Ile a Vache, Haiti

Wanneer je op Ile a Vache aankomt, stap je 50 jaar terug in de tijd. Het eiland behorend bij Haïti, lijkt nog redelijk puur en ongerept, als je door het vuil dat over al ligt heen kunt kijken.  Er is geen elektriciteit op het eiland, sommige mensen hebben een generator, anderen weer zonnepanelen maar de meesten zijn van dit soort luxe verstoken. Water komt uit een put en ploegen gebeurt nog met ossen. Wegen zijn er niet, het zijn paden waar de mensen gebruik van maken. Je loopt, of je komt met het paard en wanneer je het je kunt permitteren laat je je met een scootertje brengen.

De mensen zijn allemaal even vriendelijk. Wanneer je hier de baai in vaart wordt je overvallen door een hele horde boat boys. Alles wat kan varen of drijft wordt gebruikt om je te verwelkomen.

Hello, bonjour, welcome to Haïti, this is the first time that you are here. Did you sleep well. My name is Winston, my name is Ashley, I am Jasmin en zo kun je nog wel een hele tijd door gaan.

De één na de ander komt zijn diensten aanbieden. Ze willen allemaal je dek en de romp in de was zetten, je rvs poetsen, brood voor je halen, je begeleiden naar de markt of naar de stad, op je boot passen wanneer jij weg bent. Alles willen ze doen. Ze vragen je om bij hen thuis te komen eten, hun moeder wil wel koken. Ook kan moeder de was doen, ondanks het feit dat ze geen water hebben.
Het maakt niet uit wat, als ze maar iets te doen hebben waarmee ze iets kunnen verdienen.

De meeste vissers hier gebruiken nog traditioneel gebouwde houten zeilscheepjes. Er zit geen motor in die bootjes en wanneer er geen wind is, dan roeien ze. Deze vissers zijn echte zeilers, met deze zelf gemaakte boten kunnen ze bijna tegen de wind in zeilen.

We hebben geprobeerd om het werk zoveel mogelijk te verdelen maar er was nooit genoeg werk voor iedereen. Tientallen jongens kwamen elke dag weer naar de boot en iedere dag weer begon het ritueel opnieuw. Goodmorning captain, bonjour, did you sleep well. Do you remember my name. Van heel veel jongens hebben we de namen opgeschreven maar op een gegeven moment konden we het niet meer bij houden. Het werden er steeds meer en natuurlijk kwamen ook weer steeds dezelfde. Ze wilden werk, geld om naar school te gaan, oude afgedankte spullen, ze konden alles gebruiken.
Als we er na alle plichtplegingen en beleefdheden genoeg van hadden, dan sloten we ons maar op in de kajuit. Sommige van de jongelui bleven dan gewoon aan de reling hangen om dan maar een beetje in de kuip te staren, met die zielige ogen van hen.

Ashley

Ashley heeft voor ons het dek in de was gezet, Jasmin heeft ons begeleid naar de markt, Winston had zo'n honger die hebben we maar wat te eten gegeven, MacAndrew heeft, in ruil voor een snorkel, de waterlijn schoongemaakt. Bij Dou Dou en Vilna hebben we gegeten.
Zij hebben een restaurantje aan huis. Het is een piepklein huisje waar ze wonen met vier dochters. De woonkamer (3x5) is omgetoverd tot eetkamer, de meisje slapen twee aan twee in een eenpersoonsbed in de slaapkamer en Vilna en Dou Dou slapen in een tweepersoonsbed ergens in een soort bijkeukentje. Het eten, rijst met bonen, groene papajamoes, een jus met uien en wat kleine gebakken visjes, wordt bereid op een open vuur ergens in de achtertuin.

Jasmin en zijn Opa

Clivens (11 jaar), die later de president van Haïti wil worden, heeft ons een rondleiding gegeven door het dorp en in ruil daarvoor heeft hij een oude telefoon gekregen.

Clivens

William had een dongel in de aanbieding met daarop redelijk werkend internet.
We hebben meer fruit gekocht, bij de diverse stalletjes, dan we hoogstwaarschijnlijk op kunnen eten.
Er kwamen kunstenaars langs de boot, we hebben een vlaggetje van Haiti gekocht, ze hebben brood voor ons gehaald. Voor Ashley hebben we een getuigschrift geschreven en voor Jean Jean, die ook een restaurantje heeft, hebben we een nieuwe brochure gemaakt. Het hield niet op.

Jean Jean

Er kwam een meneer die een donatie wilde voor de wekelijkse filmavond die ze op het dorpsplein organiseren. Hem konden we verblijden met een hele stapel dvd's.
Last but not least, hebben we onze oude Genua weggegeven aan twee vissers waar van we dachten dat ze het wel konden gebruiken.

