100%

De afgelopen  dagen stond de SOC constant op 100%. SOC staat voor 'State Of Charge', oftewel de laadtoestand van de accu's.

Onze accubank heeft 560 ampère. Deze mogen we maximaal, tot 50% ontladen. 

Meestal bij een SOC van om en nabij de 65% gebeuren er al bepaalde zaken die je niet wilt. De koelbox stop ermee, wanneer je het Nespresso apparaat aanzet gaan er allerlei rode lampjes branden, wat er op duidt dat de accuspanning aan de lage kant is. 

De SOC bepaalt dus voor een deel onze activiteiten, in zoverre, dat we de motor moeten starten om stroom te maken.
Door de extra zonnepanelen halen we nu zoveel energie naar binnen dat het er op lijkt dat we bijna CO2 neutraal door het vaarwater kunnen.

Ik heb zelfs vanmiddag de watermaker kunnen laten draaien alleen op de accu's.

Doordat we de motor lieten draaien hadden we ook warm/heet water in de boiler. Meestal was dat na een dag of vier op, maar ja dan moesten we toch ook weer stroom draaien waardoor zich dat automatisch oploste. Nu wordt dat anders.
 

Hoe was het ook alweer? "Ieder voordeel hep z'n nadeel";-))

Carburateur

Dan denk je even een paar rustige dagen te hebben op Aruba maar dan begeeft de buitenboordmotor het. De Suzuki liep niet lekker, schokkerig, sloeg vaak af, wilde moeilijk starten.
Je rubberboot met buitenboordmotor is wel je lifeline met de rest van de wereld. Als je bootje het niet doet dan kun je, letterlijk en figuurlijk geen kant op. Dan moet je roeien of zwemmen.

Er bleek water en vuil in het benzinetankje te zitten. Dat konden we wel oplossen door een en ander over te hevelen. Ook hadden we nog een 'spulletje' aan boord dat het waterprobleem in de benzine wel kon oplossen. "Nou niet dus".

Ellen was naar de kant en ik moest haar ophalen, op het moment suprême stopt het motortje er weer mee en krijg ik het op geen enkele manier meer aan de praat. Dat werd dus roeien.
Ons vorige bootje roeide perfect maar deze boot was gewoon niet voor uit te krijgen. Het systeem waar de roeispanen aan zijn opgehangen deugt niet. In noodgevallen, zoals deze, heb je heel veel moeite om ergens te komen. Ik voer alleen maar in rondjes, wat ik ook deed, de boot ging niet voor uit.

Nader onderzoek aan het motortje was dus echt wel op z'n plaats. Als er water in de tank zit/zat, zou er ook nog wel water in de carburateur kunnen zitten. Om dit op te lossen moet je dat ding helemaal uit elkaar halen.

Op zich is dat natuurlijk geen probleem maar voor mij was dat dus wel een probleem. 

De echte sleutelaars onder ons komen nu hoogstwaarschijnlijk niet meer bij maar ik zag er wel tegenop om hier aan te beginnen.

Uiteindelijk blijkt het dus een fluitje van een cent te zijn om je carburateur uit elkaar te halen, schoon te maken en weer in elkaar te zetten. 

Met dank aan Hans Ruiter die mij twee jaar geleden eens heeft laten zien dat het daadwerkelijk kan. Toen hebben we de hogedrukspuit gebruikt om dat ding schoon te blazen, nu deed ik het maar met de mond.

Achteraf bedacht ik, dat het ook met de lucht uit een duik fles had gekund. Maar ja, zo ging het ook. 

Het resultaat, weer een fijn zoevend en snorrend motortje dat direct start en lekker loopt.

Aruba

 

We liggen in de Bucuti baai van Aruba, het is hier vrij onrustig maar beslist niet saai.

Achter ons komen en gaan de cruiseboten, de vliegtuigen landen rechts van ons.

Koning Willem Alexander en koningin Maxima brengen net hun eerste officiële staatsbezoek aan Aruba. Dat mochten we natuurlijk niet missen.

Inspectie van de erewacht.

                         Wat een kittige schoentjes heeft Maxima aan.

Helaas mocht onze vriendin Caroline dit net niet meemaken, zij ging de dag er voor weer terug via Bonaire naar Amsterdam.

Dit bracht wel herinneringen bij ons op, maar wij mochten gelukkig blijven.

                                       Caroline, Ria, Rosalie en Monique.

De KLM crew verblijft in het Renaissance hotel, evenals het Koninklijke gezelschap. Het Renaissance heeft geen strand....... maar wel een heel eiland ter beschikking voor haar gasten.

Het gebruik van het eiland is gratis voor hotelgasten, kom je echter van buiten dan moet je U$50 per persoon per dag betalen. Hiervoor heb je wel het gebruik van een strandbedje en een gratis handdoek.

