Bye bye San Blas

We hebben het Guna Yala gebied, van oost naar west doorkruist.

Een bijzondere plek op deze wereld. 

Puur in al haar eenvoud, soms armoedig en zelfs heel vies maar ook weer rijk door de simpele manier van leven. Geen telefoon, geen internet, nagenoeg geen elektriciteit, je bent echt op je zelf aangewezen. 

Het was een onvergetelijke ervaring.

We hebben haai gegeten,

zelf kreeften gevangen en gekookt,

kerst gevierd met leuke en lieve mensen, de jaarwisseling naar 2017 meegemaakt,

een prachtige hike gemaakt met Lisa, the master mola maker, eigenlijk te veel om op te noemen.

Bye bye San Blas

Vanaf nu gaan we richting Colon, waar we alle formaliteiten moeten afhandelen om straks door het Panamakanaal te gaan.
We kunnen voor $400 een agent inhuren om alles voor ons te regelen. Gelukkig blijkt het heel eenvoudig om het zelf te organiseren en kunnen we dat bedrag aan andere leuke dingen besteden.

Op het blog van de Adina, staat heel goed beschreven welke stappen je moet ondernemen om door het kanaal te gaan. Met deze informatie als leidraad gaan we vanuit Linton Bay aan de slag.

Voor meer info en het blog van de Adina, klik hier.

San Blas - Nargana

We scharrelen een beetje heen en weer tussen de eilandjes. Nargana is één van de wat grotere eilanden en we gebruiken haar als basis. 

In Nargana zijn wat winkeltjes, waar je groente en fruit kunt kopen. Je kunt er benzine krijgen, er is zelfs een bibliotheek. 

Op een paar mijltjes varen, rondom Nargana vind je allerlei prachtige plekjes. Coco's Banderos, Green Island, Tiadup, Dupwala en nog meer van dat soort exotische namen. Soms is het een eiland met slechts één palmboom en soms is het een ondoordringbaar bos. 

We liggen bij Green Island, het is windstil, dus we zouden met de dinghy wel even op en neer kunnen gaan naar Nargana. Het is ongeveer 3 mijl varen, er zijn weinig golven dus het is goed te doen. Martin en Leonie van de Rossa willen ook mee en zij vergezellen ons in hun eigen dinghy.

In eerste instantie is er bijna niets te krijgen op het eiland. De boot met verse groente en fruit komt morgen, 'mañana'. Jammer, maar dan komen we morgen wel weer terug. 

Leonie en Martin wilden ook nog graag een tochtje op de Rio del Diablo maken, de rivier die uitmondt bij Nargana. Ze hadden al eerder een poging ondernomen maar dat werd niets, omdat ze met hun dinghy vastliepen. Het was ons al wel gelukt om de ingang van de rivier te vinden en omdat we nu toch genoeg tijd over hadden, wilden wij de trip ook nog wel een keertje doen.

We gaan op krokodillen jacht. We weten dat ze in de rivier zitten, want we hebben een foto gezien van de Helena. Leonie dacht er één te zien, maar wist het niet helemaal zeker.  Voor haar was het in ieder geval een vruchtbare dag.

Komend van de rivier moesten we weer langs Nargana. Bleek op dat moment de groente en fruitboot net te zijn aangekomen. We konden direct aan de kade, onze aankopen doen. Een dubbel vruchtbare dag dus ;-))

Voorlopig kunnen we weer even voor uit.

San Blas - Ustupu

Het Guna Yala gebied bestaat uit ongeveer 350 eilanden, waarvan er een stuk of 70 bewoond zijn.

Er leven, om en nabij 55.000 Guna indianen, verspreid over deze eilanden en het vaste land. Dit is ongeveer 10% van de oorspronkelijke bevolking. De Guna zijn, ten tijde van de Spaanse overheersing gevlucht naar de eilanden, om zich daar uiteindelijk permanent te vestigen.

De mensen hier, zijn klein van stuk. De gemiddelde lengte ligt ergens rond de 1.60.

