we een bug mee genomen. In Deltaville stikte het ervan en toen we in oktober aan boord terug kwamen was de boot er mee vergeven. We dachten dat we ze hadden uitgeroeid , maar iedere keer weer vinden we er eentje.

Ze worden "Stinkbugs" genoemd. Ze doen niets, zitten maar een beetje te zitten en je kunt ze gemakkelijk pakken.

Dit zijn echte tropische kleuren.

Laten we maar hopen dat deze meneer wel een bordje; "Pas op. Net geverfd" er bij plaatst

Mister Wonderful, voor als je een toertje over het eiland wilt maken.

Boodschappen gedaan. Toch maar even een karretje 'geleend'.

Jonge ondernemers. De Pizza Boot...

...en dit is de Pizza boerin

Kerst 2015 komt er ook weer aan. Ideeën voor een kerstkaart hadden we al ;-)

Dit is het uiteindelijke resultaat

   Wij wensen iedereen hele fijne kerstdagen en een gelukkig                                                2016

Dutchies@sea

Vandaag, vrijdag 18/12/2015 hangt de Acapella-vlag halfstok, uit respect en ter nagedachtenis aan Anneke de Roo.

Tot zo'n driekwart jaar geleden voeren Anneke en haar man Dennis, met hun schip de Bodyguard, hier in het gebied rond, totdat ze vanwege de gezondheid van Anneke terug moesten naar Nederland. 

Dennis is de oprichter en netcontroller van het radionet, 'Dutchies@sea'. 

Twee keer in de week hadden we contact. Dennis was weliswaar de netcontroller maar Anneke nam ook vaak de honneurs waar. Heel vaak ook, hoorden wij haar tijdens de uitzending, op de achtergrond souffleren. 

We hebben Dennis en Anneke nooit persoonlijk ontmoet, maar als je iemand, bijna twee jaar lang, iedere zondag en woensdag spreekt, mag je toch wel zeggen dat je elkaar min of meer kent. 

Anneke is slechts 48 geworden.

Dutchies@sea gaat verder onder de naam:"Dutchies in the Cariben".

Scharrelen tussen de baaitjes

Het blijft een beetje een gedoe, maar ja, 'regels zijn regels'.

Na een maand moet je de Britse Maagden eilanden (BVI's) verlaten. Je kunt langer blijven maar dan moet je de boot 'invoeren'. Dit betekent dat je ongeveer U$300 invoer belasting moet betalen. 

We laten het maar even voor wat het is en klaren, netjes uit.

Een uur later klaren we weer netjes in, op St. Johns. Het eerste eiland van de USVI's. (de Amerikaanse Maagden.) (Je hebt ook nog de Portugese Maagden maar die horen bij Puerto Rico, wat overigens ook Amerikaans is. Snappen jullie het nog?)

Wij scharrelen in de tussentijd een beetje tussen de eilanden en de baaitjes. Norman Island, Peter Island, Roadtown, Sopershole, Caneelbay en Frances Bay. We hoeven nooit verder dan 5 tot 10 mijl te varen. Alles bij elkaar zijn we dan maximaal 2 uur onderweg.

Overal is het leuk, in de ene baai is het wat drukker dan de andere, maar uiteindelijk lig je overal prima. De Amerikaanse kant is goedkoper dan de Engelse kant. In de BVI's betaal je gemiddeld U$30 per mooring, terwijl je bij de Amerikanen de helft betaald. Daar staat tegenover dat je in het Engelse deel vaak nog wel keuze hebt tussen ankeren of een meerboei op pikken, terwijl de Amerikanen bijna iedere baai vol gegooid hebben met moorings . De ballen liggen zo, dat je eigenlijk nergens meer kunt ankeren en je wel verplicht bent om een meerboei op te pikken. Natuurlijk is zo'n bal op pikken gemakkelijker dan ankeren, maar het gaat wel ten koste van een stukje 'vrijheid'.

In het Amerikaanse deel, gaan ze uit van het eerlijkheid principe. In het midden van de baai ligt een soort vlot met een brievenbus erop. Onder de brievenbus staat een grote Tupperware doos en in deze doos zitten enveloppen. Je stopt U$15 in de envelop en deze deponeer je in de brievenbus. Klaar ben je. Heb je, nou net niet voldoende contant geld op zak, dan is dat ook geen probleem. Je vult je credit card nummer in op de envelop, dan wordt het vanzelf van je rekening afgeschreven. 