Ile a Vache is een bijzonder plekje, zeker de moeite waard om te bezoeken. Door de hangjongeren echter, wordt het verblijf toch ook wel weer enigszins beladen. Een week is genoeg.

Horror verhalen deel 3

Langs de hele kust van de Dominicaanse Republiek, in iedere baai, iedere haven, op ieder eiland, bevinden zich posten van de kustwacht, de zogenoemde Commandancias.

Onderweg van Barahona naar Ile a Vache bij Haïti moet je langs de meest zuidwestelijke kaap van de DR. Hier vlak achter ligt het eilandje, Beata. Op dit eiland wonen ongeveer 150 vissers, onder vrij primitieve omstandigheden. Vers water hebben ze niet en als de generator werkt hebben ze soms elektriciteit. Er wonen ook drie vrouwen op het eiland, die er speciaal zijn om te koken voor de mannen.
Door ons uitstapje naar Barahona, waren we eigenlijk wel gedwongen om een tussenstop te maken op Isla Beata om te voorkomen dat we anders in het donker bij Ile a Vache zouden aankomen.

Na een heerlijke zeiltocht lieten we ons anker, vlak voor zonsondergang, zakken bij Isla Beata. We voeren op met de 3 Pence, zij kwamen vlak achter ons aan. Miguel stond te gebaren dat ik naar hem toe moest komen, want hij had een enorme tonijn gevangen die hij met ons wilde delen.

Verser dan dit, kan natuurlijk niet. Na een heerlijk maal volgde dan ook een prima nachtrust.

De volgende ochtend, zo rond achten, stonden we op punt om weer ankerop te gaan. In mijn ooghoek zie ik een visserssloep op ons afkomen. Twee mannen in uniform en twee in burger.
Controle. Wie zijn jullie. Waar komen jullie vandaan, waar gaan jullie naar toe, despachio por favor. In een groot boek werden alle relevante gegevens opgeschreven.

De mannen waren vriendelijk en spraakzaam, de woordvoerder sprak zelfs redelijk Engels. Op een gegeven moment vroeg de man aan ons of we rookten. Nee, dat doen we al heel lang niet meer.
De volgende vraag, of we dronken. Nee, dat doen we ook al niet. (Hoe vroom kan een mens zijn ;-))
Tenslotte vroeg hij of we voldoende water hadden. Dat konden we wel bevestigen.
De rest van de vraag bleef in de lucht hangen.......

Ik vroeg hen of ze wellicht wat water wilden hebben. Nou dat wilden ze wel en ze hadden zelfs, toevallig, een jerrycan aan boord. We hebben hen 50 liter water gegeven en 4 biertjes. Heel blij namen ze afscheid en werden we uitgezwaaid.

Zo komen zelfs de horror verhalen, toch nog, tot een gelukkig eind.

Horror verhalen deel 2

Dat je account gehackt wordt, is natuurlijk al een horror verhaal op zich. Ik wil iedereen mijn excuses aanbieden voor eventuele nare gevolgen die deze hack wellicht veroorzaakt heeft.

Volgens Lorenzo, het whizzkid neefje van Ellen, heeft het te maken gehad met de zogenoemde 'plug-in' die ik onlangs aan het blog heb toegevoegd. De mogelijkheid om via een mailtje op de hoogte gesteld te worden, wanneer er weer een nieuwe update op het blog staat.
Mocht je je geabonneerd hebben, kijk dan of je nog een mailtje hebt met de bevestiging, hiermee kun je je dan ook weer afmelden. Wij hebben deze plug-in inmiddels verwijderd en ook alle wachtwoorden aangepast. We gaan er van uit dat dit een eenmalige actie was en hopen dat hiermee het probleem is opgelost.

Mochten we echt een hele belangrijke mededeling hebben, dan komen we die persoonlijk in je oor fluisteren ;-))

Na vertrek uit Salinas zijn we dus toch naar Barahona gevaren. Dit betekende wel een behoorlijk eind om varen, wat ons uiteindelijk alles bij elkaar toch anderhalve dag vertraging opleverde. Bij aankomst daar in Barahona werden we direct 'verwelkomt' door een heel peloton overheidsdienaren, immigratie, de kustwacht, afdeling Narcotica en M2, de geheime dienst. De heren wilden graag wat papier van ons lenen om alle gegevens op te kunnen schrijven. Nadat ze klaar waren met schrijven wilden ze graag U$20 ontvangen voor een internationaal uitklaringsbewijs. Hiervoor was ik op mijn hoede en heb hen verwezen naar onze agent, Victor. 'Nu, daar hadden ze niets mee te maken, die twintig dollar moest betaald worden'. Ik heb Victor opgebeld en die heeft even met hen gesproken. Hierna was het goed en leek alles afgehandeld, hoewel ik uit hun reactie wel begreep dat ze het er helemaal niet mee eens waren.

