5 jaar onderweg

Vijf jaar onderweg, dat moet gevierd worden!

                               Van de Jonas kregen we een heerlijke fles wijn mét vlaggetjes

Als de dag van gisteren herinneren we ons het vertrek uit Enkhuizen op 12-06-12 om 12 uur. Met een lach en een traan en een hoop getoeter werden we uitgezwaaid.

            We werden verrast door een tiental boten, die ons uitgeleide deden door het naviduct

Inmiddels zijn we 5 jaar en 20.000 nm verder en genieten nog steeds van dit leven. Het eerste jaar zijn we langs de Europese kust, via de Kaap Verden naar Suriname overgestoken.

            Vertrekkers uit 2012, Blue's, Harmatan, Ile de Nord en Mero. Met z'n allen naar Suriname

Het tweede jaar hebben we door de Carieb gezworven en bijna alle eilanden tussen Tobago en St. Maarten bezocht.

Nog een jaartje in de Carieb eraan vastgeplakt, maar nu van noord naar zuid. Met als hoogtepunt, het verblijf op Bonaire in het orkaanseizoen.

      We zaten meer onder water, dan er boven.....wat hebben we genoten van de vissen en het koraal

In het vierde jaar zijn we vanuit Curacao omhoog gegaan naar Puerto Rico, Jamaica, Cuba, Mexico en zo doorgestoken naar de oostkust van Amerika.

      Op een afstand van 100 meter langs het Vrijheidsbeeld en haar twee weken als buurvrouw gehad

Afgelopen jaar zijn we vanuit Bonaire vertrokken en via Colombia, San Blas eilanden en Panama in de Pacific aangekomen.

Bij een onbewoond eiland

                     Met Mark, Jacob, Bruce en Hanny als linehandlers, door het Panamakanaal

Het 5 jarig jubileum hebben we met zeilvrienden in de Tuamotus gevierd, op het eiland Fakarava. Eigenlijk is het al  twee weken feest door alle muziek en gezelligheid om ons heen, maar het is nu ook weer tijd om door te gaan.

We zijn heel trots op de Acapella, die ons inmiddels aan de andere kant van de wereld gebracht heeft. Ze heeft heel wat te verduren, daarom proberen we haar in topconditie te houden.

Inmiddels zijn we op Tahiti aangekomen en kijken uit naar het volgende avontuur....

Music&more

We gaan op tournee.

Na ons eerste succesvolle optreden willen we meer. Steve heeft ook een optreden geregeld bij het duikcentrum aan de zuid pas, vijf mijl verderop. De setting bij de ondergaande zon voor een concert op het terras van het duikresort bij de south pass was fantastisch.
Wat spelen we zo al? Lekkere Golden Oldies, zoals Satisfaction van de Stones, Brown Eyed Girl van Van Morrison, iets van Simon en Garfunkel, Ain't no sunshine van Bill Withers, wat lokale muziek, Crosby, Stills and Nash, voor elk wat wils en genoeg voor ruim een uur entertainment.

De band moet ook een naam hebben. Het wordt Kauehi and the Cruisers. Twee jaar geleden heeft Steve de Polynesische naam 'Kauehi' gekregen van Laiza. Het heeft verder geen betekenis, het is de naam van een eiland. Aangezien Steve de leidende factor is en steeds met wisselende bezetting speelt leek ons deze naam helemaal prima. 

Als bandleider heb je recht op je eigen privé mooring bij Laiza voor de deur. Deze hebben we dan ook maar direct voor hem in elkaar geknutseld.
Steve wil in juli met ons naar het eiland Huahine, dat 300 mijl verderop ligt, voor een aantal optredens bij de Yacht Club (Daar gaan we het nog over hebben.)

Niet alleen de muziek was leuk maar zeer zeker ook het snorkelen met haaien was bijzonder.

Bij de pas, van Fakarava zuid, leven honderden haaien, Black tips. Met doodtij verzamelen zij zich in de doorgang naar de lagune. Duikers en snorkelaars maken van dit moment gebruik om ook het water in te gaan om deze imposante dieren te bekijken. 

Ze worden niet gevaarlijk geacht, maar zijn soms wel nieuwsgierig en komen erg dichtbij.

Volgens het grote vissen boek, is de gemiddelde lengte van de Blacktip Sharks (Carcharhinus limbatus)  5 tot 6 voet. Behoorlijk grote jongens dus.

Kauehi and the Cruisers gaan terug naar Hirifa om daar in het restaurant van Laiza nog twee optredens te verzorgen. Larry is inmiddels doorgevaren naar Tahiti en de band heeft tijdelijk versterking gekregen van Jacob van de Jonas, die accordeon speelt en Reto van de SheSan op gitaar.

 Jacob

 Reto

Laiza zingt en Lea doet een Polynesische dans

The girls are having a good time

Rocking the dock

Steve en Lilli hebben niets teveel gezegd. Hirifa is de hemel op aarde. Wat een heerlijke plek.

De ankergrond is perfect, geen koraal, maar zand. Bij ankeren op koraal heb je kans dat je ketting onder de 'coral heads' komt vast te zitten, met alle gevolgen van dien. De baai ligt in een zeer beschutte kom achter de palmbomen. Wanneer het buiten 30 knopen waait, lig je hier nog steeds in spiegelglad blauw water.

