Avonturen op Virgin Gorda

De Acapella ligt aan een mooring bal van de Bitter End Yacht club, een vijf sterren resort, op Virgin Gorda. De organisatie van de Salty Dawg rally heeft er voor gezorgd dat we hier met een behoorlijke korting kunnen liggen.

Het heeft toch wel bijna een week geduurd voor dat we weer een beetje 'bij' waren. De eerste paar dagen gingen we om acht uur naar bed en sliepen gemiddeld 10 uur per nacht.

De boot moest grondig worden uitgemest, onderweg kom je daar niet aan toe. Als je dan eenmaal op de plaats van bestemming bent heb je weer alle tijd om de boot onderhanden te nemen. We hadden toch wel wat water binnen gekregen, dus alles moest open om ontzilt te worden.

Na gedane arbeid is het goed rusten.

De eerste paar dagen stonden in het kader van kennis maken met medezeilers. Grappig is dan dat de eerste mensen met wie je echt contact hebt, Nederlanders zijn, die hier een boot gehuurd hebben.

Het was gezellig met Paul,                                                          Heleen, Monica en Geerlof.

De lokale drankjes, 'Painkillers' smaakten zeer goed.

We hebben een huisdier.

Deze pelikaan probeert onze preekstoel tot zijn nieuwe huis te maken. Het is wel een grappig gezicht, maar we jagen hem toch maar iedere keer weg, want hij schijt de hele boel onder.

Met een clubje zeilers hebben we een tochtje gemaakt naar een lokaal restaurantje om te lunchen en van het uitzicht te genieten.

Het is hier enorm heuvelachtig en de wegen zijn zeer steil. We zijn met het busje heen gegaan en terug hebben we gelopen.

Helaas zijn de organisatoren van de Salty Dawg, Bill en Linda Knowles, nog steeds niet gearriveerd. In eerste instantie wilden ze wachten tot iedereen vertrokken was om alles in Hampton goed achter te laten. Toen dat eenmaal achter de rug was moesten ze wachten op een goed 'weather window'. Dit 'weer raam' liet nog een week op zich wachten. Uiteindelijk waren ze goed en wel onderweg tot dat bleek dat één van hun opstappers beide(!) dieseltanks had gevuld met water, waardoor ze dus weer terug moesten naar Hampton.

Bill en Linda hebben het, door hen zelf georganiseerde, aankomst diner gemist. Door middel van een open internet verbinding waren ze er toch een beetje bij.

De onderdelen voor de kapotte elektrische furlex, waren ook gearriveerd, echter op een eiland 40 nm verderop. Het had wel wat voeten in de aarde, maar de lokale dealer in St.Thomas, heeft het pakketje met de veerboot meegegeven naar Virgin Gorda. Wij konden het 's avonds ophalen bij de douane. De volgende dag was het een paar minuten werk om de aandrijfriem te vervangen.

In de tussen tijd kreeg Martin steeds meer last van zijn linker oog. Het leek alsof er iets in zat, zand of een splinter.  Wrijven helpt niet, spoelen ook niet, niet met zeewater en niet met oogdruppels. De klachten verergeren en we gaan maar op zoek naar een arts. De lokale huisartsenpost kan ook niets doen en verwijst ons naar de Oneal Eye Clinic op Tortola, een eiland 20 mijl verderop. Wij met de veerboot daarnaar toe. Komen we bij een veredelde opticien uit. Dr. Jones, verdooft het oog met druppels en begint met een wattenstokje in het oog te peuteren. Uiteindelijk haalt hij er iets uit. Een klein zwart puntje. Dat moet het zijn. Bijna U$400 lichter (140 voor de huisartsen post, 60 voor de veerboot, 100 voor Dr. Jones en 60 voor medicijnen) keren we terug naar de boot.

Dr.Jones

Als de verdoving is uitgewerkt is de pijn nog erger dan voorheen. Je moet geduld hebben want als iemand zo in je oog heeft zitten peuteren dan duurt het even voordat het over is. Na twee dagen zijn de klachten nog steeds hetzelfde en Martin denkt er over om naar Nederland te gaan.
Na nogmaals contact opgenomen te hebben met de Eye Clinic, bleek inderdaad dat we geholpen waren door de opticien. Maar de echte oogarts, Dr. Oneal was nu wel aanwezig en zou ons kunnen ontvangen. Wij weer met de veerboot naar Tortola. Deze arts constateert dat er een zweertje op het hoornvlies zit, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door een geïnfecteerde contactlens. Nieuwe medicijnen, 6 x per dag druppelen, 7 dagen lang. Dit consult hoefden we niet te betalen. Nu na een paar dagen, lijkt het erop dat het alweer iets beter gaat. Even afwachten dus maar.





