Gestrand

De Acapella ligt klaar om gehesen te worden. Na drie dagen Curaçao Marine, is het tijd om actie te ondernemen en naar Nederland te gaan. Wij zijn er klaar voor. 

Helaas de vlucht zat overvol. We konden niet mee. 

Wat nu, terug naar de boot, die inmiddels     al op de kant staat of naar een hotel. 

Het is het Hilton Hotel geworden. Hier verblijven ook de KLM bemanningen. 

's Avonds bij het Happy Hour kwamen we natuurlijk een aantal collega's tegen. 

De gezagvoerder van de vlucht van vandaag heeft ons in ieder geval een stoel in de cockpit aan geboden dus vandaag kunnen we zeker mee. 

Eerlijk gezegd was het best wel even lekker om zo nog een nachtje in een hotel te mogen doorbrengen, het bracht weer goede herinneringen met zich mee. 

Gestrand op Curaçao, het kan slechter. 

Weer op Curaçao

In ongeveer zes uurtjes zijn we van Bonaire naar Curaçao gevaren. De wind kwam mooi van achteren in en we voeren alleen op het voorzeil, zo gemiddeld 5 tot 6 knopen. De enige dissonant van die dag was een enorme regenbui die we een uurtje voor aankomst nog even over ons heen kregen.

Aan de andere kant, werd hier door wel al het stof dat we in Bonaire verzameld hadden, mooi weg gespoeld. 

Michel, mijn broer, voer met ons mee. Hij zeilt zelf met Sunfishes, maar dit sprak hem toch ook wel aan. Totdat we die bui over ons heen kregen, toen hoefde het eigenlijk niet meer voor hem ;-)))

We liggen in het Spaanse Water, een mooie beschutte baai aan de Zuidwest kant van het eiland. Het uitzicht hier is heel wisselend, prachtige huizen, een jachtclub, een aantal bergen en heel veel verschillende jachten achter hun anker. 

Het is wel raar hoor om na vier maanden aan een mooring, weer achter een anker te liggen. Dat betekent dat je ook weer een ankeralarm moet zetten, hetgeen natuurlijk ook prompt af ging de eerste nacht. Gelukkig bleek het loos alarm, de wind was gedraaid en ik had een iets te kleine draaicirkel ingevoerd. Je schrikt wel.

Ons plekje in de Marina is gereserveerd en in principe vliegen we maandag naar Nederland. 

Met mijn moeder gaat het naar omstandigheden heel goed. De pijnbestrijding dmv bestraling slaat aan waardoor ze op het moment, gelukkig, geen pijn heeft. 

Ondertussen op Bonaire

Nog een weekje, dan gaan we hier weer weg. De vier maanden dat we hier gelegen hebben zijn voorbij gevlogen.

Volgend weekend varen we naar Curaçao, daar gaat de Acapella op de kant. Zij gaat weer naar Curaçao Marina, deze werf is ons vorig jaar zo goed bevallen dat we haar hier met een gerust hart weer durven achter te laten. 

Het is de bedoeling om in ieder geval de hele maand oktober in Nederland te blijven maar, afhankelijk van hoe het met mijn moeder gaat zou het ook zomaar kunnen gebeuren dat ons verblijf langer wordt. 

 

Dat we de afgelopen weken toch nog allemaal leuke dingen hebben gedaan moge duidelijk zijn. 

Ellen heeft een vrouwendag georganiseerd. Samen met de meisjes (vlnr) van de Bella Ciao (Reinhilde) de Sylfer (Lies) en van de Blabber (Ingrid), zijn ze op fiets-winkelsafari geweest.

Alle Chinese winkels, supermercado's, warenhuizen zijn zij af geweest.

Gelukkig waren de mannen niet uitgenodigd ;-))

Vlak voor ons vertrek naar Nederland hadden we een nieuwe buitenboordmotor besteld, een Yamaha Enduro 15 pk. Het oude motortje was net te licht voor onze rubberboot. Nu stuiven we over het water en mogen we met de grote jongens mee spelen.