Op Hirifa wonen vier mensen. Laiza met haar man Toria, zij runnen een restaurantje en een stukje verderop woont Lea, het nichtje van Laiza, met man, Hiari en kind.

Laiza

Toria

Kleinkind












Laiza kan heerlijk koken en voor 2000 Polynesische Franken, omgerekend, ongeveer U$20, zet zij een heerlijk buffet op tafel. Verse(!)palmharten, poisson cru van tonijn, gegrilde kip, een overheerlijk biefstuk met rijst, friet, gebakken broodvrucht en sla. Waar ze het allemaal vandaan haalt is me een raadsel. Een ding is zeker. Het is heerlijk.

Lea (r) leert Ellen hoe ze van palmbladeren placemats, serveerschalen en tasjes kan maken.
Links. Sidonie, dochter van Laiza die op bezoek was.

 Decoratie van palmblad

Nog meer decoratie

Steve is een begenadigd muzikant en hij weet Larry van de Serengeti en mij te strikken voor een concert. Larry speelt ukelele en ik speel bas. Het excuus dat ik geen versterker heb voor mijn elektrische bas gaat niet op, want Steve heeft een complete geluidsinstallatie op zijn boot.

Steve heeft in het restaurant van Laiza een concert gepland en roept alle boten in de buurt op om te komen. Hij doet dit via de radio, maar gaat ook persoonlijk langs bij alle boten die in de baai afgemeerd liggen.  

Wat als een grapje begon, begint nu toch wel hele serieuze vormen aan te nemen. In anderhalve dag moeten Larry en ik, 15 nummers leren. We spelen ons, bij wijze van spreken, de blaren op de vingers.

Natuurlijk ging er af en toe wel wat mis, maar het optreden was een succes. 'We where rocking the dock'.

De combinatie van live muziek en heerlijk eten smaakt naar meer. 

Fakarava

De Acapella heeft ons naar Fakarava, het op één na grootste atol van de Tuamotus Archipel gebracht en het lijkt er op, dat ze ons ook nog een tijdje hier wil houden.

'Tuamotus' betekent 'veel eilanden'. Er zijn 78 eilanden, die we kunnen bezoeken en dit is pas de eerste. Het binnenwater van  Fakarava is ongeveer net zo groot als het IJsselmeer, met even zovele ankerplekken, waarvan wij er tot nu toe slechts drie bezocht hebben.

Fakarava heeft zelfs een 'vliegveld', waar je met je dinghy kunt aan leggen.

Als je de weg even kwijt bent, kijk je op dit bord en dan weet je weer waar je bent. "Vous etes ici"

Wat hebben we al die tijd uitgespookt? In eerste instantie helemaal niets. Lekker luieren. Na vier dagen varen zijn we via de noordelijke doorgang naar binnen gevaren en konden we bij het dorpje, Rotoava, een mooring op pikken. Het dorp viel ons heel erg mee. Een kerk, een aantal supermarktjes, twee restaurants, mooie huizen, een goed onderhouden weg, zelfs Wifi was beschikbaar. ( Helaas kwamen we er pas later achter, dat dit de enige plek was, waar ze behoorlijk internet hadden. Hierdoor loopt het blog ongeveer drie weken achter.)

De oude vuurtoren

Bij het lokale groente vrouwtje konden we groenten en fruit bestellen. Je betaalt er een godsvermogen voor,  maar dan heb je ook wat. Een krop sla, kost omgerekend €10. Je moet het er voor over hebben. De vrachtboot komt één keer per week en na twee dagen is alles uitverkocht.

Grappig is, dat we in het restaurant ook voor €10 per persoon aten. Martin een heerlijke hamburger, Ellen een visburger, allebei met patat en sla. Uit eten gaan is hier in verhouding tot boodschappen doen, erg goedkoop.

Na lange tijd konden we onze fietsen weer eens gebruiken. Daar hebben we maar van geprofiteerd. Niet dat we heel ver konden hoor, want er is hier slechts één lange, doodlopende weg, maar het was leuk om weer eens te doen.

We hebben een 'pearl farm' bezocht, wat erg interessant was.

Vroeger waren hier tientallen families die van het parels leefden, maar door overproductie op de Japanse markt is de prijs van gecultiveerde parels dusdanig gekelderd dat er nu nog maar vijf families een boterham kunnen verdienen met deze sieraden.

Één parel per schelp. Het duurt ongeveer vier maanden voordat de parel 'rijp' is.

Doordat de zuidoost wind begint aan te trekken, liggen we in de noordhoek vreselijk aan lagerwal. Al het water in het atol wordt deze kant opgestuwd en we liggen dan ook enorm te klotsen.

Soms is de scheidslijn tussen binnen- en buitenwater, flinterdun

Na de swell in de Marquesas hebben we daar helemaal geen zin meer in. We besluiten te verkassen. Samen met de Serengeti en de Liward, die we kennen van het radionet, gaan we naar Hirifa, dat aan de zuidkant ligt van het atol. Steve en Lillie van de Liward, zwerven al twee twee jaar door het gebied, kennen alle mooie plekjes en beloven ons de ultieme ervaring. Ik ben benieuwd..........