Onderweg naar de Bambooshay party 

Het is gezellig onderweg. Naast de contacten en de party's van de 'Zoute Honden' ontmoeten we ook weer veel Hollanders. 'Lily' met Ron en Ineke, 'Selene' met Tjerk en Hennie, leuk. Het bekende ritme van borrelen, eten, zwemmen enz. hebben we alweer helemaal te pakken. Niet dat we het ooit kwijt geweest zijn hoor.

Lily en Selene aan boord van de Acapella

Peter Island (aangepaste versie)

Om de hoek giert het, de witte schuimkoppen staan op het water, het waait al een paar dagen flink. De Acapella heeft nergens last van, zij ligt veilig in een kommetje, aan de lijzijde van een berg. Het water is kraakhelder en je kunt het anker op 8 meter diepte op de bodem zien liggen.

Het baaitje, Little Harbour op Peter Island is niet zo groot en in het midden vrij diep, daarom ankeren ze hier "stern to", oftewel met een lange lijn van het achterschip naar de kant. Die lijn, beleg je om een rots of aan een boom. In Griekenland en Turkije is deze manier van ankeren vrij normaal. Hier is het bijzonder.

Na onze avonturen op Virgin Gorda, hebben we samen met een andere boot, de Blue Pearl, een uitstapje gemaakt naar Anagada, een eiland 10 mijl verderop. Het water daar was zo onrustig, dat we de hele nacht lagen te rollen. Aan boord van de Blue Pearl werden de opstappers er zelfs zeeziek van. Wij hadden al snel besloten om maar weer terug te gaan naar VG. 

Hoewel we het eigenlijk prima naar ons zin hadden bij de Bitter End Yacht Club, waren we daar toch ook wel een beetje uitgekeken en na  twee dagen ankeren werd het echt tijd om definitief te vertrekken. Daar bij komt, dat het ook tijd werd om onze voorraden weer aan te vullen. We zijn naar Tortola gegaan, daar heb je zeer goed geoutilleerde supermarkten en kon Martin tevens even voor controle naar oogarts. 

(Het zweertje in het oog slinkt behoorlijk, nog even doorgaan met de antibiotica en voorlopig nog geen lenzen in, om een eventuele herbesmetting te voorkomen.)

Op Tortola rolden de golven door de volle oostenwind, pal de haven in, waardoor we daar ook weer enorm lagen te rollen. Gauw wegwezen. Waar naar toe? Peter Island, dit ligt in de luwte en het is maar 4 mijl verderop. We hebben voldoende voorraad en we kunnen het wel een tijdje volhouden, want op Peter Island is niets.

Natuurlijk zijn we ook wel een beetje zelf supporting.

De baai wordt omgeven door een met bomen begroeide heuvelrug, het water is azuurblauw. Het is hier paradijselijk. 
Zo houden we het wel een tijdje vol.

Avonturen op Virgin Gorda

De Acapella ligt aan een mooring bal van de Bitter End Yacht club, een vijf sterren resort, op Virgin Gorda. De organisatie van de Salty Dawg rally heeft er voor gezorgd dat we hier met een behoorlijke korting kunnen liggen.

Het heeft toch wel bijna een week geduurd voor dat we weer een beetje 'bij' waren. De eerste paar dagen gingen we om acht uur naar bed en sliepen gemiddeld 10 uur per nacht.

De boot moest grondig worden uitgemest, onderweg kom je daar niet aan toe. Als je dan eenmaal op de plaats van bestemming bent heb je weer alle tijd om de boot onderhanden te nemen. We hadden toch wel wat water binnen gekregen, dus alles moest open om ontzilt te worden.

Na gedane arbeid is het goed rusten.

De eerste paar dagen stonden in het kader van kennis maken met medezeilers. Grappig is dan dat de eerste mensen met wie je echt contact hebt, Nederlanders zijn, die hier een boot gehuurd hebben.

Het was gezellig met Paul,                                                          Heleen, Monica en Geerlof.

De lokale drankjes, 'Painkillers' smaakten zeer goed.

We hebben een huisdier.

Deze pelikaan probeert onze preekstoel tot zijn nieuwe huis te maken. Het is wel een grappig gezicht, maar we jagen hem toch maar iedere keer weg, want hij schijt de hele boel onder.

Met een clubje zeilers hebben we een tochtje gemaakt naar een lokaal restaurantje om te lunchen en van het uitzicht te genieten.

Het is hier enorm heuvelachtig en de wegen zijn zeer steil. We zijn met het busje heen gegaan en terug hebben we gelopen.