 

Acapella aangekomen op de BVI's

Zaterdag 14 november omstreeks 12.00 uur zijn we aangekomen op Vigin Gorda, het meest oostelijke eiland van de Maagden groep.

Even wat cijfers:
We zijn precies 11 dagen onderweg geweest.
We hebben 1552 NM afgelegd.
De motor heeft 80 uur gedraaid.
In die 80 uur hebben we ongeveer 224 liter diesel verstookt.
We hadden 350 liter aan boord.
We hebben 2 flessen wijn gedronken en nog geen halve liter rum.
Op de tweede dag ging de electrische furlex kapot.
We sliepen gemiddeld 6 uur per nacht, in blokken van 3 uur.
Om de vier uur vulden we het logboek in.
Met de tracker hebben we 260 berichten verzonden en ontvangen.
Er zijn 170  automatische tracking points verzonden.

Wat plaatjes

Dit is een scherm afbeelding van onze plotter terwijl we midden in de golfstroom zitten. De blauwe lijn geeft de richting van de stroom aan, de gele, waar de wind vandaan komt. De rode laat zien waar we naar toe varen en de groene geeft aan waar we uitkomen.

 Laveren tussen de buien door

 Tijd voor ontspanning

We gaan lekker

In de hondekooi

We houden het logboek bij en ook de barometerstand

Luisteren naar de weer berichten

Het apparaat

Jammer dat de Furlex kapot is. Normaliter draaien we het voorzeil met één druk op de knop, in en uit

Land in zicht

Hier doen we het allemaal voor

Ja, we zijn er hoor....

Weer met beide benen op de grond

Acapella onderweg naar de BVI's deel 4

De laatste loodjes, nog ongeveer 140 nm te gaan.
Helaas is de koers net niet helemaal bezeild. We moeten toch
nog stroom draaien en watermaken, dus als we straks de motor
bij zettten winnen we weer wat. In principe plannen we onze aankomst
op zaterdag middag.

Iedere tocht weer, leer je nieuwe dingen, niet alleen over jezelf maar
ook over de boot. Deze reis hebben we heel veel extra inzicht gekregen in
zeiltrim en boothandling.

Het was bijzonder leuk, om met het nieuwe apparaat, met zoveel mensen
contact te kunnen onderhouden zo midden op zee. Dit apparaat -een Delorme
Inreach SE, waarmee je zonder internet of telefoon verbinding toch kunt mailen
en sms-sen- heeft wat mij betreft zijn geld al dubbel en dwars opgeleverd.

Eigenlijk al direct nadat we de golfstroom waren overgestoken, ging de
temperatuur onhoog, maar nu heeft de temperatuur van de buitenlucht
weer tropische waarden. Na lange tijd kunnen we eindelijk weer gebruik maken
van de buitendouche. Dit is waar we het allemaal voor doen ;-))

We kijken er naar uit om straks weer lekker te kunnen zwemmen en snorkelen.
In 2013 zijn we ook als eens op de BVI's geweest maar toen zijn we er vrij
snel doorheen getrokken omdat we vanuit Sint Maarten naar Nederland gingen.
Nu nemen/hebben we er meer tijd voor en kunnen al die plekjes die we toen
overgeslagen hebben nu rustig op ons gemak verkennen.

Nog een nachtje in de hondekooi en daarna kunnen we weer in ons eigen bed slapen.
(Tijdens een oversteek slapen we rechts achter in de gastenhut. Deze ligt direct
onder de cockpit waardoor je dus snel en gemakkelijk kunt communiceren met degene
die op wacht is. Daarbij komt ook, dat het niet echt comfortabel slaapt in de voor
plecht van een varend schip. De achterhut hebben we zo ingericht dat je bijna altijd
redelijk stabiel, tegen de ene of de andere kant van de wand kunt liggen als het schip
door het zeilen schuin gaat.)

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Acapella onderweg naar de BVI's deel 3

Zon en regen wisselen elkaar in een razendsnel tempo af. Het ene
moment vallen de mussen dood uit de lucht en het andere moment komt
de regen met bakken uit de hemel. We moeten door een trog, een gebied
van ongeveer 100 mijl breed, vol met squalls. Vannacht was het slalommen
tussen de buien door. In en om deze squalls zit heel veel energie en
de wind accellereert in een paar tellen van 17 naar 25 knopen.
De Acapella reageert daar fantastisch op en soms halen we
duizelingwekkende snelheden van meer dan 9 knopen. Het is wel leuk om
zo hard te gaan, ware het niet dat we keihard de verkeerde kant op gaan.
We moeten naar het zuidoosten maar de neus wijst constant in de richting
van het zuidwesten. Zolang er nog een zuid component in de koers zit,
gaan we toch nog enigszins de goede kant op.

