Dit is het blog van Ellen Reijndorp en Martin Prins. Op 12/06/12 zijn we met ons zeiljacht, de Acapella, vanuit Nederland vertrokken om in zeven jaar tijd de wereld rond te varen. Na resp. 36 en 33 jaar gewerkt te hebben bij de KLM, was het tijd voor iets anders. Ongeveer twee keer per jaar komen we een maandje naar Nederland en de rest van de tijd zwerven we over de oceanen. Volg hier onze avonturen.
Volgens de instructie moet je 14 dagen in zelf isolatie vanaf de dag van vertrek. Wij zijn op dinsdag vertrokken en inmiddels is het hier al weer woensdag. Een week is dus al voorbij. One down, one more to go.
Nieuw Zeeland gaat vanavond helemaal op slot. Alle 'niet essentiële' bedrijven gaan dicht, iedereen moet zoveel mogelijk thuisblijven en als je al op straat iets te zoeken hebt moet je tenminste 2 m afstand bewaren tot andere mensen. Deze situatie geldt in ieder geval voor een maand, hierna zal de regering bezien of de maatregelen eventueel verlengd of afgevlakt kunnen worden.
Voor ons betekent dit ook dat we niet het water in kunnen en dat we dus zeker nog een maand op de kant blijven staan. Het is jammer, maar het is niet anders.
Cindy en Geert van Zensation kwamen ons een hart onder de riem steken
Als we over een week uit de isolatie zijn, bouwen we een steiger om de boot en gaan we haar heerlijk oppoetsen en verven. Tijd zat tenslotte, om dit allemaal op ons gemak te doen.
Ondertussen gaat het heel goed hier. Om de paar uur komt er wel iemand op de boot kloppen voor een praatje en om te checken of het goed met ons gaat. Voorlopig hebben we voldoende voorraad aan boord om het nog wel een weekje uit te houden. Hierna kunnen we zelf weer boodschappen gaan doen. Bij Supermarkt Countdown kun je online dingen bestellen en laten bezorgen maar de levertijden lopen op tot meer dan een week.
Alle eerste levens behoeften, zoals wijn en toilet papier hebben we voldoende in huis ;-))
Ulla kwam nog even een besteld knoflookje brengen
Voorlopig is Loupan de laatste boot die hier in de marina het water in gaat. (Toch wel een klein beetje jaloers..)
Na zeven weken rondtoeren in Nieuw Zeeland is het heerlijk om weer op de boot te zijn. Ook op de boot moeten we kamperen, want de Acapella gaat op de kant. Het is even behelpen, maar het duurt toch niet lang, want we gaan naar Nederland.
Alle voorbereidende werkzaamheden zijn gedaan en we kunnen weg. Op maandag 9 maart vliegen we met Emirates Airlines vanaf Auckland, via Dubai naar Amsterdam. In onze 'pop-up' woning in Pingjum worden we weer met open armen ontvangen. Het is de bedoeling om ruim een maand in Nederland te blijven.
De eerste afspraken zijn al gemaakt. Kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden, medische en administratieve perikelen.
Deden we er eerst nog een beetje lacherig over. Het Corona virus slaat genadeloos toe. Afspraken worden afgezegd, de scholen gaan dicht, mensen moeten zo mogelijk thuiswerken, social distance is het toverwoord, Nederland en de rest van de wereld gaat op slot.
Alle redenen om in Nederland te zijn worden plotseling teniet gedaan. Wat doen we? Blijven we of gaan we terug? We gaan! Na slechts 9 dagen in Nederland te zijn geweest, vliegen we 17 maart weer terug naar NZ. Donderdag ochtend komen we aan. Onderweg van de luchthaven naar de boot horen we dat die donderdag nacht om 23.59 de grens volledig dicht gaat voor 'niet' New Zealanders.