Volgens afspraak zouden wij in de loop van de middag op de diverse kantoren de officiële papieren en stempels op gaan halen. Daar aangekomen probeerden ze ons weer onder druk te zetten om toch maar te betalen. Toen ze er uiteindelijk achter kwamen dat ik niet van plan was om te betalen, haalden ze uiteindelijk bakzeil en kreeg ik met een vette knipoog onze papieren.

Franse kennissen, Miguel en Josline van de 3 Pence (Engelse naam, Zwitserse boot, Franse eigenaar) die we later die middag spraken vertelden ons dat zij U$24 hebben betaald. Ze hebben nog om een reçu gevraagd maar dat kregen ze niet!

Wij kunnen nu in ieder geval onze eigen horror verhalen vertellen.

Wat wel weer leuk is in de DR, is het feit dat het openbaar vervoer over kleine afstanden verzorgd wordt door bromtaxi's. Iedere zichzelf respecterende (jonge) man heeft een scooter waarmee hij mensen en goederen kan vervoeren. Soms zie je ze wel met drie mensen op een brommertje zitten.
Er wordt vrij rustig gereden, de scooters zijn goed afgesteld, maken weinig lawaai en stinken ook niet heel erg.

Iedereen maakt er gebruik van en na de nodige schroom overwonnen te hebben, wij ook.

Wij zijn hoogstwaarschijnlijk GEHACKT

Krijg je een mailtje van ons met de mededeling, "Zeer belangrijk bericht" of "Zeer belangrijk document", dan is dit een virus. NIET OPENEN!!!!

Direct verwijderen.

Geen idee hoe we er aan zijn gekomen, maar belangrijker nog hoe we er weer van af komen

Horror verhalen

Van alle zeilers hoor je horror verhalen over de contacten met de autoriteiten in de Dominicaanse Republiek op het gebied van douane, immigratie en kustwacht. Iedereen schijnt corrupt te zijn, iedereen wil geld of een cadeautje.

In iedere haven moet je een "despachio" - een vertrekvergunning - kunnen overleggen van de vorige haven en wanneer je vertrekt moet je weer een despachio voor de volgende haven zien te krijgen.

Genoeg bootjes.

                              

Tot nu toe hebben wij hier nog geen last van gehad. Misschien omdat we in eerste instantie een 'agent' in de arm hebben genomen om e.e.a voor ons te regelen. Dit heeft ons weliswaar $225 gekost maar we hebben dan ook nergens problemen gehad. Sowieso moet je behoorlijk betalen voor het hele proces, $73 voor een cruisingpermit, $13 per persoon voor een visum en daarnaast moet je gemiddeld $50 per keer betalen voor het gebruik van de steiger in de marina waar het hele proces plaatsvindt. Het in- en uitklaar proces is tijdrovend en omslachtig. Eerst moet je je melden bij de douane, daarna bij de kustwacht, de afdeling drugs bestrijding wil ook gehoord worden en dan is er ook nog zoiets als de geheime dienst, M2 die een zegje heeft, niet te vergeten natuurlijk de immigratie. Al deze afdelingen moet je bezoeken bij binnenkomst en ook weer bij vertrek.

Was het de moeite waard?
Na de betrekkelijke rust van Isla Saona zijn we in Boca Chica terecht gekomen. Stel je je een stukje water voor ter grootte van de Westeinder plassen. 
Men had ons al gewaarschuwd dat het hier in het weekend weleens druk zou kunnen zijn. Nu hebben we natuurlijk ook nog het slechtste weekend van het jaar uitgezocht, nl precies de periode tussen de feestdagen.

De drukte was overweldigend, het begon zo rond drie uur 's middags en eindigde gelukkig zo rondom 22.00 uur. Snel varende motorboten, over het water schurende jetski's, van alle kanten geluid, heel veel geluid. De één had nog grotere speakerboxen op z'n boot dan de ander. Boten afgeladen vol met mensen. We hebben 23 man, met een enorme koelbox, geteld op een speedbootje van nog geen 7 meter. Al met al overweldigend. In de ochtend was het er heerlijk rustig maar in de loop van de middag begon het spektakel weer.

Met de lokale bus zijn we een dagje naar de hoofdstad, Santo Domingo, geweest. Mooie historische oude stad, met natuurlijk ook wel de krottenwijken die bij dit soort steden horen.