Helaas zijn de organisatoren van de Salty Dawg, Bill en Linda Knowles, nog steeds niet gearriveerd. In eerste instantie wilden ze wachten tot iedereen vertrokken was om alles in Hampton goed achter te laten. Toen dat eenmaal achter de rug was moesten ze wachten op een goed 'weather window'. Dit 'weer raam' liet nog een week op zich wachten. Uiteindelijk waren ze goed en wel onderweg tot dat bleek dat één van hun opstappers beide(!) dieseltanks had gevuld met water, waardoor ze dus weer terug moesten naar Hampton.

Bill en Linda hebben het, door hen zelf georganiseerde, aankomst diner gemist. Door middel van een open internet verbinding waren ze er toch een beetje bij.

De onderdelen voor de kapotte elektrische furlex, waren ook gearriveerd, echter op een eiland 40 nm verderop. Het had wel wat voeten in de aarde, maar de lokale dealer in St.Thomas, heeft het pakketje met de veerboot meegegeven naar Virgin Gorda. Wij konden het 's avonds ophalen bij de douane. De volgende dag was het een paar minuten werk om de aandrijfriem te vervangen.

In de tussen tijd kreeg Martin steeds meer last van zijn linker oog. Het leek alsof er iets in zat, zand of een splinter.  Wrijven helpt niet, spoelen ook niet, niet met zeewater en niet met oogdruppels. De klachten verergeren en we gaan maar op zoek naar een arts. De lokale huisartsenpost kan ook niets doen en verwijst ons naar de Oneal Eye Clinic op Tortola, een eiland 20 mijl verderop. Wij met de veerboot daarnaar toe. Komen we bij een veredelde opticien uit. Dr. Jones, verdooft het oog met druppels en begint met een wattenstokje in het oog te peuteren. Uiteindelijk haalt hij er iets uit. Een klein zwart puntje. Dat moet het zijn. Bijna U$400 lichter (140 voor de huisartsen post, 60 voor de veerboot, 100 voor Dr. Jones en 60 voor medicijnen) keren we terug naar de boot.

Dr.Jones

Als de verdoving is uitgewerkt is de pijn nog erger dan voorheen. Je moet geduld hebben want als iemand zo in je oog heeft zitten peuteren dan duurt het even voordat het over is. Na twee dagen zijn de klachten nog steeds hetzelfde en Martin denkt er over om naar Nederland te gaan.
Na nogmaals contact opgenomen te hebben met de Eye Clinic, bleek inderdaad dat we geholpen waren door de opticien. Maar de echte oogarts, Dr. Oneal was nu wel aanwezig en zou ons kunnen ontvangen. Wij weer met de veerboot naar Tortola. Deze arts constateert dat er een zweertje op het hoornvlies zit, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door een geïnfecteerde contactlens. Nieuwe medicijnen, 6 x per dag druppelen, 7 dagen lang. Dit consult hoefden we niet te betalen. Nu na een paar dagen, lijkt het erop dat het alweer iets beter gaat. Even afwachten dus maar.





 

Acapella aangekomen op de BVI's

Zaterdag 14 november omstreeks 12.00 uur zijn we aangekomen op Vigin Gorda, het meest oostelijke eiland van de Maagden groep.

Even wat cijfers:
We zijn precies 11 dagen onderweg geweest.
We hebben 1552 NM afgelegd.
De motor heeft 80 uur gedraaid.
In die 80 uur hebben we ongeveer 224 liter diesel verstookt.
We hadden 350 liter aan boord.
We hebben 2 flessen wijn gedronken en nog geen halve liter rum.
Op de tweede dag ging de electrische furlex kapot.
We sliepen gemiddeld 6 uur per nacht, in blokken van 3 uur.
Om de vier uur vulden we het logboek in.
Met de tracker hebben we 260 berichten verzonden en ontvangen.
Er zijn 170  automatische tracking points verzonden.

Wat plaatjes

Dit is een scherm afbeelding van onze plotter terwijl we midden in de golfstroom zitten. De blauwe lijn geeft de richting van de stroom aan, de gele, waar de wind vandaan komt. De rode laat zien waar we naar toe varen en de groene geeft aan waar we uitkomen.

 Laveren tussen de buien door

 Tijd voor ontspanning

We gaan lekker

In de hondekooi

We houden het logboek bij en ook de barometerstand

Luisteren naar de weer berichten

Het apparaat

Jammer dat de Furlex kapot is. Normaliter draaien we het voorzeil met één druk op de knop, in en uit

Land in zicht

Hier doen we het allemaal voor

Ja, we zijn er hoor....

Weer met beide benen op de grond