Als je naar het eiland wilt, dan mag dat alleen met de ferryboot van het hotel. Wanneer je, zo als wij, probeert om daar met je rubberbootje te landen dan wordt je onherroepelijk weggestuurd. Daar waren we natuurlijk op voorbereid maar het was de moeite van het proberen waard. Natuurlijk zijn we niet voor één gat te vangen, we kennen het Renaissance Island, weten wat er te koop is en hoe je er moet komen. Wanneer je over de juiste credentials beschikt gaan alle deuren voor je open ;-))
We hebben een heerlijke middag gehad. Lekker luieren op een strandbedje, heerlijk geluncht en nog een gratis bootritje op de koop toe.

 

Het is de bedoeling om hier op Aruba een dag of 10 te blijven. Even uitrusten van het klussen en dan door, richting Puerto Rico. Vandaar uit hebben we dan ongeveer zes weken de tijd om op Sint Maarten te komen, alwaar we halverwege januari de boot achterlaten om weer naar Nederland te vliegen. Mijn moeder viert dan haar tachtigste verjaardag en dat willen we natuurlijk niet missen.

D@ten

Collega, zeilster, golfster en schrijfster Caroline Nelissen kwamen we tegen vlak voor ons vertrek naar Aruba. Het leek haar fantastisch om even bij ons aan boord te kijken om zo een indruk te krijgen van ons leven.

IJdel als we zijn, was zij natuurlijk van harte welkom. Als dank en blijk van waardering kregen we haar, in eigen beheer uitgegeven boek, D@TEN.
Een autobiografisch verhaal over haar avonturen en ervaringen, opgedaan tijdens het daten via Internet.

Soms hilarisch, soms hysterisch en soms dramatisch geeft zij de lezer een kijkje in haar leven, op zoek via internet, naar een levens partner.

Snel, leuk, eerlijk en open. Voor iedereen die op zoek is naar een partner geldt, koop het, lees het, trek je eigen conclusies en wordt wijzer.

ISBN 978-94-91409-03-5
Gewoon te bestellen via bol.com

Curaçao Marina

Na het debacle bij de Royal Marina zitten we toch wel een beetje met de handen in het haar. Waar kunnen we nu terecht.
De Curaçao Marina in het Schottegat staat heel erg slecht bekend bij de zeilers. Ze schijnen er niet aardig te zijn en er is altijd iets met de rekening.
We nemen contact op met een marina in Aruba. Daar kunnen we anytime terecht maar dat betekent wel dat we dan nu halsoverkop naar Aruba moeten vertrekken. Daar hebben we ook niet zo veel zin in.

Voor de zekerheid gaan we toch nog maar een keer bij Curaçao Marina kijken.
"Hé hallo, U bent weer terug. U bent toch al een keer eerder hier geweest?"
Allervriendelijkst werden we door de het meisje achter de receptie te woord gestaan.

Als we dat wilden konden we morgen al uit het water. "Laat maar weten wanneer u er weer in wilt dan regelen we dat". Rocky de havenmeester is zeer accuraat en weet precies wat er speelt, wat er mogelijk is en wat niet mogelijk is. Ons besluit was snel genomen, hier in Curaçao Marina zouden we uit het water gaan.

Achteraf is het maar goed dat het allemaal zo is gelopen, want we hadden ons geen betere plek kunnen wensen om aan het schip te werken. De Acapella wordt zo voorzichtig en professioneel behandeld, ik heb dat nog nergens beter zien gebeuren.

Alle faciliteiten zijn hier op het terrein aanwezig, er gaat ook hier iedere dag een busje naar de supermarkt. Er zijn goede was- en douche gelegenheden op het terrein, water en elektriciteit bij de boot en gratis wifi. De mensen die hier werken zijn stuk voor stuk even vriendelijk en met mede booteigenaren, die hier liggen, staan of klussen, hebben we al snel contact.

Andy en Petra, Duitse kennissen die we al in Bonaire hadden ontmoet, nodigen ons uit om met hen te komen barbecueën. Iedereen neemt iets mee en zo zitten we op zaterdagavond met een Duits stel, een Turks stel en nog een Duitse solozeiler op de Bonafide, een prachtige catamaran.

De werkzaamheden vorderen gestaag. Vedha, de lasser, past onze biminibeugel aan zodat we extra zonnepanelen kunnen installeren.

Pedro, de timmerman, helpt ons even snel de koelboxdeur.

Bij Budget Marine kunnen we alles kopen wat we nog extra nodig hebben.

Van heel veel kanten krijgen we gratis advies.






Onze vriend en collega Bruce Rodrigues komt ons met een bezoek vereren, met hem gaan we uit eten bij 'Kome', een restaurant van een vriend. Zeer zeker een aanrader.