Hier gaan we nog veel plezier aan beleven. 

Met een hele club hebben we aan de popquiz meegedaan. Iedere maand wordt in het kroegje Little Havana's, de popquiz georganiseerd. Ingrid had ons als team opgegeven. De vragen die beantwoord moesten worden aan de hand van luisterfragmenten waren pittig.

Helaas viel ons team niet in de prijzen maar we hebben wel een hele leuke avond gehad. 

Ondertussen is mijn broer Michel overgekomen, hij vaart met ons mee van Bonaire naar Curacao,

waren we uitgenodigd bij "De Twentse Meid"om te komen borrelen,

maakt Helen wout nog steeds leuke tekeningen,

worden we blij van onze huisschildpad

en heeft Ellen het nog steeds naar haar zin.

 

Donderdag heen, zondag weer terug.

Afgelopen donderdagochtend belde mijn moeder. Ze was bij de oncoloog geweest en de uitslag was niet echt best. Nadat we dit bericht een tijdje hebben laten bezinken, hadden we allebei de behoefte om even naar haar toe te gaan om haar een hart onder de riem te steken.  

Om een lang verhaal kort te maken, we zijn dus even naar Nederland gevlogen. Donderdag heen en zondag weer terug.

De vluchten, voor zowel de heen- als de terugreis, stonden er qua passagiersaantallen goed voor, dus het leek ons wel een goed moment om het in ieder geval te proberen. Als gepensioneerde KLM-er, vliegen we IPB. (Indien Plaats Beschikbaar). Er was plaats, dus we zijn gewoon gegaan. 

 

Het is natuurlijk best wel een exercitie om zo even op en neer te vliegen. Ticket bestellen, spullen pakken, boot goed achterlaten, buur boten vragen om op te passen, huur auto bestellen, taxi regelen en dan vliegen. Om 10.00 uur gebeld worden en om 18.00 uur in de taxi naar de luchthaven. 

De verrassing bij mijn moeder was compleet. Mijn zus, Marianne, had onze komst wel verwacht, die keek er niet echt van op. 

Prettige bijkomstigheid was dat onze kleinzoon, Bardo, acht jaar werd dit weekend.

 Ook in Assen waren ze blij verrast.

                                                        Sanne&Anne
                                                  Bodhine, Asha en Bardo

Het was kort en het was hevig, maar we zijn blij dat we dit kunnen doen en dat we het gedaan hebben. Over drie weken gaan we weer, maar dan voor langere tijd ;-)

Mijn moeder zit nu in de medische molen en we moeten maar afwachten wat de uiteindelijke conclusie zal zijn en hoe e.e.a. verder gaat. Er is nu nog geen zinnig woord over te zeggen.

Nog meer plaatjes...

Art from Bonaire, deel 2.

Zoek en gij zult vinden.

Het leven is goed op Bonaire

Ze gaat maar door met het maken van leuke plaatjes.

Er wordt hard gewerkt,

zowel voor, als achter de schutting.

Art from Bonaire

Aan de boulevard van Kralendijk wordt een nieuw appartementencomplex uit de grond gestampt. De werkzaamheden worden door een schutting min of meer uit het zicht van het wandelend publiek gehouden.

Inmiddels is de schutting een soort openbare kunstgalerij aan het worden. 

Er is één meisje, Helen Wout, die bijna iedere week een kunstwerkje op de schutting zet.

Helen probeert op de wand de essentie van Bonaire samen te vatten.

Hiervoor wordt ze op sommige momenten wel gesponsord.

De Blabbertjes wilden ook graag een bijdrage leveren,

maar dit werd niet echt op prijs gesteld,

hun werk werd dan ook direct weggewerkt.

                               Klik hier om de visie van Ben en Ingrid te lezen.

Grappig is wel dat het werk van andere, lokale kunstenaars, ongemoeid is gebleven.

                         Neemt niet weg dat het werk van Helen best wel leuk is.

 

Art from Bonaire, vindt je gewoon op straat.