Wat een rustige zondag had moeten zijn.....

Vanochtend vroeg werden we wakker met het idee dat we er een rustig dagje van zouden maken.
Het is zondag tenslotte. We hebben internet en eindelijk kunnen we het blog weer eens fatsoenlijk bijwerken, even tijd om al die mailtjes te beantwoorden die nog liggen te wachten.

Plotseling was het "boink". (Ja alweer!)
Er stond een pittig windje en na drie dagen was ons anker toch gaan krabben.
We zaten tegen een behoorlijk grote stalen vissersboot aan, die 15 m verderop lag.
Stress. Wat nu? Motor starten, anker ophalen en wegwezen!

Dan probeer je het anker op te halen maar dat blijkt, muurvast te zitten.
Nog meer stress.
Het anker zat vast en bleef vast zitten, wat we ook deden we kwamen niet los. Samen kwamen we er niet uit.

Ellen doet via de marifoon een oproep en binnen de kortste keren kwamen, Coen, Paul en Timo, 'to the resque'. Paul neemt adequaat het heft in handen.

Het blijkt dat onze ankerketting vast zit onder het anker van die vissersschuit.
Na overleg, liet Coen onze ketting iets vieren en wist Paul, onder water, de ketting onder het andere anker vandaan te halen.

Gelukkig, we kunnen weg.
Wat blijkt echter, ons anker zit ook nog vast aan een enorme tros touw.
Met een mes tussen zijn tanden gaat Paul opnieuw het water in om de tros los te snijden.
Nu kunnen we écht weg.

Als we dan eindelijk weer liggen en onder het genot van een kopje koffie nog even napraten komt er een oproep via de marifoon dat Timo direct naar zijn boot terug moet komen. Zijn zoontje Luca (4), is gevallen en heeft een gat in zijn hoofd. Gelukkig is Timo arts en met seconde lijm wordt de wond dichtgeplakt.

Timo achter het roer om de Acapella op afstand van de vissersboot te houden, die op de achtergrond ligt.

Paul snijdt de tros los.

Nog even napraten.