Als we dan, na een week hard werken het resultaat bekijken zijn we zeer trots. Dit hebben we toch maar even samen gedaan.

 

De rekening die we kregen van Curaçao Marina was keurig gespecificeerd en klopte tot op de cent nauwkeurig.
Ondanks alle verhalen die je hoort kan ik alleen maar iedereen aanraden, die zelf iets aan zijn boot wil doen of laten doen, om dat bij Curaçao Marina te doen want de omstandigheden en faciliteiten zijn hier perfect.

(Hieronder, Rocky in opperste concentratie om de Acapella weer goed op het hefapparaat te plaatsen.)

Wat ook nog een hele leuke en bijzondere bijkomstigheid is wanneer je naar het Schottegat gaat, is dat speciaal voor jou, de Pontjes brug wordt geopend en je dan langs de skyline van Curaçao vaart.

Royal Marina

In eerste instantie was het gepland om op 1 november op de kant te gaan bij Royal Marina. De werf ligt net even ten Westen van Wiilemstad in de Piscaderabaai. Eén dag voor dat eea daadwerkeloijk gestalte zou krijgen kregen we te horen dat het niet door kon gaan in verband met de diepgang, 2.25m, van ons schip.
De Piscaderabaai is een vrij ondiepe baai en de waterstanden deze week waren extreem laag. Te laag om ons zonder risico van vastlopen te ontvangen.
Goed dit kan gebeuren en je moet een beetje flexibel zijn. Dinsdag 6 november om 15.00 uur zouden de omstandigheden beter zijn en dan zouden we gehesen kunnen worden.

De Acapella was er helemaal klaar voor. Het hele onderwaterschip moet opnieuw geverfd worden, we gaan extra zonnepanelen installleren, we krijgen onderwaterverlichting en zo hebben we nog een heel lijst van dingen die we willen en moeten.

Om 15.00 uur precies lagen we in de bak, klaar om gehesen te worden. Echter op dat moment kwam Juan Carlos, de eigenaar van de werf met allerlei aanvullende voorwaarden waar wij aan moesten voldoen. Het kwam er op neer dat hij geen enkele garantie kon geven waneer wij weer te water gelaten konden worden, hij geen enkele verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid had. Hij was niet verzekerd en gehesen worden, was volledig voor ons eigen risico.

Ondanks het feit dat we er helemaal klaar voor waren hebben we toen toch maar, ter plekke, besloten om niet met hem in zee te gaan.

We zijn uit de Royal Marina vertrokken en voor anker gegaan in de Piscaderabaai.

Maar goed, we hebben nu toch wel iets van een probleem. De verf is besteld, een hogedrukspuit hebben we gehuurd en die kan ieder moment afhgeleverd worden, hoe moet het nu verder........

Van ellende zijn we maar wat gaan drinken bij het Hilton hotel, hetgeen om de hoek ligt. Hier komen we toevallig Hans en Marianne Rooth tegen. Zij zijn hier op vakantie. Hans is met pensioen, hij zat in het MT van de KLM directie en Marianne is Senior Purser.

Na een goed gesprek en de nodige drankjes hadden we wel weer een plan....

Weer boven water.

"We zijn weer boven water hoor". Dat bedoel ik, gelukkig, niet letterlijk want we zijn nooit onder water geweest, nee we hebben op de kant gestaan. Ruim een week hebben we aan de Acapella geklust.
Het is lang geleden dat ik zo hard gewerkt heb, dagen van 12 uur waren geen uitzondering. Aan het einde van de dag heb je dan geen puf meer om ook nog een blog bij te houden. Voor de trouwe lezers, en dat begrijp ik best, natuurlijk wel een teleurstelling.

We zitten, inmiddels op Aruba gearriveerd, aan de bar van het Renaissance hotel en uit het niets hoor ik plotseling: "Hé wat doen jullie nou hier, volgens je blog zitten jullie op Curaçao. Ik lees jullie blog iedere week, maar ja je hebt ook al 14 dagen niets geschreven". Ria Wortel, collega en fan van het eerste uur. "Wij varen met jullie mee, mijn man misschien nog wel meer dan ik".

Met de belofte om binnen enkele dagen een complete update te geven van de afgelopen twee weken, konden we rekenen op een beetje begrip.

Ook onze lieve vriendin Caroline -Joepie S- voor wie we speciaal naar Aruba waren gevaren, liet haar misnoegen blijken. Gelukkig was zij ook niet erg hardvochtig en onder het genot van een flesje wijn hebben we haar weer even bij gepraat.

Ze komen er allemaal aan. Onze avonturen in de Royal Marina. De klussen in Curaçao Marina en natuurlijk onze ontmoetingen met al die leuke en bijzondere mensen die we iedere keer tegenkomen..