Bij aankomst op de lucht haven kregen we onderstaande brief uitgereikt
Iedere reiziger die Nieuw Zeeland binnenkomt moet tenminste 14 dagen in 'self-isolation'. Je gaat/moet dus in feite in quarantaine. Je mag geen boodschappen doen, mag geen restaurants bezoeken en je moet je zo veel mogelijk distantiëren van grote groepen mensen, kortom op de boot blijven. Social distance is ook hier het toverwoord. We mogen ook geen gebruik maken van het toilet gebouw in de haven. Vrienden doen boodschappen en de marina heeft speciaal voor ons een portable toilet onder de boot geplaatst.
Daar zitten we dan, hoog en droog. Van alle kanten krijgen we hulp aangeboden en heel veel lieve berichten vanuit de hele wereld. Wij hebben geluk gehad.
Los van het aantal mensen dat daadwerkelijk besmet is met het virus of die er aan zijn overleden, zijn er ongetwijfeld op andere plekken schrijnende gevallen van mensen die volledig geïsoleerd zijn van de buitenwereld. In het Caraïbisch gebied varen zeilers rond die nergens worden toegelaten.
De boot van zeilende, Italiaanse, kennissen ligt in Australië. Vanuit daar zijn zij overgevlogen naar NZ om hier een paar weken rond te toeren. Op het moment dat ze hun huur camper hadden ingeleverd om weer terug te vliegen naar Sydney, werden de grenzen daar dicht gegooid. Nu zitten ze hier vast. Australië zit dicht, naar Italië is ook geen optie. Dakloos worden is dus zo gebeurt. Wij hebben hen onze campervan aangeboden.
Het is nu dag 3 dat we in de isolatie zitten. Eigenlijk vermaken we ons best. Het is net een lange oversteek, maar dan zonder de ongemakken van het zeilen en zonder nacht wachten ;-)) We lezen, doen kleine klusjes, schrijven een blog, maken (veel) muziek. Onze vrienden Pelle en Ulla van de Loupan doen boodschappen voor ons en om de paar uur komt er wel iemand op de boot kloppen om te vragen hoe het gaat en of ze nog iets voor ons kunnen betekenen. Hoezo "isolatie".
Onder- en bovenstaande tekeningen kregen we van onze kleindochter Asha. Wij willen iedereen, getroffenen, hulpverleners, medisch en verplegend personeel, airline crew members, kortom iedereen die door deze crisis getroffen is een hart onder de riem steken door jullie deze tekening aan te bieden.
De Interislander ferry van South Island naar North Island vertrok om 07.30 vanuit Picton. Dit betekende dat we uiterlijk om 06.30 bij de incheck moesten zijn, hetgeen tot gevolg had dat we om 05.45 op moesten. We zijn wel gewend om vroeg op te staan, maar dit is wel heel erg vroeg voor een paar pensionado's.
Picton is klein, maar wel erg gezellig. Het is tevens overslaghaven voor bomen, die heel veel geëxporteerd worden vanuit Nieuw Zeeland.
Na aankomst, wederom in Wellington op het Noord Eiland, moesten we onze neiging om direct door te rijden naar de boot onderdrukken. Bij Lake Taupo hebben we nog twee dagen aan het meer gestaan, waar we heerlijk hebben gezwommen.
Er waren nog een paar dingen die we wilden doen. Nog een keer genieten van één van de heerlijke spa's met al de hete mineraal baden en een bezoek aan het Redwood Tree forest. De Redwoods zijn familie van de Sequoia en kunnen wel 2000 jaar oud worden.
In heel Nieuw Zeeland kom je Nederlandse zaken tegen, bijvoorbeeld de Nederlands Bakker in Picton. Een originele nieuw gebouwde Nederlandse molen met daarnaast restaurant The Dutch Oven in Foxton, waar ze heerlijke kroketten verkopen. We hebben zelfs een nachtje geslapen op het erf van een melkvee boerderij.
