Het is maar goed dat ze af en toe zo eigenwijs is........

Maandag klusdag.
Er waren een aantal zaken die nog gedaan moesten worden op de boot en er is altijd wel een reden om dat uit te stellen.
Maandag, zo hadden we afgesproken, zouden we gebruiken om te klussen. Wat moet er allemaal gebeuren. Allereerst moet de watermaker een service beurt hebben. De filters moeten worden vervangen, het systeem moet gespoeld worden met chemicaliën en daarna moet er weer heerlijk vers water gemaakt worden. Alles bij elkaar een uurtje werk. Nadat ik de watermaker had gedemonteerd en het spoelproces in gang had gezet zou ik de lier op de mast gaan repareren.
Op de één of andere manier had een bepaald onderdeel van de lier het begeven waardoor hij niet betrouwbaar meer was. Dit onderdeel, een plastic ring, had ik van de week al besteld en was vanuit Sint Maarten naar Bonaire verzonden.

De watermaker stond te spoelen en ik kon aan de slag met de lier. Al het gereedschap dat ik nodig had aan dek gebracht, de plastic ring er ook bij. Het enige wat ik nog nodig had was een doos of een emmer om alle losse onderdelen in op te vangen. Zo'n lier is een prachtig stukje mechanica maar bestaat uit heel veel verschillende componenten.
Ik kom terug met een emmer en zie dat de plastic ring, die zelfs nog in de verpakking zat, verdwenen is. Je krabt jezelf een paar keer achter je oren. "Zie ik het nou goed of heb ik mij vergist, ik heb dat ding toch op het dek gelegd".

Dan kom je plotseling tot het besef dat de ring, met zakje en al, overboord is gewaaid. Daar sta je dan, ........ te vloeken........, U$40 down the drain.
Ellen hoorde mij en vroeg wat er aan de hand was. Nadat ze mijn verhaal had aangehoord dook ze gelijk met een snorkel het water in om te kijken of de ring wellicht onder de boot op de bodem zou liggen. 'Nou niet dus, hoogst - waarschijnlijk gewoon weggewaaid en weggedreven'. Nog meer vloeken.
Ellen kwam op het idee om een ander plastic zakje in het water te gooien om te zien welke kant het op zou drijven. "Wat een onzin", dacht ik bij mezelf, "dat zakje is al lang en breed ergens verderop gezonken".
Anyway, toch maar een plastic zakje in het water gegooid en gekeken welke kant dat ding uit dreef.
Ellen in de rubberboot er achter aan. Er was inmiddels best wel wat tijd verstreken nadat ik ontdekt had dat de ring was verdwenen en er stond ook een pittige wind.

Ik had er absoluut geen vertrouwen in. Ellen was al behoorlijk ver en haar zoekslagen werden steeds groter.

    Op een gegeven moment kwam ze terug............

Het is maar goed dat ze af en toe zo eigenwijs is..........,
daarom ben ik ook zo gek op haar!!!

De watermaker doet het weer fantastisch, de lier werkt weer naar behoren en 's-middags hadden we ook nog tijd, om met Norma en Franz van de Vela - die net waren aangekomen vanuit de Maagden eilanden - een tochtje te maken over het eiland.