Volgens de weerberichten valt de wind morgen en donderdag weg, waardoor
we dan weer motorzeilend de verloren hoogte terug kunnen winnen. Het is
nu nog ongeveer 500 nm varen naar Virgin Gorda. In het weekend van de 14e
aankomen is daarmee een reele optie.

We zijn vandaag precies een week onderweg. In de tussentijd hebben we twee
zeilboten gezien. Als we ze proberen op te roepen krijgen we geen gehoor.
Wellicht is er iets met de marifoon. Het lijkt me stug want als ik dat ding
test, doet hij het prima. Nou ja....

De dagen en nachten rijgen zich aaneen, je komt in een bepaald ritme en we
laten het allemaal maar lekker over ons komen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Acapella onderweg naar de BVI's deel 2

De dagen vliegen voorbij, nog ongeveer 600NM te gaan. De afgelopen 24 uur
hebben we op de motor gevaren, aan de ene kant wel even lekker, maar aan
de andere kant ben je op een gegeven moment wel klaar met dat gepruttel.
De wind is weer wat aangetrokken en we zeilen weer, dat betekent ook
dat je je weer de hele dag schrap moet zetten, dat je op je hoede moet
zijn voor onverwachte bewegingen van de boot en dat je niets los kunt
laten liggen. Het valt, of wanneer we weer eens een golf induiken, wordt
het nat.

Overdag vinden we het niet zo belangrijk maar 's nachts houden we ons aan
een wachtschema. Ellen gaat om 19.30 uur naar bed tot 22.30, daarna ga ik
van 22.45 tot 01.45, dan Ellen weer van 02.00 tot 05.00 en mag ik uitslapen
05.15 tot ..... meestal wordt je dan vanzelf wel weer wakker om een uur
of acht.

Het katterige gevoel van de eerste paar dagen is gelukkig helemaal over.
We lezen wat, kijken een filmpje of luisteren naar muziek, doen kleine
klusjes, eten, drinken, trimmen de zeilen als dat nodig is en vullen
om de vier uur het logboek in.
Het bijzondere van dit alles is, dat ondanks het feit, dat we toch echt
de hele dag op elkaars lip zitten, we nog stteds niet uitgepraat zijn en
iedere keer weer andere gesprekstof hebben. (We weten zelf als hoe onze
kerstkaart van dit jaar er uit moet gaan zien ;-))


Twee keer per dag hebben we radio contact met de organisatie van de Salty
Dawg Rally. We geven dan onze positie door, de omstandigheden aan boord
en het weer.

Weerberichten krijgen we ook binnen via de radio. 'Weer guru' Chris Parker,
heeft zich voor de duur van de rally belangeloos verbonden aan de vloot.
Zijn weerberichten zijn soms zo uitgebreid dat je door de bomen het bos
niet meer ziet. Gelukkig krijgen wij via de Delorme Tracker van onze
vriend Gerard van de Sylfer, vanuit Panama, iedere dag een weerbericht,
dat geheel is toegespitst op onze positie. Ook Rudi van de Lizzy stuurt
regelmatig updates vanuit Nederland en vanuit Australie krijgen we
adviezen van Andrew van de Eye Candy. Als we dan al deze gegevens
gecombineerd hebben krijgen we een zeer accuraat weerbeeld voor onze
situatie. De techniek staat voor niets.

Soms slaat de apparatuur, met name de stuurautomaat op hol en leeft ze
een totaal eigen leven. Dit hebben we ook al van een paar andere
boten gehoord. Hier moet je wel op bedacht zijn want voor dat je het
weet ga je ergens anders heen dan de bedoeling is. Zouden de de verhalen
over de Bermuda Driehoek dan toch waar zijn??? Wie weet....
(Als jullie niets meer van ons horen dan weet je hoe het komt.)

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Acapella onderweg naar de BVI's

Diegenen die ons volgen via de tracker, hebben gezien dat we de eerste dagen
behoorlijk aan het zwalken waren. Op zoek naar de wind. Niet dat er te weinig
wind was, integendeel zelfs, maar op zoek naar de juiste windrichting.

Momenteel ziet het er naar uit dat we de juiste koers te pakken hebben. De afgelopen
24 uur denderden we met een gemiddelde snelheid van 7 knopen per uur, in de goede richting.
De wind staat in de zuid hoek en wij zakken langzaam af naar het oostzuidoosten.
Morgen is de verwachting dat de wind afneemt en dat we motor moeten aanzetten.
Van dat moment willen we dan gebruik maken om een lange slag zuidoost te maken. Als dan maandag en
dinsdag, hopenlijk volgens verwachting, de wind naar het oosten draait, kunnen we verder naar het
zuiden om de eindspurt in te zetten.