Ustupu is het dichtst bevolkte eiland, hier wonen ongeveer 10.000 mensen op een paar vierkante kilometer. 

Het leven op de eilanden speelt zich voornamelijk op en rond het water af. Alles wordt door middel van bootjes af- en aangevoerd. Her en der verspreid over de eilandjes vindt je wel een enkele airstrip, maar het meeste vervoer gaat toch over het water.

Het is zwaar werk om met een ulu te varen. Die dingen wegen toch gauw een paar 100 kg. Het peddelen en het besturen ervan vraagt een speciale techniek. 

Sommige ulu's hebben een zeiltje, vaak gemaakt van oude lappen, waarmee ze prima vooruit komen. Het is prachtig om naar te kijken.













De voornaamste bron van inkomsten op de eilanden is de verkoop van kokosnoten. Er komen speciaal boten uit Colombia om hier ladingen kokosnoten te halen. 

Internet en telefoonverbindingen vind je bijna niet, alleen op de wat grotere eilanden staat af en toe een zendmast, met een beperkt bereik. 

Het is lastig varen tussen de eilanden. Lastig is niet echt het juiste woord, je moet geconcentreerd varen, want je vaart constant tussen de riffen. De elektronische kaarten van Navionics zijn eigenlijk onbruikbaar. 

Oliebollen in de San Blas

Dat we ooit oliebollen zouden eten op de San Blas, hadden we nooit kunnen vermoeden.

Op oudejaarsdag, de verjaardag van mijn moeder, werden we uitgenodigd op de Helena om oliebollen te komen bakken en natuurlijk eten.

Thuis, in Nederland, organiseerden Ria en Peter, ieder jaar bij hen in de schuur, een soort oliebollen festijn. Zij zorgden voor heet vet, soep en een drankje, terwijl de gasten het beslag mee namen. Deze traditie wilden ze op zee ook voortzetten.

Samen met Leonie en Martin van de La Rossa, togen we naar de de Helena. 

Ria had het vet al warm en de eerste lading oliebollen lag al dampend op ons te wachten. Martin en Leonie, die uit Duitsland komen, zijn niet bekend met 'olliebollen' en ze eten hun vingers er bijna, bij op. Wij ook;-))

Ellen maakt appelflappen en verse ananas beignets. Heerlijk. 

Wat een perfecte manier om deze oudejaar traditie in ere te houden. 

Bij de Guna, is het traditie om druiven te eten tijdens de jaarwisseling.

Oudejaarsavond hebben we doorgebracht met een stuk of 40 zeilers op één van de onbewoonde eilandjes hier voor de kust. Iedereen had wel iets te eten en te drinken bij zich, wat weer door iedereen werd gedeeld. 

Door de diverse nationaliteiten, die ook weer allemaal hun thuis basis in een andere tijdzone hadden, hebben we het nieuwe jaar diverse keren ingeluid. 

Als klap op de vuurpijl, kregen we een fantastisch vuurwerk gepresenteerd,  door een superjacht uit Bermuda, dat hier ook voor de kust lag. 

Nieuwjaarsdag zijn we rustig begonnen. Lekker uitslapen, gekookt eitje bij het ontbijt -het is zondag tenslotte- en plannen door gesproken voor de toekomst.

We hebben een bezoek gebracht aan een nabij gelegen, bewoond, eiland.

De 'chief', die we van 40 liter water voorzien hebben, had ons uitgenodigd om zijn dorp te bezoeken. 

Zelf was hij er niet toen we kwamen, maar we werden allerhartelijkst door de andere dorpsbewoners welkom geheten. 

Het leven is simpel hier.

Wij wensen iedereen die dit leest, al het goede in 2017.

NB. Net, bij het publiceren van dit blog, hoorden we dat de Helena, op weg naar Jamaica haar mast verloren heeft. Gelukkig zijn er geen persoonlijke ongelukken voorgevallen. Ria en Peter zijn veilig aangekomen op het Colombiaanse eiland, San Andres.

De allerlaatste foto van de Helena, hier nog met mast, bij vertrek van Salardup naar Jamaica.