Horror verhalen deel 2

Dat je account gehackt wordt, is natuurlijk al een horror verhaal op zich. Ik wil iedereen mijn excuses aanbieden voor eventuele nare gevolgen die deze hack wellicht veroorzaakt heeft.

Volgens Lorenzo, het whizzkid neefje van Ellen, heeft het te maken gehad met de zogenoemde 'plug-in' die ik onlangs aan het blog heb toegevoegd. De mogelijkheid om via een mailtje op de hoogte gesteld te worden, wanneer er weer een nieuwe update op het blog staat.
Mocht je je geabonneerd hebben, kijk dan of je nog een mailtje hebt met de bevestiging, hiermee kun je je dan ook weer afmelden. Wij hebben deze plug-in inmiddels verwijderd en ook alle wachtwoorden aangepast. We gaan er van uit dat dit een eenmalige actie was en hopen dat hiermee het probleem is opgelost.

Mochten we echt een hele belangrijke mededeling hebben, dan komen we die persoonlijk in je oor fluisteren ;-))

Na vertrek uit Salinas zijn we dus toch naar Barahona gevaren. Dit betekende wel een behoorlijk eind om varen, wat ons uiteindelijk alles bij elkaar toch anderhalve dag vertraging opleverde. Bij aankomst daar in Barahona werden we direct 'verwelkomt' door een heel peloton overheidsdienaren, immigratie, de kustwacht, afdeling Narcotica en M2, de geheime dienst. De heren wilden graag wat papier van ons lenen om alle gegevens op te kunnen schrijven. Nadat ze klaar waren met schrijven wilden ze graag U$20 ontvangen voor een internationaal uitklaringsbewijs. Hiervoor was ik op mijn hoede en heb hen verwezen naar onze agent, Victor. 'Nu, daar hadden ze niets mee te maken, die twintig dollar moest betaald worden'. Ik heb Victor opgebeld en die heeft even met hen gesproken. Hierna was het goed en leek alles afgehandeld, hoewel ik uit hun reactie wel begreep dat ze het er helemaal niet mee eens waren.

Volgens afspraak zouden wij in de loop van de middag op de diverse kantoren de officiële papieren en stempels op gaan halen. Daar aangekomen probeerden ze ons weer onder druk te zetten om toch maar te betalen. Toen ze er uiteindelijk achter kwamen dat ik niet van plan was om te betalen, haalden ze uiteindelijk bakzeil en kreeg ik met een vette knipoog onze papieren.

Franse kennissen, Miguel en Josline van de 3 Pence (Engelse naam, Zwitserse boot, Franse eigenaar) die we later die middag spraken vertelden ons dat zij U$24 hebben betaald. Ze hebben nog om een reçu gevraagd maar dat kregen ze niet!

Wij kunnen nu in ieder geval onze eigen horror verhalen vertellen.

Wat wel weer leuk is in de DR, is het feit dat het openbaar vervoer over kleine afstanden verzorgd wordt door bromtaxi's. Iedere zichzelf respecterende (jonge) man heeft een scooter waarmee hij mensen en goederen kan vervoeren. Soms zie je ze wel met drie mensen op een brommertje zitten.
Er wordt vrij rustig gereden, de scooters zijn goed afgesteld, maken weinig lawaai en stinken ook niet heel erg.

Iedereen maakt er gebruik van en na de nodige schroom overwonnen te hebben, wij ook.