Tenslotte hadden we ook nog een afspraak met twee lieve KLM vriendinnen. Oud collega's Marjan Graveland en Titia Goedegebuur zijn op rondreis in NZ. Zij gingen omlaag naar het zuiden en wij omhoog naar het noorden, dus we hebben een afspraak gemaakt midden in het land, bij Rotorua. Het was geweldig om elkaar, na al die jaren weer te zien. Onder het genot van een hapje en een drankje hebben we heel veel kunnen bijpraten, heerlijk geroddeld en Marjan's verjaardag gevierd.
Ellen, Marjan en Titia
Na nog een tussenstop in Auckland, waar we bij Double Dutch Fries een frietje hebben gehaald zijn we naar Whangarei terug gereden. (DDF is ook weer zo'n Nederlands bedrijf. Toevallig is Timothy de eigenaar weer een neef van onze goede vriend Bismarck. De wereld in Nieuw Zeeland is heel erg klein. Bijna iedereen die je spreekt, heeft of Nederlandse voorouders, aangetrouwde Nederlandse familie leden, of Nederlandse vrienden van vrienden enz. De Hollanders zijn hier in ieder geval goed vertegenwoordigd)
Ondanks al die lekkernijen ben ik toch nog afgevallen. Zal wel door het vele wandelen komen ;-))
Het is heerlijk om weer 'thuis' te zijn. Ondanks het feit dat de boot helemaal was onder gescheten door de zwaluwen, lag onze Acapella er nog goed bij. (Tijdens een flinke regenbui heeft Ellen alle poep weer weg weten te boenen, terwijl Martin op dat moment weer lekker muziek aan het maken was met Lisa)
Nu moeten we voorbereidingen treffen om Acapella volgende week op de kant te zetten voor noodzakelijk onderhoud.
De laatste weken op het Zuideiland zijn we langs de Oostkust, Dunedin, Moeraki, Oamaru, Ashburton, via de Hamner Springs doorgestoken naar de Westkust. In feite maken we een acht (8) over het eiland en hopen alle highlights te zien.
In Dunedin, zijn we naar de Royal Albatross Colony gereden. Het is bijzonder om deze prachtige vogels te zien vliegen en broeden. De spanwijdte hun vleugels kan wel 3 meter zijn.
Via Moeraki, waar hele grote ronde keien op het strand liggen - het lijken wel knikkers- zijn we naar de Blue Eyed Pinguïns in Oamaru gaan kijken.
Overdag zijn de pinguïns niet aanwezig, maar in de avond als het donker is komen ze één voor één weer aan land.
We stonden in een Holiday Park aan het water en onder het keuken gebouwtje waren de nesten van een aantal pinguïns.
Overdag zijn de volwassen beestjes voer aan het verzamelen en rond 22.00 uur komen ze weer terug om hun babies te voeden. De kleintjes stonden al piepend te wachten tot de moeders thuiskwam.
Erg aandoenlijk. (Om de diertjes niet al te veel te stressen konden we niet flitsen. De volwassen beestjes zijn ongeveer 20 tot 30 cm groot )
In Ashburton waren we uitgenodigd door Marc en Anne om bij hen te komen eten en logeren. Marc is een oude vriend en danspartner van onze skivriendin Alette. Hij werkt en woont al meer dan 20 jaar in Nieuw Zeeland en heeft een goed lopend kappersbedrijf. Mac&Maggie
We hebben genoten van hun gastvrijheid en goede tips t.a.v het vervolg van onze reis. Ons plan was om via Arthurs pass door te steken naar de Westkust, maar door de vele regen die daar viel raadde Anne ons aan om via Hanmer Springs te rijden. "Het is daar prachtig".
De volgende dag zaten we in de Hanmer Springs Hot pools te genieten van alle verschillende baden met sulfiet, magnesium en weet ik veel wat nog meer voor mineralen.
Op het nieuws zagen we alle overstromingen en wegafsluitingen aan de zuid westkust en waren blij dat we daar niet zaten.
