Je hoopt het nooit nodig te hebben

In principe vertrekken we maandag in de richting van Fiji. Zoals de weersverwachting er uit ziet moet het goed te doen zijn.

Ter voorbereiding hebben we alle zwemvesten gecontroleerd. Je hoopt ze nooit nodig te hebben. In de afgelopen weken hebben we toch een paar zeer verontrustende berichten gehoord, die je weer aan het denken zet.

Allereerst kregen we het bericht dat onze vrienden van de Tina Princess, Peter en Eva, schipbreuk geleden hebben.

Eva en Peter, december 2016 op de San Blas eilanden

Tijdens hun overtocht van de Kaap Verden naar de Canarische eilanden hebben ze iets geraakt. Het roer was ontzet en het schip kon alleen nog maar in cirkels varen. In overleg met een RCC (Rescue Coordination Centre) zijn ze opgepikt door een vrachtschip en hebben hun 49ft Hallberg Rassy op volle zee moeten achterlaten.(Klik hier om naar hun blog te gaan.)
Inmiddels zijn zij op Gran Canaria aangekomen, waar ze voorlopig een appartement hebben gehuurd om zich te bezinnen op het vervolg van hun leven.

Een andere bekende zeiler, Jeffrey van de Flying Fish, is door een monstergolf platgeslagen. Gelukkig is de boot weer overeind gekomen en kon Jeffrey het navertellen.
In plaats van naar Fiji te varen, is hij uitgeweken naar New Caledonia, dat voor de wind uit verder naar het westen ligt. (Klik hier om naar zijn blog te gaan.)

Een voor ons onbekende solo zeilster is ook, nog niet zolang geleden, door een freakwave platgeslagen.

In de marina van Marsden Cove, spraken we een zeiler die in aanvaring met een walvis was gekomen, waardoor hij weer terug moest naar Nieuw Zeeland.

Als klap op de vuurpijl kregen we in de laatste Sailspecials ook nog een video voorgeschoteld over monstergolven. (Klik hier en huiver)

Al deze verhalen, drukken je toch wel weer even met je neus op de feiten. Ja, het is leuk wat we doen, heel erg leuk zelfs, maar er zit toch ook een risico factor in. We proberen ons zo goed mogelijk voor te bereiden, maar een ongeluk zit in een klein hoekje.

Van de week toen we ankerop gingen om naar Opua te gaan, komt Ellen terug in de kuip en stapt mis. In eerste instantie lijkt er niets aan de hand te zijn, maar de volgende dag kon ze niet meer lopen. Haar enkel was enorm opgezwollen en ze verging van de pijn. Gelukkig lagen we al in de marina van Opua en met hulp van het havenkantoor wisten we heel snel waar we de dichtstbijzijnde medische post konden vinden. Van de lokale autoverhuurder kregen we zonder omhaal een auto mee en een uur later zaten we bij de dokter. Gelukkig bleek er niets gebroken, alleen zwaar gekneusd. Ellen werd goed ingetaped en kreeg krukken mee. Een paar dagen later moesten we terugkomen. De zwelling was al een stuk minder, de pijn draaglijk en lopen ging alweer redelijk.
Deze keer hoefden we niet eens voor de auto te betalen. Wat een super service van Northland Car and Bike Hire.

Ondanks de storm die nu woedt, zijn we klaar om te vertrekken. Ellen heeft de hele dag staan koken en maaltijden voor onderweg geprepareerd. De boot is vol getankt, de jerrycans gevuld, de lijnen van de Parasailor liggen aangeslagen op het dek, de filters van de watermaker zijn gewisseld dus we kunnen vers water maken, de radio is gecontroleerd en alles werkt.