Nadat we vrij vlot werden uitgeklaard in Boca Chica, konden we onze weg vervolgen naar Salinas. Dit is een klein dorpje op een schiereilandje aan de zuid kant van de DR. Er is hier een grote post van de Dominicaanse Marine. We hebben ons gemeld, met despachio, bij de desbetreffende officier. De man was allervriendelijkst en hij gaf te kennen dat we ieder moment, wanneer we wilden vertrekken, bij hem een vertrek pas konden halen. Niets geen moeilijk gedoe, geen steekpenningen, geen gezeur om cadeautjes of iets dergelijks. Tot zover dus alle horror verhalen van anderen.

 

De baai is afgelegen, rustig, schoon, heeft goede ankergrond en bij het hotel heb je internet. Hiervandaan kun je met een lokaal busje naar het verderop gelegen dorpje/stadje Bani, met een leuke groente en fruitmarkt. Wat je absoluut niet verwacht, is dat al die kleine busjes gratis wi-fi hebben.

 

Wachten op de bus.

Zodra het weer het toe laat, hoogstwaarschijnlijk dinsdag, varen we door naar Ile a Vache, een eiland dat behoort bij Haïti.

Update "Waar zijn wij"

Voor de liefhebbers.

De pagina, "Waar zijn wij", is aangepast en sinds vandaag weer helemaal up to date.

Nog een korte terugblik

Even nog een korte terugblik. Eerst op ons verblijf in Salinas, Puerto Rico, daarna over 2014 in het algemeen. 

Aan de ene kant was ons verblijf van 14 dagen in Salinas heel relaxed, aan de andere kant moest er toch ook wel weer heel veel geregeld worden. Inkopen voor de komende maanden, een gas aansluiting voor een Amerikaanse gasfles, een nieuwe elektronische route kaart voor Amerika en nog een aantal van dat soort zaken. 

Het internet in Salinas was goed en met een telefoonkaart van AT&T konden we ons prima redden. 

Ondanks het feit dat we maar met z'n tweeën waren, zaten we toch niet alleen aan het ontbijt.

Kerstontbijt met de familie.

Eerste kerstdag werd er in het cruiserscafe een "potluck" georganiseerd, een Amerikaanse fuif. Iedere deelnemer nam iets te eten mee. Er waren zeker 40 mensen waarvan 80% (hoe kan het ook anders) Amerikanen. Het eten was heerlijk. 

Tweede kerstdag wilden we barbecueën op een steigertje bij de Marina maar daar werden we weggejaagd. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen op de Charlie 2 van Rob en Annemieke Bul samen met de bemanning van de Silverland. Dit was reuze gezellig.

                                     Zelfs in je dinghy kun je barbecueën

In 2014 zijn we vier keer in Nederland geweest. Drie keer samen en Martin één keer alleen, ter voorbereiding op zijn knie operatie. 

Op 26 januari 2014 heeft mijn moeder haar 80e verjaardag gevierd. Begin september 2014 heeft zij te horen gekregen dat ze botkanker heeft met uitzaaiingen in haar longen. Hoe het ziekte proces gaat verlopen is niet bekend. Officieel is ze op 31 december jarig, inmiddels is ze dus alweer 81. 

In oktober 2014 is Martin geopereerd aan zijn knie en is er een hoop overtollig en los kraakbeen verwijderd. 

In 2014 heeft de boot op de kant gestaan bij Curaçao Marine en hebben we een aantal afsluiters vervangen. 

In 2014 is de watermaker geüpgraded, sindsdien doet zij het als een zonnetje. 

In 2014 hebben we een nieuwe 15 pk buitenboord motor aangeschaft en heeft Ellen een prachtige hoes gemaakt voor onze dinghy. 

In 2014 hebben we 1664 nm afgelegd, 271 uur de motor gedraaid en dus ook 813 liter diesel verstookt. 

In 2014 hebben we afscheid genomen van oude vrienden en kennis gemaakt met nieuwe vrienden. 

In 2014 hebben we zeker 365 liter wijn gedronken, los van een paar biertjes en wat rummetjes. 

In december 2014 mochten we een bijdrage leveren aan het dubbeldikke feestnummer van het VNC magazine, het magazine van en voor de Vereniging van Nederlands Cabinepersoneel.

                                        Al met al was het weer een bijzonder jaar. 

2015 beginnen we rustig, op het onbewoonde eiland Isla de Saona, aan de zuidoostkant van de Dominicaanse Republiek.

We liggen hier helemaal alleen, hebben geen bereik met de telefoon om van internet maar niet te spreken. Hoe rustig kun je het jaar beginnen;-))

De zelfgemaakte gasten vlag van de Dominicaanse Republiek
 

Voor 2015 wensen wij een ieder van jullie:

31536000 seconden gezondheid

525600 minuten vol liefde

8760 uren geluk

356 dagen plezier

52 weken zonder zorgen

12 maanden gezelligheid

 

(Met dank aan Ruud en Linda van Eysden en natuurlijk niet te vergeten, Heer Bommel)