Martins verjaardag hebben we uitgebreid gevierd in Nelson, waar we in het Quest Hotel twee dagen een suite hadden geboekt.
Via de Pancake Rocks in Punakaiki zijn we naar het Abel Tasman park gereden.
In het park zijn we eerst met de watertaxi langs de kust omhoog gevaren, via allerlei baaitjes, zeehonden en rotsformaties en terug hebben we een prachtige wandeling gemaakt door het bos langs watervallen en stranden.
Inmiddels zijn we weer op het Noord eiland, onderweg naar de boot.
Inmiddels zijn we al weer drie weken op het Zuid Eiland en hebben heel veel gezien en gedaan. Het kamperen gaat steeds beter en we zijn aardig gewend aan de kleine ruimte. Alleen als het regent is en blijft het behelpen.
We hebben zeehondjes, pinguïns, albatrossen, kiwi's, koeien, schapen en bungy jumpers gezien. We zijn aangevallen door sand flies (een soort mug) en honingbijen (bumblebees).
Schapen veiling
De diversiteit van de natuur, blijft ons verbazen. De afwisseling tussen bos, water, weidevelden, bergen, glooiende hellingen, meren, vulkanisch gesteente, zandstranden en alle kleurschakeringen tussen groen, blauw en geelgoud.
Via de app 'Campermate' vind je alle gratis en betaalde kampeer plekken in Nieuw Zeeland. De gratis plekken zijn soms alleen een parkeerplek midden in de stad, maar je vind ze ook op de meest idyllische plekken aan zee of in het bos. Meestal zijn er toiletten aanwezig en soms ook stromend water. Als je vroeg in de middag ergens aankomt, is er altijd wel een plekje te vinden.
Soms moet je je plekje delen ;-))
Nadat we met de ferry zijn overgestoken van Wellington naar Picton, was onze eerste bestemming Kaikoura, waar de zeehonden wonen. Er waren tientallen kleintjes aan het spelen en de moeders hielden knorrend en grommend een oogje in het zeil.
Christchurch stond daarna op het programma. De stad die in 2010 en 2011 getroffen is door een zware aardbeving. (6.7 op de schaal van Richter)
Ondanks het feit dat er al heel veel gerestaureerd is, zijn overal in de stad de sporen van deze ramp nog aanwezig.
Op aanraden van onze blog lezers zijn we naar Akaroa gereden, een stadje net ten oosten van Christchurch. Een heerlijk vakantie dorp aan een diepblauwe inham. Alleen de rit er naartoe is al prachtig.
Hiervandaan zijn we via Lake Pukaki naar Mount Cook gereden, de besneeuwde berg die je in alle reisfolders van Nieuw Zeeland tegenkomt.
Door de mineralen die in het water zitten krijgt het water een intens lichtblauwe kleur. Onderweg zie je alleen maar ongerepte natuur, velden vol lupines en lavendel.
Via het gezellige Queenstown en het landelijke Te Anau zijn we naar de Milford Sound gereden, het fjordenlandschap in het Zuidwesten van Nieuw Zeeland. Het plan was om ergens onderweg te kamperen in de natuur, maar we werden opgevreten door de sand flies. Na één nacht hielden we het voor gezien en zijn rechtstreeks naar het Fjord gereden om daar een boottocht te maken.
Het had geregend, waardoor er tientallen watervallen naar beneden kwamen. sommigen daarvan konden we van heel dichtbij vanaf de boot bewonderen, wat weer mooie plaatjes opleverde.
Dit is ook het gebied waar je heerlijke wandelingen kunt maken, maar door alle aanwezige sand flies besloten we om naar het Zuidoosten door te rijden. We hebben de meest zuidelijke en tevens de meest westelijke stad van NZ, Invercargill aangetikt en zijn nu weer onderweg richting 'huis'.
Tot appartementen omgebouwde graan silo's
We genieten enorm van de prachtige natuur, de kleuren, de mensen en het kamperen. Gelukkig hebben we nog een paar weken te gaan.