Afgelopen dinsdag om 09.30 zijn we vertrokken vanuit Hampton. Al direct een half uur na ons vertrek
konden de zeilen uitgerold worden en begon ons avontuur. De eerste dag verliep geweldig, goede wind
uit de juiste richting. Na ongeveer 24 uur waren we bij de golfstroom, hier draaide de wind, volledig
tegengesteld aan de voorspelling naar het noorden en begon ons gevecht om de golfstroom over te steken.
De golf stroom is ongeveer 80 mijl breed en stroomt met een gemiddelde snelheid van 4 knopen van zuid
naar noord. 25 knopen wind, tegen 4 knopen stroom, levert een enorme heksenketel aan golven op en
daar moesten wij door heen. Als het dan ook nog de hele dag regent, wordt je niet blij. Het gevolg
was dan ook dat we allebei zeeziek werden.

Als je eenmaal zeeziek bent duurt het best wel een tijdje voordat het weer helemaal over is. Voordeel
is wel dat je niet hoeft te lijnen. De kilo's vliegen eraf. (We konden ook wel wat hebben ;-))

Terug naar nu.
We hebben inmiddels zo'n 550 nm afgelegd en moeten er nog zo'n 850. Het daggemiddelde van gisteren lag
op 160 dus het gaat erg lekker. We gaan hard, erg hard en je moet je dan ook de hele dag schrap zetten,
om niet om te vallen of van de bank af te glijden.
De boot heeft af en toe best wel wat te verduren met deze snelheden, maar ze houdt zich goed. Alleen doet
de electrische Furlex het niet meer. Dit is het apparaat waarmee we het voorzeil in- en uitrollen.
Het zeil staat nu gefixeerd in een midden stand. Contact met de dealer in Nederland levert op dat het
hoogstwaarschijnlijk een kapotte aandrijfriem is, wat makkelijk te repareren is wanneer je zo'n riem hebt.
Lennerd Kramer van Selden Mid Europe, zorgt ervoor dat er een voor ons klaar ligt op het moment dat we
aankomen. Wat een service is dat.

Via de Delorme Inreach Tracker zijn we goed te volgen horen we van diverse kanten. Met het apparaat kunnen
we ook mailen en sms-sen en we hebben dan ook regelmatig, midden op zee, contact met diverse mensen.

Zo dit was het voor nu even. Zijn jullie weer op de hoogte.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Klaar

Onze bagage hebben we inmiddels ook weer terug.

Op de één of andere manier is het toch niet zo gemakkelijk om dingen te regelen in de Verenigde Staten. De cilinder van onze Holmatro achterstag spanner bleek lek te zijn en moest worden vervangen. In de VS zitten vier dealers van Holmatro dus dat moet geen probleem zijn, denk je.
Geen van de dealers heeft iets op voorraad en zij moeten alles in Duitsland bestellen. Hierdoor kan het, al met al, wel twee weken duren voordat je daadwerkelijk je onderdelen hebt. Eén van de dealers kwam met een alternatief. Een cilinder van Navtech moet ook passen op de pomp van de Holmatro. Oké, bestel die dan maar. Helaas heeft deze dealer alleen de cilinder en niet het bijbehorende bevestigingsmateriaal. Na heel veel heen en weer bellen konden we uiteindelijk het oog ergens anders lokaliseren en bestellen.

Dan gaat er echter iets mis in de verzend procedure. In plaats van Express verzending wordt het onderdeel met de reguliere post verstuurd. Zou het dus pas maandag afgeleverd worden.
Uiteindelijk zijn we zelf met Fedex in gesprek gegaan en hebben het onderdeel opgehaald in een overslag magazijn van Fedex op één uur rijden van Deltaville.

Daarna was het nog een kwartiertje werk en is de boot klaar om te vertrekken.

Inmiddels zijn we in Hampton aangekomen en hebben kennisgemaakt met de organisatie van de Salty Dawg Rally en natuurlijk een aantal mede zeilers.

Crazy Americans? Nee hoor. Dit hoort bij de Halloweenparty.

                                                 Frank Rood een Nederlandse Canadees

De afstand naar Virgin Gorda is ongeveer 1250 NM mijl, het zou moeten lukken om dit in een dag of tien te overbruggen.

Onderweg zullen we het blog, via de radio verbinding, weer updaten. Foto's volgen als we er zijn.